Το να χάσεις από κοτζάμ Μπαγερν Μονάχου δεν είναι κάτι που θα σε πληγώσει. Ούτως ή άλλως είσαι προετοιμασμένος για πολλά με λίγα και αν είσαι λίγο ξυπνητζής και δεν φας τον παπά ότι η Μπάγερν είναι σε κρίση (που όντως είναι), τότε το φοβάσαι το ματς. Στην ιδέα ότι θα ξέσπαγε κιόλας πάνω σου επειδή δεν πήγαινε καλά το τελευταίο διάστημα, ο φόβος γινόταν μεγαλύτερος. Λες οκ, Ολυμπιακός είμαι, έχω ένα κύρος υποτίθεται και ειδικά φέτος είμαι αξιοπρεπέστατος στην Ευρώπη. Έλα όμως που ήρθε η ώρα για ένα κακό παιχνίδι και μάλιστα στο πιο κρίσιμο σημείο.

Κρίσιμο γιατί η ομάδα δεν είχε που δεν είχε ψυχολογία μετά την Ξάνθη, τώρα έγινε ακόμα χειρότερο το πράγμα. Και φυσικά δε μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ήταν το δεύτερο σερί παιχνίδι που ήρθε η επιθετική δυστοκία. Φάσεις δε γίνανε εκτός από τη μοναδική που μας πρόσφερε η ίδια η Μπάγερν και ο ηρωικός στο διάστημα που έπαιξε Ραντζέλοβιτς δε σημάδεψε σωστά για να κάνει το παιχνίδι μπουρδέλο. Από την άλλη πιστεύω ότι έτσι και προηγούταν η ομάδα εκεί, οι άλλοι θα θύμωναν ακόμα περισσότερο και όσα κι αν έσωσε ο Άγιος Σα, το κοντέρ θα έγραφε πολλά. Αυτή είναι η κατάντια.

Το γεγονός ότι η Μπάγερν πήρε τα μέτρα του Ολυμπιακού τον οποίο μάλλον σεβάστηκε περισσότερο κι απ΄όσο πίστευαν οι ερυθρόλευκοι. Όταν όμως είδε ότι αυτοί με τα γκρι απέναντι τους δε μπορούσαν να αλλάξουν δεύτερη πάσα, δε μπορούσαν να κρατήσουν μπάλα και δε μπορούσαν να κάνουν τίποτα στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις παρά μόνο στον οίστρο του συγκλονιστικού τερματοφύλακα τους και στα δοκάρια, τότε ανέβασαν στροφές. Παίξανε τόσο όσο για να πιέσουν τον Ολυμπιακό κι από καθαρή ατυχία κι εν ολίγοις λίγο φιλότιμο στην ανασταλτική λειτουργία του Θρύλου και από δική τους ατυχία (ή ανικανότητα αν θέλετε), δεν είχαμε μεγαλύτερο σκορ και το ημίχρονο μάλιστα βγήκε παρθένο.

Όσο νορμάλ φαινόταν ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο ήταν μία Ελληνική τραγωδία, δεν μπόρεσε ποτέ σε κανένα σημείο να ανησυχήσει τους Γερμανούς, να δείξει ότι η παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο είχε αρχή-μέση-τέλος, σκοπό και νόημα. Καμία διάθεση για να επιτεθεί. Και πώς να επιτεθείς όταν είσαι συνέχεια πίσω από τη μπάλα και οι άλλοι απλά σε δουλεύουν και περιμένουν καρτερικά να βάλουν το γκολ αργά ή γρήγορα; Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε κι ο γάϊδαρος Μαρτίνς με την εξωφρενική αλλαγή του μόνου του παίκτη που μπορούσε να κρατήσει μπάλα και να πιέσει τον αντίπαλο.

Ο λόγος για τον Ραντζέλοβιτς που κρατούσε ένα παίκτη της Μπάγερν μόνιμα πίσω και που όταν βγήκε το ανέβασμα του αντιπάλου σε μέτρα ήταν εμφανές. Κι όλο αυτό για να συνεχίσει να παίζει ο πιο ακίνδυνος κι από κατσαρίδα Ποντένσε, στον οποίο δεν ταιριάζουν τέτοια παιχνίδια. Βλέποντας τον Μασούρα αναθάρρησα κι εγώ αλλά όχι, εκεί, με τον Ποντένσε μέσα, να παίζεις μόνιμα με 10 όπως στα περισσότερα τέτοιου ύφους παιχνίδια. Που αυτόματα γίνονται 9 όσο θα παίζει ο Μπουχαλάκης μέσα και το δυστυχέστερο είναι ότι λες πάλι καλά που δεν έπαιζε ο Μπενζιά.

