Άλλα βλέπουν τα ματάκια μου, και άλλα ακούν τ' αυτάκια μου!

Λαμία και ΠΑΣ Γιάννινα αναμετρήθηκαν εχθές στο Δ.Α.Κ. Λαμίας με στόχο και οι δύο ομάδες να ξεκολλήσουν από τη ζώνη του υποβιβασμού. Τα προβλήματα των δύο αντιπάλων ήταν αρκετά και εμφανέστατα με το ισόπαλο αποτέλεσμα να είναι το πλέον δίκαιο. Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι λέει ο λαός, ωστόσο δε μπορούμε να ανάγουμε σε επιτυχία μια ισοπαλία, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από τέτοια εμφάνιση.

Στη χθεσινή αναμέτρηση αντιμέτωπες ήταν η χειρότερη επίθεση στο πρωτάθλημα ( Λαμία: 7 γκολ ενεργητικό ), κόντρα στη χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος (ΠΑΣ Γιάννινα: 31 γκολ παθητικό). Δεδομένων των προβλημάτων των γηπεδούχων, το χθεσινό παιχνίδι ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε ο ΠΑΣ να φύγει με ανέπαφη την εστία του, κερδίζοντας έτσι και μια ψυχολογική ώθηση οι παίκτες της ομάδας. Αντ’ αυτού όχι μόνο δέχθηκε γκολ, αλλά ειδικά στο πρώτο ημίχρονο όπου είχε τη πρωτοβουλία των κινήσεων η ομάδα της Λαμίας, κάθε γέμισμα στη καρδιά της άμυνας του ΠΑΣ, “μύριζε” γκολ. Πολλές στιγμές αδράνειας, πολλά αργοπορημένα μαρκαρίσματα κυρίως στον χώρο του κέντρου, που λίγο έλειψε να τα πληρώσει.

Το πρώτο ημίχρονο βρήκε ισόπαλες τις δύο ομάδες με τους φιλοξενούμενους ωστόσο να έχουν περισσότερες “κλασικές” ευκαιρίες ώστε να προηγηθούν. Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΣ Γιάννινα μπήκε και πάλι με πιο παθητικό ρόλο περιμένοντας την ομάδα της Λαμίας, και επιτρέποντάς της να γεμίζει συνεχώς στη καρδιά της άμυνας. Στο 66ο λεπτό μετά γέμισμα του Γιακουμάκη ο Μπεχαράνο εκμεταλλεύτηκε την αδράνεια της άμυνας του ΠΑΣ βάζοντας μπροστά στο σκορ την Λαμία. Οι φιλοξενούμενοι έβγαλαν αντίδραση, πήραν μέτρα στο γήπεδο και δέκα λεπτά αργότερα ισοφάρισαν με το αυτογκόλ του Κορνέζου. Σε γενικές γραμμές είδαμε ένα νευρικό παιχνίδι, με κακές μεταβιβάσεις, και χωρίς κάτι περίτεχνο το οποίο μας έμεινε μετά τη λήξη. Η ανάπτυξη των δύο ομάδων σε μεγάλο βαθμό βασίζονταν σε κάποια ατομική ενέργεια που θα ξεδίπλωνε το παιχνίδι, και όχι σε μια ομαδική ενέργεια δουλεμένη στη προπόνηση.

Εκεί που θέλω περισσότερο να σταθώ σήμερα δεν είναι τόσο στο αποτέλεσμα αλλά στο πώς αντιλαμβάνονται πολλοί φίλοι του ΠΑΣ την φετινή πορεία της ομάδας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιμετώπισαν τη χθεσινή ισοπαλία ως επιτυχία αλλά και αυτοί που επιμένουν σε μια χλιαρή κριτική την ίδια ώρα που κάθε αγωνιστική βλέπουμε τις ίδιες παθογένειες. Ακόμα και δια στόματος του προπονητή ακούμε πως υπάρχει βελτίωση στην απόδοση της ομάδας, και δε το ακούσαμε μόνο μετά την κατά τ’ άλλα αξιοθαύμαστη επιστροφή στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, αλλά και στο φιλικό παιχνίδι κόντρα στον Παναιτωλικό όπου ο ΠΑΣ κέρδισε 1-0. Σε ένα φιλικό παιχνίδι κρατήσαμε το μηδέν στην άμυνα, κόντρα σε μια ομάδα όπου έφυγε από τους Ζωσιμάδες με το εμφατικό 0-4 στη διάρκεια του πρωταθλήματος…!

