Άρον άρον, σταύρωσον Ολλανδόν… El Comandante

O Ολλανδός τεχνικός -είτε μας αρέσει, είτε όχι- έχει μιά νοοτροπία που δεν συμβαδίζει με την λογική της αγέλης, η οποία -δυστυχώς- χαρακτηρίζει την (όποια) ελληνική ποδοσφαιρική “παιδεία”.

Καλά κάνει και δεν υποκύπτει στα πυρά των δημοσιογράφων, στην κριτική ενος αχόρταγου φίλαθλου κόσμου, που θυμίζει τους όχλους της γαλλικής επανάστασης και απαιτεί είτε επιτόπια αποτελέσματα και διακρίσεις είτε… γκιλοτίνα.

 

Ούτε εμένα μου αρέσει η μέχρι τώρα πορεία της Εθνικής. Αναγνωρίζω δε, ότι θέλουμε να αποκτήσουμε ξανά ένα Εθνικό Συγκρότημα που θα είναι στο επίκεντρο του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Θέλουμε μιά Εθνική σαν την Ρώμη: όπου όλοι οι δρόμοι να περνάνε απ’ αυτήν. Ξεχνάμε όμως, ότι η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μιά μέρα… Σύμφωνοι! Ούτε εμένα μου κάνει κέφι η Εθνική μας, δεν με τραβάει, δεν “μιλάει” μέσα μου. Με έχει πείσει όμως ο Ολλανδός, ότι είναι αποφασισμένος, να τα καταστρέψει όλα (κυρίως την λιμνάζουσα εγχώρια ποδοσφαιρική… “ηθική”) κι όπου του κάτσει η μπίλια.

 

Και το λέω αυτό γιατί διαπιστώνω, ότι έχει καταλήξει σε κάποια πολύ συγκεκριμένα συστήματα και απλά πειραματίζεται με παίκτες. Κι έτσι θα συνεχίσει. Μέχρι να βρει αυτούς που του κάνουν, για τις θέσεις που έχει ανοικτές στα συστήματα που έχει επιλέξει. Τον ψέγουμε γιατί ψάχνει παίκτες στη… Β΄ Λουξεμβούργου… Ίσως γιατί δεν σκεφτήκαμε ότι όταν έχουμε επιτρέψει να γίνει το ποδόσφαιρό μας, τσιφλίκι μιας «παρέας» αποτελούμενης από αμφιβόλου διαφάνειας επιχειρηματίες, που έχουν μετατρέψει τις υπόλοιπες ομάδες τις λίγκας σε δορυφόρους τους… κι έχουμε ομάδες με 2 ή 3 το πολύ, Έλληνες στη σύνθεσή τους, η παραγωγή παικτών, είναι σαν να ψάχνει κανείς να βρεί δασοφύλακα στη Σαχάρα…

 

Αν μη τί άλλο, ο Ολλανδός ΨΑΧΝΕΙ για παίκτες… Ναί, εκεί στην Γ΄ Λιχτενστάιν. Δεν κάνει όμως μιά επίσκεψη στην Ελλάδα, λίγες μέρες πρίν τη διεξαγωγή κάποιου επίσημου αγώνα και τις υπόλοιπες μέρες εισπράττει απολαμβάνοντας τα λειβάδια με τις τουλίπες, το μπακουί και “απ’ εδώ παν’ κι οι άλλοι…” (όπως κάνανε μερικοί-μερικοί…).

Δεν του έκατσε το πρόβατο;

Του βγήκε… ζαγάρι η επόμενη επιλογή;

Μουλάρι ο Αστραχάν;

“Πρέπει να φιλήσεις πολλούς βάτραχους για να βρείς τον πρίγκηπα” λέει ένα ρητό από τις πάμπες της Αργεντίνας. Σε αυτήν τη φάση είμαστε. Θα πρέπει όλοι λοιπόν, να αναρωτηθούμε τί θέλουμε…

 

Θέλουμε μιά Εθνική που να αλλάζει προπονητές, με συχνότητα… χρησιμοποιημένου προφυλακτικού, έτσι για να ικανοποιούμε έναν ρόλο που δεν μας ανέθεσε ΚΑΝΕΙΣ, ότι δηλαδη εμείς κάναμε το χρέος μας και στείλαμε στον αγύριστο αυτόν τον σαλτιμπάγκο και υπερασπιστήκαμε μιά Εθνική που ΕΜΕΙΣ την αφήσαμε (ξανά) ακέφαλη; Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να πάρουμε απόφαση, ότι όσο παίρνουμε κεφάλια α-λα Μαρία Αντουανέτα, θα επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν και φτού κι απ’ την αρχή, μετατρέποντας την Εθνική, σε έναν σύγχρονο Σίσσυφο.

Ή μήπως θα πρέπει να κάνουμε υπομονή και 1 και 2 χρόνια (ναί, ίσως και παραπάνω…) για να βάλουμε το εθνικό μας συγκρότημα σε ένα κανάλι, σε μιά παγιωμένη φιλοσοφία, σε έναν ρυθμό που με το που θα μπαίνει στο γήπεδο θα ξέρει και τί θέλει και πώς να το παίρνει;

 

Κοιτάζοντας στο καλάθι που έχουν στιβαχθεί τα κεφάλια των πρώην Ομοσπονδιακών Τεχνικών, τα τελευταία χρόνια και το πλήθος από κάτω εκστατικό, να απαιτεί από τον ΔΗΜΙΟ-σιογράφο να του φέρει το επόμενο, αποστρέφομαι αηδιασμένος την πλατεία και πιάνω τον εαυτό μου να μονολογεί: “Ε, ρε Αρχοντίδηδες και Αλκέτες που σας χρειάζονται…”

El Comandante

 

Διαβάστε Περισσότερα