Χαιρέτα μας τον… Ζλατανο | El Comandante

Κλείνεσαι στην άμυνά σου και δίνεις χώρο στον αντίπαλο.
Σε ένα ματς που υποτίθεται ότι το θέλεις μπας και από την έρημο και την ξηρασία διακρίσεων βρεθείς στις ερήμους του Κατάρ…
Κυλάει ένα ολόκληρο ημίχρονο, με εσένα να έχεις παραδώσει το κέντρο σου στους Ισπανούς, αμυνόμενος μπροστά από την μεγάλη σου περιοχή.
Κυκλοφορία της μπάλας, άσε καλύτερα… μην το συζητήσουμε το θέμα.
Με κατοχή μπάλας που στο τέλος του α΄ ημιχρόνου, μετά βίας άγγιξε το 20%, είναι σαν να είσαι ουσιαστικά ανύπαρκτος.

Δέχεσαι το γκολ και συνεχίζεις να παίζεις πίσω. Αντί να βγεις μπροστά, να διεκδικήσεις, να παλέψεις έστω, επιμένεις να είσαι απελπιστικά… κομπάρσος. Ένα σύνολο άνευρο, άχρωμο, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς έναν ηγέτη πάνω στο χόρτο, να πάρει την ομάδα στους ώμους του, να πάρει φάσεις κι ας μην του βγούνε, φτάνει να συμπαρασύρει τους άλλους μαζί του.

Έπαιζες σαν αποχαυνωμένος, σαν υπνωτισμένος… δεν μπορούσες να αλλάξει μιά πάσα σωστά. Πέρασαν 47 ολόκληρα λεπτά και είχες αλλάξει 119 πάσες! Δηλαδή 2,5 πάσες στο λεπτό.
Το ίδιο… βιολί και στην επανάληψη. Πώς να είναι διαφορετικά τα πράγματα, όταν οι παίκτες σου παίζουν απομακρυσμένοι μεταξύ τους και βρίσκονται με κάτι μακρινές μπαλιές από το κέντρο της άμυνας, που θύμιζαν ποδόσφαιρο άλλων δεκαετιών;

Ναί, δεν ήταν σωστή η επιλογή του συστήματος από τον Ολλανδό, το δέχομαι. Το κατανοώ ρε Mister να παίζεις 5-4-1 κόντρα στην Ισπανία του Πουγιόλ, του Γκοκου, του Πικέ, του Ξάβι, του Ινιέστα. Όχι όμως να φοβάσαι την Ισπανία λόγω ονόματος. Δεν θες να χάσεις. Σύμφωνοι. Θες να προσέξεις την άμυνά σου. Πάσο κι εδώ. Όμως με τέτοιο σύστημα, δεν πας για την νίκη, πόσο μάλλον όταν το τρίποντο είναι το μόνο αποτέλεσμα που αναζητάς στο γήπεδο για αυτά τα ρημάδια τα 90 λεπτά. Δέχομαι ότι ήταν ένα ακόμα ματς στο οποίο ο προπονητής σου, μπήκε φοβισμένος. Εσύ όμως μέσα στο γήπεδο τί έκανες;
Τσιμίκας: «Είμαι υγιής. Κίνητρό μου η Εθνική. Νίκη με Μολδαβία» (vid) - FosonlineΜιά σωστή μεταβίβαση από τον Τσιμίκα (αυτόν που παίζει στην Λίβερπουλ) δεν είδα… Στο δεύτερο κάπως ανέβηκε, αλλά και πάλι δεν θύμιζε τον παλιό καλό του εαυτό.
Όσο για τον Ανδρούτσο… έπρεπε να τον καλέσουν στη Ζυρίχη να τον πολιτογραφήσουν μιά και καλή γιατί πέτυχε το δεξιό πλευρό της άμυνας να το κάνει να μπορεί να συγκριθεί μόνο με Ελβετικό τυρί.
Είναι δυνατόν να έχεις νέα παιδιά στα άκρα της άμυνάς σου και να μην μπορούν να κυνηγήσουν με αξιώσεις τους αντίπαλους;

