Δημιουργία, ο... δυσκολότερος αντίπαλος για την Εθνική

Ακόμη και μετά το αίσιο τέλος με την Ισπανία, διατηρούσαμε μικρό καλάθι ως προς τις δυνατότητες αυτής της Εθνικής. Όχι βέβαια πως προσδοκούσαμε σε κάποια θεματική μεταμόρφωση έναντι της Γεωργίας, αλλά θέλαμε να την μετρήσουμε με ομάδες που η δημιουργία περνά σε πρώτο πλάνο. Εκεί λοιπόν, η Εθνική βρίσκει το μπελά της, το κακό της «δαίμονα» που την χαμηλώνει επικίνδυνα ως ομάδα.

Κατοχή της Εθνικής, δίχως να ξαφνιάζει

Η κατοχή της Εθνικής χαρακτηρίζεται με ευκολία ως μία από τις πιο αργές και προβλέψιμες σε αυτή την προκριματική φάση του Μουντιάλ. Και φυσικά συγκρίνοντάς την με αντιπάλους αντίστοιχου επιπέδου και θεωρητικών δυνατοτήτων, πέρα δηλαδή από τα κυρίαρχα μεγαθήρια του συγκεκριμένου χώρου. Η μεταβίβαση της μπάλας μετά βίας ερχόταν με ταχύτητα από τη μία γραμμή στην άλλη. Ειδικά στο χώρο της άμυνας, υπήρξε η κάλυψη του ενός χαφ εκ των τριών, που ερχόταν και πλαισίωνε τον Παπαδόπουλο ή τον Τζαβέλλα αντίστοιχα. Αυτή την δουλειά κυρίως έκαναν ο Μπουχαλάκης και άλλοτε ο Μπακασέτας, οι οποίοι έχουν την σίγουρη κοντινή πάσα, όχι όμως για το ανώτερο βήμα στην ανάπτυξη.

Βέβαια, όσο περνούσαν τα λεπτά ήταν φανερή πως η ασφάλεια σε κάποια ατομική ενέργεια ή ιδέα προερχόταν κυρίως από τα πόδια του Φορτούνη. Ο μοναδικός που κοιτάει συνήθως κατά μέτωπο τον αντίπαλο, που απλώνει εύκολα το παιχνίδι της Εθνικής, δίχως να τρομοκρατείται από την πίεση των καλά αμυνομένων Γεωργιανών. Δίπλα στις θετικές σκέψεις του Φορτούνη, θα προσθέταμε και ορισμένα overlaps του Γιαννούλη με προοπτικές. Ο τελευταίος έχει εξελιχθεί αρκετά σε αυτό το τομέα, έχοντας το και ο ίδιος ως ατού στα στοιχεία που τον συνοδεύουν ως προφίλ εντός γηπέδου. Το αποτέλεσμα που πρέπει να προβληματίσει είναι πως κάθε φορά που αποσπάσαμε τη μπάλα από την Γεωργία, δεν την απειλήσαμε στους ανοιχτούς χώρους. Σε καμία περίπτωση δεν μεταφέραμε τον αιφνιδιασμό στη περιοχή τους.

Η ακατανόητη εμμονή με τον Μπακασέτα

Η προσοχή των περισσότερων θα ήταν προφανώς στη χρησιμοποίηση του Μπακασέτα, στα οφέλη που φέρνει ο ίδιος στο σύνολο, τη διαφορά που πιθανόν θα κάνει για να στηρίζεται και τόσο θερμά. Ελάχιστα όμως, φάνηκε ο Μπακασέτας. Κυρίως για εκεί που προορίζεται, στη δημιουργία, ενώ και στα ανασταλτικά καθήκοντα δεν πρόσφερε κλεψίματα. Το πιο σημαντικό φυσικά, ουδέποτε εφηύρε μία κάθετη πάσα που θα φέρει αντιμέτωπο συμπαίκτη με τελείωμα φάσης.

Μία αδιανόητη στήριξη στον ίδιο, χωρίς δεύτερες σκέψεις από τον προπονητή μας, Φαν ντε Σχιπ. Μήπως δηλαδή και υπάρξει μία διαφορετική φόρμουλα στην όλη δυσλειτουργική εικόνα που αναγκαζόμαστε να παρακολουθούμε. Δεν είμαστε μόνο εμείς που υπομένουμε το παιχνίδι της Εθνικής, αλλά και οι παίκτες κρίνονται από το αποτέλεσμα, από τη γενική τους εικόνα. Μάλιστα, η αξιοπρόσεχτη στιγμή συνέβη στο… 70′, όταν και ο αφανής Μπακασέτας πήρε το δρόμο για το πάγκο και τον δικό του ρόλο ανέλαβε ο Φορτούνης. Το οξύμωρο είναι, γιατί δηλαδή να χαθούν πολύτιμα εβδομήντα λεπτά αγώνα για να τοποθετηθεί επιτέλους ο δεύτερος στη φυσική του θέση και να βολοδέρνει για κάμποσα διαδοχικά ματς ως εξτρέμ. Από τη στιγμή κιόλας που η ουσία από τον πρώτο είναι ελάχιστη σε οποιοδήποτε τομέα κι αν τον εξετάσει κανείς. Επίσης, με την μετατόπιση του Φορτούνη κερδίζει άμεσα κανείς και δύο ακόμη εξτρέμ, ασχέτως αν οι δικοί μας παίκτες δεν υποστηρίζουν το ρόλο επάξια, παρά μόνο να αποκόπτουν πιθανές κούρσες των αντιπάλων.

