Αν δεν προσφέρεις στο ποδόσφαιρο, έρχεται και σε τιμωρεί

Η αγωνιστική εικόνα της Παρί κρίνεται έως τώρα απαράδεκτη, αν αναλογιστεί κανείς την σιγουριά μας στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού για το θέαμα που θα πρόσφερε, όπως και για την εκτίμηση περί εύκολης συνύπαρξης των μελών της. Τώρα δειλά δειλά το παίρνουμε πίσω, καθώς αυτό που εκνευρίζει τον φίλο του ποδοσφαίρου είναι η έλλειψη προσπάθειας – με την συλλογική έννοια – τόσο από τους πανάκριβους παίκτες της, όσο και από τον προπονητή της. Ειδικά για τον Ποτσετίνο ουδείς γνωρίζει τη (μηδαμινή μέχρι πρότινος) προσέγγισή του στο πλάνο των Παριζιάνων, πράγμα που τον εκθέτει ανεπανόρθωτα στο «καθρέφτη» που δεν είναι άλλος από τον αγωνιστικό χώρο.

Απέναντι του λοιπόν, ο Αργεντινός προπονητής είχε την διαβασμένη και δασκαλεμένη Μάντσεστερ Σίτι του Γκουαρδιόλα, η οποία για να τοποθετηθεί ψηλά στα μάτια μας χρειάστηκε διάρκεια σε υψηλού επιπέδου ποδόσφαιρο, μέσο όρο δηλαδή μία εξαετία με επιτεύγματα, αλλά και αποτυχίες αντίστοιχα. Όμως, βρισκόμαστε εδώ και σχολιάζουμε τους Σίτιζενς ως ένα φαινόμενο του κυριαρχικού ποδοσφαίρου, της επίμονης δουλειάς, του μακροχρόνιου έργου που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ, όπως και το ότι κάθε ανοδικό βήμα της σιγά – σιγά προστίθεται στο λαμπρό παράδειγμα του «…έχω λεφτά, αυτό όμως δεν με αποτρέπει από το να εξελίσσομαι συνεχώς…». Αντίθετα, η Παρί του Κελαιφί κινείται διαφορετικά. Δεν την νοιάζει να φέρει νεαρούς εξελίξιμους, που σταδιακά θα γίνουν οι πρωτοκλασάτοι, αλλά αρέσκεται στην εύκολη λύση, τουλάχιστον φέτος με την προσθήκη ό,τι κυκλοφορούσε σε ελεύθερο. Από τον κορυφαίο Μέσσι, τον MVP τερματοφύλακα του Euro Ντοναρούμα, μέχρι τον καλύτερο αλλά τραυματία συνάμα αμυντικό, Σέρχιο Ράμος. Για τον πολύ απλό λόγο πως οι ζάπλουτοι άνθρωποι της Παρί μπορούν να το πράξουν, αλλά και το ότι ταυτόχρονα θεωρούν την επιτυχία συνυφασμένη με την τυφλή εμπιστοσύνη στους ήδη επιτυχόντες.

Ωστόσο, αν ήταν τόσο εύκολο, τότε όλες οι ομάδες με ευχέρεια στη σπατάλη τεράστιων χρηματικών ποσών, θα το επιχειρούσαν εδώ και μία… ώρα. Η Ρεάλ του μακρινού παρελθόντος επέλεξε αυτό τον δρόμο, αλλά έσφαλε. Η Μπαρτσελόνα στη μετά – Πεπ – εποχή έριξε το βάρος της στην αγορά μονάδων, των οποίων τα ποσά απείχαν κατά πολύ από την πραγματική τους αξία και προσφορά στο χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτή λοιπόν, η λύση φαντάζει μεν εύκολη και εξασφαλισμένη σε ταλέντο ατόμων θεωρητικά, στη πράξη όμως είναι μόνο επιπόλαια, άπληστη, αλλά φανερώνει εξίσου την αδιαφορία να εκσυγχρονιστεί κανείς στο άθλημα.

Επιπλέον, στην πλευρά των Παριζιάνων δεν είναι μονάχα η συγκέντρωση πολλών φτασμένων αστέρων στο σύλλογο, αλλά και η επιδερμική στάση της διοίκησης όσον αφορά τις επιλογές προπονητών. Η έλευση οποιουδήποτε στο πάγκο έρχεται με γνώμονα την κατάκτηση ενός Τσάμπιονς Λιγκ πάση θυσία, κι όχι την επιστράτευση της απλής λογικής, το να προσφέρουμε δηλαδή στο άθλημα τον απαιτούμενο σεβασμό και προσήλωση που χρειάζεται. Λόγου χάρη, ο Γκουαρδιόλα έχει εντάξει στη φιλοσοφία του την όλη ώθηση που δίνουν τα ακραία μπακ σήμερα, έχει ομαλοποιήσει το ποσοστό της πάσας με πιο direct επιλογές, όταν πρόκειται κιόλας για ένα θετικό αποτέλεσμα.

Επομένως, για να προχωρήσεις μπροστά στο ποδόσφαιρο, χρειάζεται να το κατανοήσεις, να το διαβάσεις και να συνταχθείς μαζί του βάσει των τωρινών κανόνων του. Στη Παρί αντίθετα, η εικόνα δείχνει στασιμότητα, ίχνος γνώσης σε παραγωγή φάσεων ή συνδυασμών, από τη στιγμή που θεωρητικά προκύπτουν οι μετρ σε αυτά τα χαρακτηριστικά εντός του ρόστερ. Αν προσέξει κανείς οι τρεις ισχυρές προσωπικότητες, Μέσι, Εμπαπέ και Νειμάρ, δρουν χαμένοι στο ύψος του ημικυκλίου, άπραγοι και ανέγγιχτοι από το όλο ανησυχητικό βίωμα στο Έτιχαντ. Με μόνη σιγουριά των ίδιων την ατομική τους ενέργεια, όντας όμως εύκολα αντιμετωπίσιμοι από το σφιχτό πρέσινγκ της Σίτι. Και αυτή η παρουσία εγκατάλειψης ή μάλλον ελευθερίας των τριών δίχως τιθάσευση, είναι έντονη φέτος σε κάθε γήπεδο.

Αυτή λοιπόν, η φλυαρία θα συνεχιστεί, εάν ο Ποτσετίνο δεν φωτογραφήσει τις προθέσεις του στο αγωνιστικό σκέλος. Για να σηκώσεις το βαρύ τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν γίνεται μονάχα με την αναγραφή των ποιοτικών ονομάτων στις φανέλες. Χρειάζεται προπονητή μακροχρόνιου πλάνου, που θα ανταμειφθεί, ειδάλλως η εμμονή της πρωτιάς με ό,τι καλύτερο στην αγορά και έναν άνθρωπο πλήρως ξένο στις αρετές των μονάδων του συνόλου θα φέρει τους Παριζιάνους σε μία πρώιμη κατάρρευση αυτής της ευφορίας που πλανιόταν το καλοκαίρι.