“Έφυγε” ο 13ος θεός: αυτός του Ελληνικού ποδοσφαίρου | El Comandante
Πόσοι σε είχαν για θεό και πόσοι τελικά κατάφεραν να πάρουν κάτι από τη θεία μορφή σου…
Αυτήν που δίδασκε σεβασμό, απλότητα, ειλικρίνεια, αυταπάρνηση, σεμνότητα, αξιοπρέπεια, ταπεινότητα, ήθος, μέσα σε ένα άθλημα τόσο ανταγωνιστικό, που έκανε φίλους και εχθρούς ανεξαιρέτως, να σε τιμούν και να σε σέβονται…
Πόσοι πιτσιρικάδες, περίμεναν πώς και πώς, να αγοράσει ο πατέρας τους την “Ομάδα” ή την “Εξέδρα” όποτε είχαν την αφίσσα σου στο μέσον και να την τοποθετήσουν πάνω από το προσκεφάλι τους, δίπλα στα εικονίσματα…
Ως ντριμπλαδόρος: απλά άψογος.
Μεταβιβάσεις: σχεδόν αλάνθαστες.
Οι πάσες του, διακρίνονταν από αξεπέραστη ακρίβεια.
H κεφαλιά του: αξεπέραστη.
Με άλμα κοντά στο 1,5 μέτρο και με την ικανότητά του να “μένει στον αέρα”, είχε κάτι από… Γκάλη, πολύ πρίν ο “gangster” κυριαρχήσει στον αέρα του παρκέ…
Με ένα φοβερό σουτ που χαρακτηριζόταν από εκείνο το ανεπανάληπτο εσωτερικό και εξωτερικό φάλτσο (σπάνιο να διαθέτει και τα δύο ένας ποδοσφαιριστής…) έπαιξε σε εποχές που οι ποδοσφαιριστές μπορεί να μην πλούτιζαν, αλλά τέτοιες παρουσίες πλούτιζαν το άθλημα…
Όχι, δεν ήταν για τα ελληνικά γήπεδα ο Μίμης…
Έμοιαζε σαν ο Θεός να τον προόριζε για μιά Ισπανία, για μιά Ιταλία και να τον είχε στείλει σ’ εμάς από… σπόντα.
Κι επειδή ο Μεγαλοδύναμος δεν λανθάνει, μάλλον μας τον είχε στείλει σαν μιά τελευταία ευκαιρία.
Μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από την φτώχεια και την κακομοιριά στην οποία βλέπαμε πως κυλούσε αργά αλλά σταθερά το άθλημα εν Ελλάδι και να βγούμε μπροστά, να γίνουμε… Μιμη-τές και να κάνουμε τη διαφορά.
Κι αυτό το ανέβασμα του πήχη, που ακόμα δεν έχει βρεί κανέναν για να τον ξεπεράσει και να τον πάει παραπάνω, προβληματίζει, ενοχλεί, στοιχειώνει…
Πόσοι ΟΦΕΙΛΑΝ να σου μοιάσουν (και πόσοι τα κατάφεραν αλήθεια…).
Κι όσοι τελικά σου έμοιασαν, σταγόνα στον ωκεανό…
Αλλά και πόσοι θα ήθελαν να γίνουν σαν κι εσένα, αλλά τους κατάπιε η μίζερη πραγματικότητα του Ελληνικού… βοθροσφαίρου.
Η μορφή σου στο νεόδμητο της “Αγιασοφιάς”, ακριβώς γι’ αυτό θα δεσπόζει πανίσχυρη, άσπιλη και… άφθαστη.
Γιατί θα αποτελείς τον ποδοσφαιριστή που όλοι θα θέλαμε να μοιάσουμε…
Την ομάδα αποτελούμενη από 11 Μίμηδες, που όλοι θα θέλαμε να μας εκπροσωπεί…
Την χώρα που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, αλλά που ΠΟΤΕ δεν καταφέραμε να κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά, για να την αποκτήσουμε…
Έτσι θα στέκεις… κάτι σαν τα εικονίσματα, μέσα στους ναούς.
Μορφές θείες, που τις αγγίζουμε και τις προσκυνάμε, αλλά που ποτέ δεν καταφέραμε να τις φτάσουμε…
Απ’ αυτές που θα τις βλέπουμε και θα λέμε στα παιδιά μας που δεν σε γνώρισαν:
“Ξέρεις ποιός ήταν αυτός;” και στην αρνητική απάντηση που θα εισπράττουμε, μάλλον θα δαγκώνουμε τα χείλη μας από ντροπή και θα απαντάμε: “Καλύτερα…”
Γιατί το πέρασμά σου, δεν “στόλισε” απλώς το άθλημα.
Έδειξε την γύμνια του!
Γιατί με εσένα στα γήπεδα να “κεντάς” καταλαβαίναμε όλοι μας, πού έπρεπε να πάμε, αλλά τελικά δεν πήγαμε….
Πόσο ψηλά μπορούσαμε πραγματικά να φτάσουμε, μα προτιμήσαμε να παραμείνουμε έρμαια του μικρόκοσμού μας, αντί να σε κάνουμε σημαία και να κατακτάμε κορυφές όπως εσύ.
Μίμη, αυτά τα… “αθάνατος” και τα διάφορα, δεν ταιριάζουν σε κάποιον που κέρδισε την αθανασία, στη μνήμη του ΦΙΛΑΘΛΟΥ κόσμου, ενώ ήταν εν ζωή και λατρεύτηκε ως ο 13ος θεός (αυτός του Ελληνικού ποδοσφαίρου).
EL COMANDANTE