Η «γύμνια» στο δεξί άκρο της άμυνας

Προφανώς και ο αντίπαλος αριστερός εξτρέμ ήταν το κάτι άλλο σε ατομική απόδοση. Άπιαστος τις περισσότερες φορές. Απρόβλεπτος και ευέλικτος σε μέγιστο βαθμό, με αποτέλεσμα όποιος κι αν αγωνιζόταν να υπέφερε αρκετά στην επίβλεψή του. Είτε ο Μπακάκης αρχής γενομένης στο ματς, είτε στην επανάληψη ο Μαυρίας, η επιτυχία απέναντι στο φουριόζο επιθετικό Κβαρατσχέλια ήταν εξ αρχής δύσκολο επίτευγμα. Προερχόταν από γεμάτες και ελπιδοφόρες εμφανίσεις ο νεαρός στα προηγούμενα παιχνίδια. Το σημειώσαμε για χάρη των αρετών που τον συνοδεύουν. Το αναφέραμε και χθες εντός της διαδικτυακής μας παρέας πως ο πιτσιρικάς αποτελεί μπελά, τον οποίο δύσκολα αντιμετώπισαν και οι Ισπανοί.

Το ζήτημα με το δεξί άκρο είναι ακόμη πιο σύνθετο από ότι το αναλύουμε. Δεν είναι μόνο πως παραμελεί κανείς τόσο εύκολα τους Μπακάκη και Μαυρία από τις αρχικές επιλογές, καθώς και ο Ανδρούτσος βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο για αυτή τη θέση. Σίγουρα είναι πιο ικανός σε κρατήματα της μπάλας, σε μπάσιμο σε χώρους των αντιπάλων, αλλά όχι και ο πιο σταθερός εξίσου στο αμυντικό κομμάτι. Πολλές φορές η απειρία του στη θέση τον έχει εκθέσει σε ατομικά μαρκαρίσματα, σε μη ορθό υπολογισμό σωστής κάλυψης και παρέμβασης. Με έναν αντίπαλο τέτοιου επιπέδου, η δουλειά του Ανδρούτσου θα ήταν εξίσου αμφίβολη ως προς την επίτευξή της.

Έλληνες ακούτε; Κβαρατσχέλια, τον λένε

Όσο δύσκολο είναι να προφέρει κανείς το όνομά του, άλλο τόσο αντίστοιχα είναι οι ευεργέτες του ελληνικού ποδοσφαίρου – όπως θέλουν άλλωστε να χαρακτηρίζονται – να αποφασίσουν σε τέτοιου είδους επενδύσεις. Το αν είναι ακριβός ο πιτσιρικάς; Ασφαλώς και ναι, κανείς δεν υποβαθμίζει τις δυσκολίες, ώστε να αποσπάσεις την υπογραφή του παίκτη, αλλά και τη συγκατάθεση της Ρουμπίν Καζάν, της ομάδας στην οποία αυτή τη στιγμή αγωνίζεται. Από την άλλη όμως, δεν αξίζει αυτός ο εκρηκτικός και τεχνίτης νεαρός να τον εμπιστευθεί κάποιος για τα χαρίσματα του; Γιατί δηλαδή οι άνθρωποι που διοικούν τις ομάδες μας, να μην έχουν τα νώτα ανοικτά για τέτοιου είδους περιπτώσεις… Ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στα νιάτα της ηλικία τους, με περίσσιο ταλέντο και προοπτικές για ακόμη περισσότερες διακρίσεις. Από τη στιγμή λοιπόν, που επιθυμούμε ευρωπαϊκά αποτελέσματα και επιστροφή (λέμε τώρα) στην Ευρώπη, λύσεις σαν τον Κβαρατσχέλια σε ωθούν στη βελτίωση, στην ανάδειξη που ποθεί κανείς.

Συνεπώς, στο ποδόσφαιρο γενικά η τύχη σου ανοίγει τα χέρια απλόχερα. Σου προσφέρει αυτό που επιθυμείς, ακόμη κι αν δεν το αξίζεις με τη συνολική σου αγωνιστική συμπεριφορά. Ωστόσο, η πορεία της Εθνικής είναι δύσκολο να κρατηθεί μόνο από ολιγωρίες των αντιπάλων, δίχως και η ίδια να αποδείξει τη δίκαιη παρουσία της στον τωρινό όμιλο. Πόσο μάλλον για να αναφέρονται και τα μέλη της σε κάποια πρόκριση Μουντιάλ, που ουδεμία ελπίδα δίνεται με τις παρούσες δυνατότητές τους στο χορτάρι.