Άριστος στην... επικοινωνία, θλιβερό το αγωνιστικό του επίπεδο

Στο τομέα της επικοινωνιακής… πολιτικής ο Ολυμπιακός θριαμβεύει τούτο τον καιρό, παίρνοντας άριστο βαθμό με την απόκτηση πρωτοκλασάτων ονομάτων προς αντιστροφή του αρνητικού κλίματος στα εσωτερικά του συλλόγου. Ωστόσο, όσες προσθήκες κι αν ανακοινώνονται, τη θλιβερή του εικόνα αγωνιστικά δύσκολα θα την αλλάξει άμεσα, γεγονός που αποδείχθηκε μια ακόμη φορά μέσα από τα μαθήματα ποδοσφαίρου που παρέδωσε η Φράιμπουργκ.

Στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο η κριτική απέναντι στους αρμόδιους υπεύθυνους πρέπει να είναι ειλικρινής χωρίς υπεκφυγές και αναζήτηση ελαφρυντικών για παρηγοριά στις προσθήκες της τελευταίας -κυριολεκτικά- στιγμής. Τα νεοφερμένα πρόσωπα έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να φανερώσουν το επίπεδο της αγωνιστικής τους κατάστασης, η Ευρώπη όμως και οι άλλοι στόχοι «τρέχουν» για την ομάδα με ταχύτητες Μουντιάλ. Δεν είναι βέβαια, τόσο πολύ ζήτημα η υπεροχή στην Ελλάδα ή η πρωτιά στον ευρωπαϊκό όμιλο. Aποτελεί όμως, όλεθρος η αγωνιστική εγκατάλειψη που έχει υποστεί η ομάδα. Ο Ολυμπιακός αποδεδειγμένα σημειώνει «μαύρες» σελίδες στην ιστορία του. Νύχτες ντροπής στην Ευρώπη, απαράδεκτος σχεδιασμός που διαφοροποιείται εν μια νυκτία (!), ποδοσφαιριστές του ενός μήνα που αποχωρούν για άλλες πολιτείες, όπως και προπονητής αμφιβόλου αξίας έως τώρα με μικρό δείγμα καριέρας. Όλα τα προαναφερθέντα ζητήματα καλείται να λύσει ο Ολυμπιακός σε μια σεζόν που έχει ήδη αρχίσει, αποβλέποντας στον κατευνασμό των φιλάθλων μέσα από ηχηρές μεταγραφές.

Ωστόσο, ο αγώνας εναντίον της Φράιμπουργκ ήταν άκρως διδακτικός στο τι είναι ικανό ένα μοντέρνο αγωνιστικό σύνολο να πράξει στο γήπεδο και ποια στοιχεία πλέον έχουν απωλέσει οι Ερυθρόλευκοι μετά τη μαζική αποχώρηση αξιών ποδοσφαιριστών. Η ασφυκτική πίεση της Φράιμπουργκ υπήρξε κυρίαρχο στοιχείο που απομόνωσε και εξέπληξε δυσάρεστα τους παίκτες του Κορμπεράν. Δεν είναι μόνο ότι η βασική σύνθεση του Ισπανού παρατάσσεται πίσω από τη γραμμή του κέντρου, αλλά το ότι οι ερυθρόλευκες μονάδες αντιμετώπισαν υψηλού επιπέδου πρέσινγκ, πάσα ακριβείας που χαμήλωσε ταπεινωτικά το βλέμμα τους. Δεν γνωρίζουμε αν επένδυαν στην αδύναμη πτέρυγα όπου θα αγωνιζόταν ο Ρέτσος ως… αριστερός μπακ, αλλά η τοποθέτηση εξίσου του Μπόυλερ στο αριστερό άκρο διευκόλυνε το έργο τους.

