Δεν μπορούμε να τα ζητάμε όλα από τον Ελ Αραμπί

Οι Ερυθρόλευκοι του Μάρτινς ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά στο νέο σχηματισμό της σύνθεσης. Ενόχλησαν την Άρσεναλ για άλλη μία φορά, υποχρεώνοντας την σε ήττα που της έφερε επιπλέον άγχος και πικρές αναμνήσεις από τη προηγούμενη σεζόν. Όμως, ακόμη και σε αυτή την αντάξια εμφάνιση του Ολυμπιακού, υπήρξε ένας παίκτης που έκανε τα πάντα για όλους. Ο μοναδικός Ελ Αραμπί δημιούργησε, πίεσε, έβαλε πλάτη εκεί που έπρεπε, και στις δύο φαρμακερές ευκαιρίες που του δόθηκαν σκόραρε το νικητήριο γκολ. Το κυρίως ζήτημα είναι εάν ολόκληρος Ολυμπιακός αξίζει να εξαρτάται μόνο από τα λαμπρά βράδια του Μαροκινού.

Φέτος, εάν εξαιρέσουμε την σκληραγωγημένη τριάδα χαφ και την εξαίσια παρουσία του Ελ Αραμπί στη δεύτερη συνεχόμενη σεζόν του, ο Ολυμπιακός στις προκλήσεις της Ευρώπης υπολείπεται σε παίκτες που θα δημιουργήσουν για χάρη του Μαροκινού. Φυσικά και αναφερόμαστε αυστηρώς στο ανώτατο διασυλλογικό επίπεδο, καθώς οποιαδήποτε σύγκριση παικτών με την αντίστοιχη απόδοση τους στο εγχώριο πρωτάθλημα, κρίνεται άτοπη και εκτός πραγματικότητας. Εκεί λοιπόν, που χρειάζεται ο σημερινός Ολυμπιακός στηρίγματα στο δημιουργικό κομμάτι – σε μία έδρα τύπου Έμιρειτς – μετράει ως οργανισμός ελάχιστες εμπνεύσεις από πλευράς μεσοεπιθετικών του.

Γιατί μπορεί στο δεύτερο μέρος ο Μασούρας να πρόσφερε τα μέγιστα σε συχνές αναχαιτίσεις και κλεψίματα, αλλά στο σημείο του γηπέδου που τον χαρακτηρίζει κανείς ως εξτρέμ αδυνατεί να φέρει τη διαφορά. Το ίδιο σκηνικό και με τον Φορτούνη, ο οποίος δεν παίρνει ευκαιρίες πάνω του. Είναι αναποφάσιστος λίγο πριν βρεθεί απέναντι στον αντίπαλο keeper, αρκείται σε κοντινές πάσες ή στιγμιαίες σέντρες και ως εκεί λοιπόν, η προσπάθεια. Από και πέρα, εάν αναλύσουμε έναν – έναν τους υπόλοιπους εξτρέμ (Μπρουμά, Ραντσέλοβιτς κλπ.), θα καταλήξουμε να αναζητούμε και από αυτούς κάποιες σκόρπιες αναλαμπές στα ευρωπαϊκά παιχνίδια του φετινού Ολυμπιακού.

Η όλη εστίαση στους μεσοεπιθετικούς του Ολυμπιακού γίνεται, διότι σε κάθε περίσταση ψάχνουμε την ποιότητα του Ελ Αραμπί και την έφεση του στο γκολ. Βέβαια, όχι μόνο καρτερούμε για το σκοράρισμα του, αλλά έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε στο ημικύκλιο να αποκτά εξ ολοκλήρου μόνος κατοχή. Τον έχουμε παρατηρήσει να ντριπλάρει και να επιχειρεί απίθανες εξίσου κάθετες, στοιχεία που φυσιολογικά θα έπρεπε να έρχονται επί το πλείστον από τα πόδια των συμπαικτών του που τον περιτριγυρίζουν στο σύστημα. Όμως, αυτός ο συνδυασμός και η προσφορά από τους υπόλοιπους δεν υφίσταται. Τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό που το έχει ανάγκη μία ομάδα στις ευρωπαϊκές της αναμετρήσεις.

Άρα, δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από έναν παίκτη. Όσο κι αν αποτελεί προσωπικότητα και αλύγιστος στις δυσκολίες και συνθήκες που συναντά εντός αγωνιστικού χώρου. Σήμερα σε ορισμένες προϋποθέσεις, οι γύρω συμπαίκτες του μπορούσαν να επιλέξουν ορθότερες επιλογές. Κάποια εύστοχη τροφοδοσία στον Μαροκινό ή έστω σίγουρα τελειώματα από τα δικά τους πόδια. Αντιθέτως, τελικές πάσες παρέμειναν ανολοκλήρωτες και εξανεμίστηκαν οι προοπτικές του δεύτερου μέρους. Ακόμη, το θετικό στοιχείο με τον Ελ Αραμπί είναι πως ο ίδιος προσφέρει σιγουριά στους συμπαίκτες του. Μία ακλόνητη πεποίθηση πως και γκολ θα πετύχει, και παρών θα δηλώσει για μία πιθανή υπέρβαση. Το εντοπίζει κανείς στην όλη του γενικά εμφάνιση με τις συνολικές κινήσεις του, που μας δίνει την εντύπωση ενός νικητή που κοιτά ψηλά, στο επόμενο βήμα.

Σχετικά με το πλάνο του Μάρτινς, η σύνθεση με τη πεντάδα αμυντικών αποδείχθηκε αποτελεσματική, ακόμη κι αν στην αρχή ο Ολυμπιακός δεν κινούνταν ως σύνολο με άνεση και ευκολία στο άπλωμα της κατοχής. Τα χαφ συνέβαλαν αργότερα στην ισορροπία του παιχνιδιού με αρκετές μάχες και καίρια κοψίματα σε προσπάθειες των Κανονιέρηδων. Όμως, όπως ήδη αναφέραμε, οι μεσοεπιθετικοί του Ολυμπιακού δεν πρόσφεραν το κάτι παραπάνω πέραν του φουνταριστού και μεγάλου πρωταγωνιστή και πάλι Ελ Αραμπί.

Φέτος, κάπου εδώ τελειώνει η όλη συζήτηση της Ευρώπης με τον Ολυμπιακό και γενικά με το πάμφτωχο – σε ιδέες και όραμα – ελληνικό ποδόσφαιρο. Γυρνάμε, κοιτάζουμε τους πίνακες των συγκεντρωτικών πόντων, εκεί που η κατρακύλα μας φέρνει ακόμη πιο μακριά από το να αντικρίζουμε γήπεδα, όπως το σημερινό στο Βόρειο Λονδίνο. Όσο για τον Ολυμπιακό, ο κορμός υπάρχει ακόμη και δύναται η διοίκηση να βελτιώσει το ήδη υπάρχον ρόστερ. Το θέμα και μετά την έλευση του καλοκαιριού, είναι η διαμόρφωση του και εξαρτάται απόλυτα από πιθανές πωλήσεις ορισμένων αναντικατάστατων μονάδων. Ένα είναι σίγουρο: αγωνιστικές προσφορές σαν του Ελ Αραμπί και των ακολούθων προσόντων του, δείχνουν το δρόμο για την εύρεση νέων – εφάμιλλης αξίας – συμπαραστατών για το σύνολο του Μάρτινς.