Άτακτη οπισθοχώρηση, η κύρια αδυναμία των Ερυθρόλευκων

Πανομοιότυπη πικρή γεύση άφησε στο φίλαθλο κοινό ο Ολυμπιακός στο πρώτο επίσημο αγώνα έναντι της Μακάμπι Χάιφα, ακριβώς όπως συνέβη πέρσι καλοκαίρι. Κανείς δεν πρέπει τόσο νωρίς να εξάγει τελικά συμπεράσματα, όμως οι Ερυθρόλευκοι παρουσιάζουν τις ίδιες αδυναμίες που είχαν λίγο προτού πέσει η αυλαία του πρωταθλήματος, αλλά και τότε στη μακρινή αναμέτρηση απέναντι στη Νέφτσκι Μπακού. Φυσικά, η πιο τρανταχτή αδυναμία – τότε και τώρα – που ακολουθεί το σύνολο του Μαρτίνς, είναι η άτακτη φυγή ολόκληρου του σχήματος στα μετόπισθεν. Σε τόσο έντονο βαθμό, ακόμη κι αν το γκολ στα πρώτα λεπτά θεωρείται ευλογία για την «απελευθέρωση» ενός αγωνιστικού συνόλου.

Ο Ολυμπιακός αντί να αξιοποιήσει την αρχική νευρικότητα του αντιπάλου και το υπέρ σκορ, άρχισε δειλά να υποχωρεί εγκαταλείποντας το μομέντουμ του παιχνιδιού. Και οι δέκα παίκτες για ένα μακρύ διάστημα κινούνταν πίσω από το ημικύκλιο (!), γεγονός πως δεν αποτελούσε απόφαση τακτικής, αλλά δείγμα συνολικής αδυναμίας. Το πιο αρνητικό σημάδι δεν είναι μονάχα ο παθητικός ρόλος των παικτών, αποκόπτοντας μονάχα τις ορέξεις του αντιπάλου, αλλά και η έλλειψη μακρινής προωθητικής πάσας που θα πρόσφερε ανακούφιση στους μπροστινούς της επίθεσης.

Ανήμποροι να απελευθερωθούν από την πίεση του αντιπάλου

Βασική αιτία η πληκτική εικόνα των ερυθρόλευκων χαφ, το οποίο εντοπίσαμε και κατά την καλοκαιρινή προετοιμασία του Ολυμπιακού. Οι διαθέσιμοι μέσοι φέρουν μαζί τους παρόμοια χαρακτηριστικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην συνδυάζονται διαφορετικά ατομικά στοιχεία έτσι ώστε να βγει μία αρμονική εικόνα στις μεταβιβάσεις. Πλέον μετράει κανείς μεγάλο αριθμό παράλληλων και κοντινών πασών από την τριάδα χαφ που έχει ως συνέπεια τον εγκλωβισμό της στο ημικύκλιο. Ιδιαίτερα μερικές φορές που επιχείρησε μακρινή πάσα ο φιλότιμος Κανέ προς τους ακραίους, η μπάλα έφυγε δυνατά με φόβο υπό πίεση. Αξιοπερίεργη εξίσου η πλήρως αρνητική εμφάνιση του Αγκιμπού, ο οποίος εδώ και καιρό ακολουθεί έναν αντίστροφο δρόμο σε σύγκριση με το πως ξεκίνησε την προηγούμενη σεζόν.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, δεν είναι μόνο τα κεντρικά χαφ που αδυνατούν να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε απόπειρα δημιουργίας, αλλά και οι ακραίοι επιθετικοί με ελάχιστες στιγμές ατομικής ποιότητας. Ενέργειες δηλαδή που τις αναμένει κανείς από τον σκόρερ Ζίγκερνάγκελ στη συνέχεια του αγώνα, αλλά και από τον Μασούρα που πλέον έχει ξεχάσει να απειλεί (και) τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Γενικά ελάχιστα κρατήματα κατοχής πρόσφεραν τόσο οι δύο τελευταίοι, όσο φυσικά και οι αλλαγές στο β’ ημίχρονο. Βέβαια, όλοι έχουμε θίξει το ζήτημα που υπάρχει στους εξτρέμ του Ολυμπιακό, όμως στη συγκεκριμένη αναμέτρηση η παθητικότητα τους ήταν εκνευριστική, χωρίς προσπάθεια να κάνουν έντονη τη παρουσία τους.

Δύο ακυρωθέντα γκολ, και οι ευκαιρίες… οφσάιντ!