Οι περισσότερες επιθέσεις προέρχονταν από εκείνο το «φτερό», ενώ ο Κορμπεράν παρέμενε πιστός στο πλάνο του δίχως να κατανοήσει την ταλαιπωρία των δύο παικτών του. Σίγουρα να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του ότι αριστερό μπακ – ρεζέρβα του Ρέαμπτσιουκ δεν υφίσταται στο ρόστερ. Εν αναμονή του Μαρσέλο, ή διαφορετικά του κοινοτικού διαβατηρίου του Λάιτνερ (εσείς τον ξέρετε;). Στο τελευταίο αγώνα για την διοργάνωση του Europa League βιώσαμε μία πρωτόγνωρη εμπειρία: ο Ολυμπιακός αγωνιζόμενος στο «Καραϊσκάκης», αλλά αισθανόταν κανείς λες και παίζει σε ξένη έδρα. Τέτoιου βαθμού οπισθοχώρηση στο γήπεδο εξηγείται μονάχα από το σκεπτικό των παικτών και κατά πόσο υπολογίζουν στις τωρινές τους δυνατότητες. Πάντως θλίψη προξενούσαν οι 30άρες πάσες στον Μπιελ, ο οποίος αναγκαζόταν να διατηρήσει κατοχή πιεζόμενος από τρεις ή τέσσερις παίκτες. Ένα άλλο οδυνηρό γεγονός η επιλογή της γιόμας ως απόρροια αδυναμίας, μήπως η μύτη του παπουτσιού από Μασούρα και Ουί Τζο «τσιμπήσει» την πάσα στα πλάγια του αγωνιστικού χώρου.

Στο πλανήτη «Ολυμπιακός» εμφανίζονται όλα αμφίρροπα. Κανείς δεν θεωρεί την παραμονή οποιουδήποτε δεδομένη, εξού φυσικά και του νέου προπονητή. Ούτε μπορεί κανείς να βασιστεί επί της παρούσης σε αναντικατάστατες μονάδες, ούτε να βεβαιώσει για την παρουσία κανενός εκτός κι αν πρόκειται για νέα προσθήκη. Βέβαια, και στο τελευταίο ας κρατήσουμε μικρό καλάθι, καθώς ο Ζινκερνάγκελ αποχώρησε κακήν κακώς και ίσως έπονται κι… άλλοι. Επίσης αναλογιστείτε και κάτι ακόμη: οι Ερυθρόλευκοι για ενάμιση περίπου μήνα μόχθησαν να… αποκτήσουν το Νορβηγό, τους Αμπού Καμαρά και Βρσάλκο. Αυτές οι τρεις «επιτυχίες» σπατάλησαν από τους αρμόδιους της διοίκησης ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, το οποίο θα το αφιέρωναν με ορθή διαχείριση και κατάλληλα πρόσωπα (ποια όμως πλην Μοντέστο;) για πιο εύστοχες περιπτώσεις.

Δύο περιπτώσεις για γέννηση προοπτικών

Τέλος, υπάρχουν δύο περιπτώσεις με τις οποίες γεννιούνται υψηλές προσδοκίες στους φιλάθλους. Η πρώτη έχει να κάνει με την έλευση ονομάτων πρώτης ποιότητας που σε κάνουν να ονειρεύεσαι για ένα σενάριο το οποίο βρίσκεται μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Από την άλλη, προκύπτουν φορές που παρακολουθούμε ένα αξιόμαχο αγωνιστικό σύνολο που δεν διαθέτει πρωτοκλασάτα ονόματα, αλλά τουλάχιστον είναι ένα ωραίο αποτέλεσμα, απλά όμως ημιτελές. Παραδείγματα βρίσκουμε σε σεζόν των Βαλβέρδε, Μίτσελ, και φυσικά Μάρτινς στο πάγκο του Ολυμπιακού. Προσπάθειες που για διάφορους λόγους παρέμειναν ανολοκλήρωτες. Φυσικά και χαιρόμαστε για την άφιξη τέτοιου βεληνεκούς παίκτες στην Ελλάδα όπως οι εικονιζόμενοι. Θα ήταν ακόμη όμως πιο ουσιώδες να προϋπήρχε στον Ολυμπιακό ομάδα με γερές βάσεις έτσι ώστε εκείνοι να βρουν εξίσου τον ρόλο τους σε αυτήν. Που όμως…