Η αχίλλειος πτέρνα του Ολυμπιακού είναι το κέντρο του, όπου πέρα από τον φιλότιμο παρότι πεσμένο χθες Γκιγιέρμε, ο Καμαρά κάνει του κεφαλιού του, είναι μόνιμα μαλωμένος με την πάσα και την τακτική και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει τη διαφορά, παρά τα τρεξίματα του. Προσθέστε ότι Ομάρ και Τσιμίκας γίνανε γιο-γιο χθες από Κομάν και Γκνάμπρι, ότι ο Μεριά είχε πάλι τα θέματα του και μέχρι το γκολ, ο μόνος που άντεχε πίσω ήταν ο Σεμέδο, ο οποίος κι αυτός αφού έγινε το 1-0 στην θεωρητικά πιο ακίνδυνη φάση (με βάση τι είχε προηγηθεί), παρέδωσε κι αυτός πνεύμα και κατέρρευσε.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε τόσο φοβισμένα, τόσο αλλοπρόσαλλα και τόσο χωρίς λογική και με πλάνο που έδειξε πραγματικά ομαδούλα, κι αυτό είναι που χάλασε τους πάντες. Η 6^η Νοεμβρίου ήταν ήδη σημαδεμένη για ήττα, όπως είναι και αντίστοιχα η εμφάνιση στο Λονδίνο με την Τότεναμ προσεχώς, η οποία πάλι καλά έκανε το χατίρι των ερυθρόλευκων και συνέτριψε αυτό το κάτι σαν ομάδα που είναι ο Ερυθρός Αστέρας. Χάσε αλλά παίξε λίγο, κάνε κάτι, δικαιολόγησε το ταξίδι που έκανες και τη στήριξη σχεδόν 4.000 γαύρων που ήρθαν να σε δουν. Πολλά λάθη, πολλές ατέλειες και το χειρότερο όλων, μία ομάδα με τραβηγμένο το φρένο να μη σε συντρίψει γιατί αν δεν απατώμαι έχει και ματς με τη Ντόρτμουντ προσεχώς.

Αυτό που ξεκίνησε σαν όνειρο το καλοκαίρι με τις τρείς απανωτές προκρίσεις και με ελπίδες για μία καλή παρουσία καταλήγει εφιάλτης με 1 βαθμό σε 4 ματς και που ευτυχώς ο βασικός αντίπαλος για την 3^η θέση είναι ακόμα χειρότερος μας. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Με δεδομένη την επιθυμία της διοίκησης (και όλων μας φαντάζομαι) να πάρουμε το πρωτάθλημα φέτος (αν μπορούμε, δύσκολους μας βρίσκω), θέλουμε σίγουρα να προχωρήσουμε στο Γιουρόπα Λιγκ; Κι αν πάμε τι θα κάνουμε δηλαδή εδώ που τα λέμε;

Το πιθανότερο είναι να πέσουμε με κάνα αντίπαλο που κλασικά θεωρούμε του χεριού μας και κλασικά θα μας περάσει χωρίς να το καταλάβουμε. Θα προστεθεί έξτρα άγχος στην ομάδα και έξτρα παιχνίδια την ώρα που ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται η κούραση σε κάποιους. Ο Γκιγιέρμε, ο Ομάρ, ο Τσιμίκας και ο Σεμέδο γρήγορα θα παραδώσουν πνεύμα, ο Βαλμπουενά πρέπει να ενσωματωθεί γρήγορα ξανά στην ομάδα γιατί η μπάλα δεν κατεβαίνει με τίποτα και η επιθετική γραμμή πρέπει να γίνε φονική για να τελειώνει τα παιχνίδια του πρωταθλήματος για να μην υπάρξουν γκέλες και να τα παίξει όλα για όλα στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ για να πάει με ένα +5 στον πρώτο γύρο και να αναβάλει για λίγο την προδιαγεγραμμένη στέψη του δικεφάλου για δεύτερη συνεχή χρονιά.

Yπάρχουν πολλά θέματα, η έλλειψη χάφαρου βγάζει μάτι, και κάποια στιγμή η γκέλα που δεν αναπληρώνεται θα γίνει. Το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ έφερε Χ με τον Παναθηναϊκό δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει τον Ολυμπιακό που παραμένει στο -2 σε σχέση με τα περυσινά του αποτελέσματα και περιμένει να ρεφάρει με νίκη επί του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη αρχικά. Η προσοχή στον Ατρόμητο για να επιστρέψει η ηρεμία και βλέπουμε στη συνέχεια.