Από την "Albiceleste" στη... "La Scaloneta"

Δέχτηκε μεγάλη κριτική, κατά την ανάληψη του πόστου του Προπονητή της Αργεντινής.
Τα πυρά… διασταυρωμένα, έδιναν κι έπαιρναν. Η Ομοσπονδία, είχε αποφασίσει να επενδύσει στην επόμενη (μετά Messi) ημέρα και να μην βαδίσει σε καμία πεπατημένη, που θα επιδείνωνε την εσωστρέφεια. Παίζοντας το τελευταίο της χαρτί, εμπιστευόταν το τιμόνι της “Αλμπισελέστε”, σε έναν… προπονητικά άγνωστο, άκαπνο, αλλά παράλληλα άφθαρτο Τεχνικό, ο οποίος από την πρώτη κιόλας ημέρα, βρέθηκε να βάλεται από παντού. Ακόμα και ο αείμνηστος Μαραντόνα, είχε μιλήσει για… ακαταλληλότητα, καθώς ο Σκαλόνι, με την ελάχιστη πείρα που διέθετε, δεν είχε τις ανάλογες… προπονητικές περγαμηνές μέχρι τότε, για μιά τέτοια θέση.

Ξεχνoύσαν όλοι ανεξαιρέτως οι φίλοι κι οπαδοί της Αργεντινής, ότι η θέση του προπονητή στην Εθνική της χώρας τους, ήταν ουσιαστικά μια ηλεκτρική καρέκλα (που είχε “φάει” ακόμα και τον ίδιο τον Ντιεγκίτο). Διότι ως γνωστόν, δύο ήταν τα ιερά τέρατα που έγιναν συνώνυμα με την έννοια του προπονητή, στη χώρα του ασημιού: αυτά του Μενόττι και του Μπιλάρντο. Όσοι κάθησαν σ’ αυτήν, μετά από αυτούς τους δύο, έφευγαν… νύχτα.

Πρόκειται ωστόσο για έναν εξελίξιμο προπονητή ή για… πυροτέχνημα;
Όταν 6 χρόνια μετά την ανάληψη καθηκόντων του, η Εθνική Αργεντινής μετράει με τον Σκαλόνι στον πάγκο της, 3 τίτλους (2 Copa America και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο), τότε σε 3 τινά θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας:

Πρώτον: κάποιοι, καλά θα κάνουν να μην βιάζονται και τόσο, να φωνάξουν… “Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν”… Καλά θα κάνουν επίσης να θυμούνται, ότι κι ο Μουρίνιο, δεν είχε την παραμικρή εμπειρία όταν ανέλαβε την Ντεπορτίβο. Μεταφραστής ήταν ο άνθρωπος…

Δεύτερον: θα πρέπει μάλλον να επαναπροσεγγίσουμε με τη δέουσα προσοχή την πορεία του και να την αποτιμήσουμε, χωρίς τον Μέσσι ως ρυθμιστικό παράγοντα. Εξάλλου, ο Μέσσι σήκωσε την κούπα χωρίς να προσφέρει αυτά που μας είχε μάθει. Και πολύ λογικό, καθώς βρισκόταν στη δύση της καριέρας του (ήτοι δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς, ότι ο Σκαλόνι είχε στη διάθεσή του, το… υπερ-όπλο στα φόρτε του) ενώ εχτές αντιστοίχως, ο Μέσσι, έχασε το μισό παιχνίδι (και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι από εκείνο το σημείο και μετά, η “Albiceleste” έπαιξε πολύ πιο ελεύθερα).

Τρίτον: η ανανέωση προσώπων που έκανε στην Εθνική Αργεντινής, ήταν δικές του επιλογές (και ΟΧΙ του Μέσσι -όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν- καθώς το παρασκήνιο πρίν το Μουντιάλ, ήθελε την A.F.A. να έχει “κόψει τον βήχα” στον “κοντό” δείχνοντάς του μέχρι και το κατώφλι της εξόδου…). Και όλες μέχρι σήμερα οι επιλογές του Σκαλόνι, έχουν δικαιώσει τόσο τον ίδιο, όσο και την Ομοσπονδία, που έχτισε με το βλέμα στο μέλλον στην μετά Μέσσι εποχή.

Εχτές δε, πήραμε άλλο ένα δείγμα γραφής… Σκαλόνι: η είσοδος του Lautaro Martinez απεδείχθη το κλειδί με το οποίο άνοιξε ο δρόμος στα δίχτυα και στην κατάκτηση του δεύτερου σερί, Copa America. Έξι χρόνια μετά, η Asociación del Fútbol Argentino, δικαιώθηκε και με το παραπάνω στο ρίσκο της για το γύρισμα της σελίδας, καθώς το δεύτερο προσωνύμιο που απέκτησε η Εθνική Αργεντινής στα 131 χρόνια της ιστορίας της, ακούει στο όνομα… “La Scaloneta”. Τυχαίο; Ο ίδιος ο Lionel Scaloni πάντως, έχει δηλώσει ότι τον ενοχλεί. Τους οπαδούς της “Albiceleste”, όπως φαίνεται, μάλλον όχι…

El Comandante