​Χιμένεθ ως αντί Σάντος ή Ουζουνίδης ως αντί Φερέρ

Στις χημεία είναι γνωστή η δράση του καταλύτη, επιταγχύνει τη διαδικασία της αντίδρασης, ώστε να προκύψει ταχύτερα η ένωση χωρίς να μεταβληθεί η ουσία της. Η άφιξη ενός νέου προπονητή ως συνεχιστή ενός πλάνου που μέχρι εκείνη τη στιγμή κινείται με αργές έως και σπασμωδικές κινήσεις προς τον στόχο, αλλά έχει την ίδια φιλοσοφία, μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη στην πορεία εξέλιξης μία ομάδας.

Όμως, όταν έχεις απορρίψει έναν σχεδιασμό που σε οδήγησε στην επιτυχία και έχεις ασπαστεί ένα νέο, πιο σύγχρονο, με την προσδοκία του ανεπανάληπτου και αποτυγχάνει, τι πράττεις; Σε όλα τα πράγματα υπάρχουν δύο οπτικές. Επιστρέφεις στην πρότερη κατάσταση; Αν, ναι αρκετοί θα χαρακτηρίσουν αυτή την επιλογή ως πισωγύρισμα, η ανασφάλεια. Άλλοι, θα δουν την κίνηση αυτή με θετικό πρόσημο και θα αρκεστούν να αναφέρουν ότι θέλεις να επαναφέρεις την κανονικότητα, να συνεχίσει η ομάδα από εκεί που το άφησε την περασμένη χρονιά.

Κανείς όμως δεν ξέρει τι μικρές λεπτομέρειες που είναι καθοριστικές για τις στιγμές που θα επακολουθήσουν. Κανείς δεν δύναται να γνωρίζει τι είδες πριν πάρεις αυτή την απόφαση. Θα ήταν αστείο να προσπαθήσω να κάνω δίκη προθέσεων. Η αίσθηση μου, μόνο αυτή μπορώ να επικαλεστώ, είναι ότι ο Μελισσανίδης αφενός ήθελε να επαναφέρει την αυτοπεποίθηση του πρωταθλητή στην ομάδα και αφετέρου θέλει να παίξει τη “ζαριά” του με τον Χιμένεθ να βάλει τα δυνατά του να του αποδείξει ότι μπορεί να παίξει και πιο θεαματικά η ομάδα.

Σας θυμίζει κάτι; Ο Ντέμης σταμάτησε την συνεργασία του με τον Σάντος για τον ίδιο λόγο παρότι η ΑΕΚ εκείνη την εποχή παραλίγο να κατακτήσει το πρωτάθλημα έχοντας λιγότερα όπλα στη φαρέτρα του από τους κατά τεκμήριο ισχυρότερους αντιπάλους της για το πρωτάθλημα. Η επόμενη μέρα ακούγε στο όνομα Λορένσο Σέρα Φερέρ. Ένα τριετές πλάνο που κράτησε μερικούς μήνες και πετάχθηκε στο πυρ το εξώτερον στον βωμό των αποτελεσμάτων. Ακόμα και αν είχε αναδείξει νέους παίχτες, ακόμα και αν έπαιζε υπέροχο ποδόσφαιρο, ακόμα και αν ήταν υπεύθυνος για τις νίκες με Λιλ και Μίλαν στο Champions League.

Η διαφορά ήταν ότι τότε ο Ντέμης στη μετά Φερέρ εποχή δεν επέστρεψε στην πεπατημένη, αλλά πήγε ένα βήμα παρακάτω και προσπάθησε να συνεχίσει το νέο πλάνο με έναν προπονητή που θεωρητικά είχε την ίδια φιλοσοφία, τον Δώνη. Ο Δώνης όμως δε λειτούργησε ως καταλύτης. Δεν επιτάγχυνε καμία διαδικασία διατηρώντας το στόχο αμετάβλητο. Η χημική ένωση ήταν εξώθερμη και έφερε αλυσιδωτές εξελίξεις.

Σήμερα, ο Μελισσανίδης, έχοντας στο πρόσφατο παρελθόν την εμπειρία από την αποτυχία με τον Κετσπάγια και τον Μοράις πράττει πιο συνετά και αναζητά την επιστροφή στην κανονικότητα των τελευταίων δύο ετών που η ΑΕΚ μπήκε και πάλι δυνατά στο κόλπο του πρωταθλητιμού και στην καταξίωση στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Αυτό το κείμενο γράφεται μισή ώρα πριν τον αγώνα με τον ΟΦΗ και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα δε θα αλλάξει σε τίποτα την οπτική μου για την στρατηγική επιλογή του Χιμένεθ για τρίτη φορά στον πάγκο της Ένωσης.

Το μόνο που αναμένω είναι αν θα δικαιωθεί η πίστη ότι με τον Χιμένεθ ως καταλύτη θα μπορέσει η ομάδα να βγάλει αντίδραση διαφορετική από την περσινή, πιο ισχυρή, πιο ηχηρή,   πιο επιθετική!

Διαβάστε Περισσότερα