Κάθε χρόνο, με το που μπαίνει ο Οκτώβρης, η σκέψη όλων μας ταξιδεύει σε εκείνο το μοιραίο ξημέρωμα, όπου σε μια στροφή στα Τέμπη, 6 οπαδοί του Δικεφάλου άνοιξαν τα φτερά τους πετώντας προς τον ΣΦ ΠΑΟΚ Παραδείσου.

Όντας λαός που από την αρχή της ζωής του έχει μάθει να ταξιδεύει και να γράφει χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο, έχοντας ως αφετηρία την Πόλη, η 4η Οκτώβρη θα είναι πάντα η πιο μαύρη μέρα για την ιστορία του. Ο πιο ταξιδιάρης λαός της Ελλάδας θρηνεί τα 6 αδέρφια του που χάθηκαν στην επιστροφή από έναν αγώνα πρωταθλήματος στην Αθήνα..
Γυρνούσαν χαρούμενοι, γυρνούσαν χαμογελαστοί. Άλλοι κοιμόνταν, άλλοι συζητούσαν. Όλοι τους όμως ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Ώσπου ξαφνικά, αυτό πάγωσε.

Μαρμάρωσε κι έμεινε από τότε έτσι. Για να μας θυμίζει κάθε χρόνο ότι αυτό το οποίο γουστάρουμε και κάνουμε με την πρώτη ευκαιρία, είναι κι αυτό το οποίο κάποτε, τόσο αναπάντεχα πήρε από κοντά μας 6 παιδιά…

Για όσους έχουν ταξιδέψει σε εκδρομές του ΠΑΟΚ με πούλμαν, γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει ο αδερφός του που κάθεται στη διπλανή θέση. Είναι ο αδερφός του που θα τον κεράσει τον τσιγάρο, είναι ο αδερφός του που θα τον δώσει την μπύρα του, είναι ο αδερφός του που θα τον δώσει να τσιμπήσει κάτι αν αυτός δεν έχει τίποτα πάνω του, είναι ο αδερφός του που θα τον παραχωρήσει τη θέση του αν ο διπλανός του θέλει να αλλάξει..

Τα ταξίδια, είναι για μας η ζωή μας. Το πούλμαν είναι για μας ο μόνος τρόπος με τον οποίο προτιμούμε να ταξιδεύουμε. Όχι γιατί είναι ο πιο φθηνός. Αλλά γιατί μέσα σε ένα πούλμαν μεγαλώνεις, ωριμάζεις, μαθαίνεις και στην επόμενη εκδρομή μεταλαμπαδεύεις. Η ιστορία του λαού του ΠΑΟΚ γράφτηκε στους δρόμους, στα γήπεδα, στα χιλιόμετρα και στα πούλμαν όπου στοιβάζονταν πολλές φορές υπεράριθμοι. Έτσι γιατί στην εκδρομή έπρεπε να είναι όλοι. Έτσι γιατί το γουστάραμε..

Ποτέ μας δεν το μετανιώσαμε. Ποτέ μας δε σκεφτήκαμε κάτι διαφορετικό από αυτό. Δε γουστάραμε να είμαστε αυτοί που θα μας πληρώσουν τα αεροπορικά εισιτήρια για να πάμε κάπου. Προτιμήσαμε να μην φάμε για έναν μήνα για να είμαστε οπουδήποτε.. Από το Καζακστάν και τη Μόσχα, μέχρι το Δουβλίνο, τη Λισσαβώνα και το Όσλο. Με πούλμαν.. Γιατί έτσι μάθαμε από παιδιά.

Κάθε φορά όμως που πατάμε στο πρώτο σκαλοπάτι του πούλμαν που θα μας πάει στον οποιοδήποτε προορισμό η σκέψη μας πάντα ταξιδεύει εκεί στα καταραμένα Τέμπη, εκεί όπου ο Γιώργος, ο Τάσος, ο Δημήτρης, ο Μπάμπης, η Χριστίνα κι ο Κυριάκος πέταξαν ψηλά, μακριά μας, και μας πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Ξεκινάμε το ταξίδι μας έχοντας στο νου μας να πάμε και να γυρίσουμε καλά κι από κει κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα..

Εκείνο το μοιραίο πρωινό της Δευτέρας 4 Οκτωβρίου μας στοίχησε πολύ. Μας γονάτισε. Κάναμε καιρό για να το συνειδητοποιήσουμε.. Κι ακόμα δεν το έχουμε χωνέψει.. ούτε πρόκειται. Ήταν το δεύτερο χτύπημα της μοίρας μέσα σε 2 χρόνια, βλέπετε, είχε προηγηθεί ο θάνατος του Παναγιώτη Κατσούρη την προηγούμενη χρονιά και πάλι από τροχαίο. Η μοίρα, μας χτυπούσε και πάλι την πόρτα, τούτη τη φορά όμως, μας ξεκλήριζε.. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει τα αδέρφια του..

Για μας ήταν και συνεχίζουν να είναι δίπλα μας, εκεί σε μια γωνιά στην Θ4. Άλλωστε οι νεκροί πεθαίνουν όταν τους ξεχάσεις κι εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα αδέρφια μας..
Αυτοί είναι οι οδηγοί μας κι αυτούς ακολουθούμε..

Σε αυτούς είναι αφιερωμένα όλα και γι αυτούς θα σκυλιάσουμε για να πετύχουμε περισσότερα!!! Το οφείλουμε σε αυτούς που πέθαναν στο δρόμο για να ‘ναι στο πλευρό αυτής της ομάδας..

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΕΔΩ, ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΠΑΡΑΠΕΡΑ!
ΚΙ ΑΝ ΣΙΓΗΣΕ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ
Σ’ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ
ΜΟΥ ΛΕΣ ΣΤΗ ΘΥΡΑ 4
ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΜΑΣ
ΜΟΥ ΛΕΣ ΑΠΟ Τ’ ΑΣΤΕΡΙΑ
ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΣ
ΠΩΣ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΑΣ
ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ 4-10-99