Ας είμαστε ειλικρινείς, τόσο ο προπονητής του ΠΑΣ όσο και το υπάρχον ρόστερ αποδίδουν τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους, ΟΜΩΣ δεν είναι αρκετό ώστε η ομάδα να παραμείνει στη κατηγορία! Καμία βελτίωση δε μπορεί να υπάρξει στο επιθυμητό επίπεδο όταν το ρόστερ απαρτίζεται από “φρεσκοχειρουργημένους” παίκτες, (βλ. Ριένστρα, Κόντε, Λεό). Καμία βελτίωση δε μπορεί να υπάρξει όταν ο κορμός(;) της ομάδας βασίζεται σε παίκτες χωρίς εμπειρία και παραστάσεις στα μεγάλα σαλόνια. Και το πιο σημαντικό όλων, καμία βελτίωση δε μπορεί να υπάρξει όταν η ομάδα ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΕΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ! Κρατήστε το αυτό θα το αναλύσουμε στη συνέχεια αφού πω δύο πραγματάκια και για τον κ. Στάικο. Δεν αμφισβητώ πως μπορεί να είναι ο καλύτερος χαρακτήρας. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις του και τις φιλοδοξίες του. Δεν γίνεται όμως ένας άνθρωπος με παραστάσεις σε ομάδες τοπικού, ξαφνικά να αναλάβει σε ρόλο one man’s club μια ομάδα πρώτης εθνικής από το μηδέν, να τη χτίσει, και τουλάχιστον να σώσει τη κατηγορία! Δεν γίνεται να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο με αυτό το προφίλ να μπορεί να ελίσσεται και να προσαρμόζεται στις ανάγκες της ομάδας ή του παιχνιδιού με την απαραίτητη άνεση. Αυτό δεν είναι επαγγελματικός προγραμματισμός ομάδας!

Πάμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει με τις εγκαταστάσεις όπου προπονείται η ομάδα του ΠΑΣ. Με τη λήξη του πρωταθλήματος και τις ανέλπιστα καλές πωλήσεις της ομάδας (βλ. Περέα, Κάργα), οι φήμες ήθελαν για τον σχεδιασμό της νέας χρονιάς να μη γίνονται μεγάλες επενδύσεις σε μεταγραφές (πρωτόγνωρο…!), αλλά να ριχτεί χρήμα στη βελτίωση των υποδομών του ΠΑΣ ώστε να μπορεί επιτέλους να γίνεται σωστή δουλειά στη προπόνηση. Άπαντες οι φίλοι της ομάδας έβλεπαν θετικά αυτή τη προοπτική, δεδομένου και του δύσκολου χειμώνα που διανύει κάθε χρόνο η πόλη των Ιωαννίνων. Φυσικά το συγκεκριμένο αφήγημα ήταν άλλη μια φούσκα, καθώς λασπότοπος παραμένει το ΠΕΑΚΙ με τους παίκτες της ομάδας να προπονούνται κάθε φορά και σε διαφορετικές εγκαταστάσεις, μέτριας έως κακής ποιότητας.

Μήπως σιγά σιγά εξηγείται η αιτία των πολλών τραυματισμών; Πώς να παραμείνουν υγιείς οι παίκτες όταν δεν έχουν τον χώρο και τον κατάλληλο εξοπλισμό να γυμνάζονται και να κρατιόνται σε μια καλή φυσική κατάσταση; Και για να γίνω και λίγο πιο επικριτικός, πώς γίνεται να έχεις ένα γεμάτο και υγιές ρόστερ όταν αναζητάς φθηνά συμβόλαια ποδοσφαιριστών, που προέρχονται από σοβαρούς τραυματισμούς αλλά και μεγάλα διαστήματα παιχτικής αδράνειας…;

Η τελευταία ευκαιρία του ΠΑΣ να σώσει τη κατηγορία είναι εδώ! ‘Εχει λίγες μέρες ακόμη ώστε να ενισχυθεί, και το καλοκαίρι να κάνει εκ νέου έναν σωστό σχεδιασμό για την Super League. Με ευχολόγια και με παρωπίδες δεν άλλαξε τίποτα και καλό είναι να το καταλάβουν ΆΠΑΝΤΕΣ!