Η πιο ανησυχητική εικόνα έρχεται με την εγκατάσταση της Μακάμπι Χάιφα έξω από την περιοχή του Βάτσλικ, παραβιάζοντας την άμυνα με κάθε πιθανό τρόπο: είτε στην πλάτη του κεντρικού αμυντικού διδύμου, είτε με αρκετές κάθετες από τον άξονα. Παράλληλα, ας αναλογιστούμε σε πόσες ευκαιρίες ο Ολυμπιακός γλίτωσε από ισοφάριση ή ακόμη και από ανατροπή του σκορ, καθώς δόθηκαν οφσάιντ δύο γκολ των γηπεδούχων, ενώ φάσεις τους ακυρώθηκαν στη κόψη του ξυραφιού από το σημαιάκι του βοηθού. Οι παίκτες του Ολυμπιακού σε όλες αυτές τις απειλές στεκόταν απαθείς χωρίς δυνατότητα αντίδρασης, παρά μονάχα ήλπιζαν ότι η μπάλα θα αλλάξει κατεύθυνση τελευταία στιγμή ή θα ακυρωθεί με κάποιον τρόπο ως μη γινόμενη.

Σε όλες αυτές τις παραβιάσεις, έντρομη η αμυντική τετράδα έδιωχνε μακριά την μπάλα. Άλλωστε ακόμη και σε πρωτοβουλία κινήσεων, κάθε προσδοκία τελείωνε στη γιόμα ενός Μανωλά ή Σισέ. Παρότι εξ αρχής η επιθυμία του Μαρτίνς ήταν η σοβαρή ανάληψη των ανασταλτικών καθηκόντων από τους Ερυθρόλευκους, η απουσία υψηλής ποιότητας στο μεσοεπιθετικό κομμάτι ανέτρεψε τις όποιες αρχικές του προθέσεις. Διότι και την στιβαρή άμυνα να επιτύχει κανείς, η αξιοποίηση της αντεπίθεσης δεν υφίστατο από όσους καταλάμβαναν κομβικές θέσεις στην επίθεση. Ακόμη, να σημειώσουμε ότι λείπει ένας παίκτης με αντίληψη του χώρου στον άξονα, που να ελίσσεται ανάμεσα έστω στα πιο εύκολα μαρκαρίσματα των αντιπάλων, ικανότητα που μάταια αναζητείται στους υπάρχοντες του ρόστερ.

Αλλαγές που δεν τον μεταμόρφωσαν

Στο αντίκρισμα των νέων προσώπων που πέρασαν ως αλλαγές λίγο πριν το δεύτερο μέρος, συνειδητοποίησαμε τις σκέψεις του Μαρτίνς. Παρά το γκολ του Ζίγκερναγκελ, η οντότητά του στο γήπεδο δεν επιβεβαιωνόταν σε κανέναν χώρο του γηπέδου, ενώ ο Αγκιμπού υπήρξε μακράν η πιο απογοητευτική συμμετοχή παίκτη στον αγώνα. Πάλι ο πιτσιρικάς αναλώθηκε σε έναν ρόλο (του 1οαριού) που προσπαθούσε να τον αποτινάξει κατά την προετοιμασία, αλλά επέστρεψε ξανά στις ίδιες συνήθειες με τις ευλογίες του προπονητή. Επιπλέον, εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο και οι Αμπουμπακάρ Καμαρά και Μαντί, χωρίς όμως να προσφέρουν τα απαιτούμενα μέτρα στον Ολυμπιακό για να βγει από το αναθεματισμένο «καβούκι» του. Ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε το ελάχιστο δύο ολοκληρωμένες προσπάθειες στην αντίπαλη περιοχή (!). Ένας κακός οιωνός λοιπόν, που επιμένει να κλονίζει το μέλλον του και ίσως αποχωρήσει μόνο με την έλευση άξιων μονάδων στη δημιουργία. Σενάριο άκρως αισιόδοξο να υλοποιηθεί συντόμως. Πρόκειται πιθανόν για ριζικές αλλαγές, οι οποίες εφόσον γίνουν προϋποθέτουν αντικατάσταση κομβικών προσώπων στο ρόστερ.

Εν κατακλείδι, για άλλη μία χρονιά γινόμαστε μάρτυρες μίας άκομψης εικόνας από πλευράς Ολυμπιακού. Ας μη γελιόμαστε, αν ο Ολυμπιακός επιθυμεί την πρόκριση απέπναντι σε τρεις αντίπαλες ομάδες για τα προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, χρειάζεται λίγο πολύ την σοβαρή όψη της προ τριετίας επιτυχημένης του ομάδας. Ακόμη κι αν φέρει εις πέρα την πρόκληση της Ευρώπης, η ελλιπής του εικόνα θα έχει σύντομη ημερομηνία λήξης χωρίς την άμεση αγωνιστική και διοικητική δράση των αρμοδίων.