Πολλοί γκουρού του ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια παρατηρούν την έλλειψη πραγματικών ηγετών από τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Που ειναι λένε αυτοι που έπαιρναν την ομάδα στη πλάτη, την καθοδηγούσαν με τις φωνές, έδιναν κουράγιο στους συμπαίκτες να συνεχίσουν τη μάχη. Που λύσσαγαν να κερδίσουν, που αρρώσταιναν μετά τις ήττες.

Μα σου λέει ο άλλος όλες οι ομάδες έχουνε έναν αρχηγό στα αποδυτήρια. Έναν ηγέτη. Ο Πικές στη Μπάρσα, ο Ράμος στη Ρεάλ, ο Χάρι Κέιν στη Τότεναμ, ο Νειμαρ στη Παρί. Και ποιά είναι η διαφορά των αρχηγών των αποδυτηρίων των ομάδων σήμερα από τους πραγματικούς ηγέτες? Ακου ρε φιλε… Ο αληθινός ηγέτης δε μπορεί να είναι Κριστιάνο Ρονάλντο. Δε μπορεί να βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα. Δε μπορεί να βάζει το γκολ της νίκης στο Κίεβο ο Μπέιλ και συ να τσαντίζεσαι και να μη το πανηγυρίζεις. Την ωρα που η ομάδα παίρνει τη κούπα και κάνει το γύρο του θριάμβου εσύ να κάνεις δηλώσεις δε ξέρω αν θα μείνω του χρόνου.

Ο ηγέτης είναι ο συνδυασμός της πυγμής και της δίψας για διάκριση. αυτός που με τη πυγμή του δεν θα πέφτει κάτω με το παραμικρό να κερδίσει φάουλ. Αυτός που δεν φοβάται να παίξει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή έδρα -πρόσφατα ειναι τα παιχνίδια του Τσάμπιονς-. Αυτός που θα τζαρτζάρει θα σπρώξει θα τρέξει θα σπριντάρει και θα σταματήσει με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τον αντίπαλο. Λυσσασμενος ειναι ο ηγετης. Ειναι αυτός που θέλει περισσότερο από τους άλλους να κερδίσει ό,τι ηλικία και να έχει. Aλλά είναι και αυτός που θα θυσιαστεί για την ομάδα. Ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Στίβεν Τζέραρντ, ο Ρόι Κιν, ο Ντιέγκο Γκοδίν, ο Τζίτζι Μπουφόν, o Φραντσέσκο Τότι είναι μερικοί από τους τελευταίους μεγάλους ηγέτες ποδοσφαιρικών ομάδων που σήκωσαν μεγάλες κούπες. Αυτά λοιπόν τα στοιχεία, η δίψα, η πυγμή κι η αντρεία ορισμένων παικτών εμπνέουν τους υπόλοιπους να τους ακολουθήσουν μεσα στο παιχνίδι, να τους μιμηθούν. Να δανειστούν από αυτούς το περίσσευμα ψυχικής δύναμης που βλέπουν στο συμπαίκτη τους ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Όταν χάνεις στο Αμστερνταμ 0-2 στο ημίχρονο. όταν έχεις χάσει 0-3 στη Βαρκελώνη. Κι αν δεν έχεις τέτοιους παίκτες στην ομάδα σου, που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο γίνεται όλο και σπανιότερο, μάλλον είναι απαραίτητο να έχεις προπονητές ηγέτες. Που για πάρτη τους θα γίνεις ένα με το χόρτο για να σώσεις μια μπάλα. Που σε κάνουν να παίζεις για αυτούς και για την ομάδα. Τέτοιοι προπονητές είναι ο Κλοπ της Λίβερπουλ, ο Σιμεόνε της Ατλέτικο, ο Ντι Φραντσέσκο μέχρι πρότινος στη Ρόμα, ο Αλέγκρι της Γιουβέντους. Είναι αυτοί που θα σε παινέψουν, θα σε συμβουλέψουν για να βελτιώσεις την καριέρα σου ως παίκτης. Ποτέ δε θα σε κριτικάρουν δημόσια, δε θα σε προδώσουν. Δεν ειναι Ζοζέ. Δεν ειναι Κοντε. Κι εσύ ως παίκτης το ξέρεις. Το νιώθεις. Τους εμπιστεύεσαι. Και για αυτό είσαι διατεθειμένος να δώσεις ό,τι έχεις όταν απαιτούν από σένα να τρέξεις σαν εθίοπας το γήπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιοι προπονητές δεν έχουν πρόβλημα οταν μπαινουν στα αποδυτήρια. Και δεν μιλάμε για αποδυτήρια με παιδάκια όπως αυτά του Αγιαξ. Αλλά για αποδυτήρια όπου καθονται οχταψήφια συμβόλαια. Εκεί που αν μυριστούν ότι τους φοβάσαι ή ότι τους σέβεσαι παραπάνω απ ότι πρέπει σε κάνουν βοηθό προπονητή και βγάζουν ενδεκάδες, κλείνουν μεταγραφές, σου εξηγούν τη τακτική που θα παίξει η ομαδα και σου λένε ότι είναι για το καλό σου. Βλέπε π.χ. κατι Τάτα Μαρτίνο στη Μπάρσα, κάτι Αντσελότι στη Ρεάλ, κάτι Έμερι στη Παρί. Οταν όμως δουν ότι πρώτα απ όλα σέβεσαι τον εαυτό σου κάνουν υπομονή. Και περιμένουν να δουν που θα το πας. Θα πας σερί μέχρι Πατήσια η θα κάνεις στάση Κολιάτσου?

Ετσι λοιπόν πήγανε οι Ποτσετίνοι κι οι Κλόπες τελικό. Χωρίς Μεσίες και Κριστιάνους. Με τα αβγά τους.