Να μην μπορούν να «διαβάσουν» σωστά μιά φάση που οι Ισπανοί παίζοντας το 1-2 από τα δεξιά, την επαναλάμβαναν με μανία που άνετα θα την έκανε διαφήμιση φωτοτυπικού η XEROX;
Να μην μπορούν να γίνουν βδέλες επάνω στους Ισπανούς και απλά να τους παρακολουθούν, χωρίς αποφασιστικές επεμβάσεις;
Πού είναι το τσαγανό, ρε;
Πού είναι το πάθος για διάκριση;
Άν δε το ’χετε, προσποιηθείτε το εν ανάγκη γι’ αυτόν τον βασανισμένο και μαζώχα κόσμο που ακόμα αρνείται να σταματήσει να πιστεύει σ’ εσάς.
Εθνική Ελλάδα: Πρώτο γκολ για τον Ανδρούτσο με το Εθνόσημο!Μπροστά ένας Μασούρας απελπιστικά μόνος να βγαίνει από τη θέση του χαφ ως κρυφός από τα δεξιά, χωρίς βοήθειες, χωρίς στηρίγματα. Kαι τον μόνο που τρέχει και μπορεί να προβληματίσει την άμυνα των Ισπανών, τον Μασούρα, τον βγάζεις στο ημίχρονο… Ρε Ολλανδέ, εσύ που έκανες αυτήν την αλλαγή και μου άλλαξες και το σύστημα στο β’ μέρος και το έκανες… 5-3-2, έχεις καταλάβει ότι παίζατε το τελευταίο σας χαρτί κι αυτό καμμένο πρίν καν το τραβήξετε;

Το ίδιο αποκομμένος και ο Παυλίδης, εντάξει. Όμως κάνε ρε αδερφέ μιά κίνηση, ένα πέταγμα μπροστά να πάρεις ένα παίκτη έστω επάνω σου, να πεις ότι δεν γέμισες μόνο ένα φύλλο αγώνα με την παρουσία σου… Για τον Μάνταλο δεν θα πω αυτά που είναι… γνωστά, ανά το πανελλήνιο. Ήταν παρών μόνο και μόνο για να γυρνάει την μπάλα πρός τα πίσω ή για να την πουλάει. Θα μου πεις «κάποιος έπρεπε να φοράει το περιβραχιόνιο» και θα έχεις δίκιο… Ποιός θα ήθελε να ηγείται τέτοιας Εθνικής;

Το επίμαχο πέναλτυ δινόταν;
Άν είχε δοθεί νωρίτερα το αμυντικό φάουλ ας το έδινε και το… πέναλτυ να θύμιζε ολίγον από… Ζλατάνο. Το σκληρό παιχνίδι που επέτρεψε ο referee και το γεγονός ότι δεν ήξερε κατά πού πέφτει η τσέπη με τις κίτρινες κάρτες όταν επρόκειτο να… “καναρινιάσει” τους Ισπανούς ήταν τα χαρακτηριστικά που έκαναν την Διαιτησία να επιβεβαιώσει ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί από το κόμπλεξ, του να σιγοντάρει τον εκάστοτε ισχυρό.
Όμως κακά τα ψέμματα: ένας απλός θεατής ήταν σε όλο το ματς η Εθνική. Και όταν συμμετέχεις σε ένα έργο που  δεν έχεις ούτε μισή προσπάθεια μπροστά στα αντίπαλα καρέ για 65 ολόκληρα λεπτά, τότε αυτό το θέατρο το μεταβάλεις εσύ ο ίδιος όχι σε θρίλερ, αλλά σε φαρσοκομωδία. Ίσως θα πρέπει να βγάλουμε τα Euro και τα Mundial από τους στόχους μας και από το μυαλό μας και να βάλουμε πλώρη για… Oscar. Εκεί όλο και κάτι παίζει να πάρουμε…

El Comandante

Διαβάστε Περισσότερα