Ένας σύγχρονος απόστολος στην Κολομβία Ι El Comandante
«Αδέλφια μου Έλληνες, καθημερινά πολεμάω ολομόναχος ενάντια στα τέρατα της φτώχειας και της πείνας! Αγωνίζομαι να χορτάσω όσο περισσότερα στόματα μπορώ… Να φορέσω ένα ζευγάρι παπούτσια σε μικρά παιδιά που πάνε στο σχολείο ξυπόλητα… Να βάλω ένα ρούχο, σε ανθρώπους που δεν έχουν μήτε πανοφώρι… Εκλιπαρώ για την βοήθειά σας. Ό,τι επιθυμεί και ό,τι μπορεί ο καθένας, είτε αυτό είναι 1 ευρώ, είτε ένα πουκάμισο, είτε ένα παντελόνι, ό,τι θέλετε. Μόνο βοηθείστε μας σας παρακαλώ … Aπευθύνομαι στην ανθρωπιά σας, αδελφοί μου, όπως και ό,τι μπορεί ο καθένας σας, εμείς εδώ το προσμένουμε, όπως η έρημος περιμένει την βροχή…».
Όταν πρίν κάνα χρόνο, το μάτι μου έπεσε εντελώς τυχαία, σε αυτήν την ανάρτηση στο ιντερνετ, δεν περίμενα πως κάπως έτσι, θα ξεκινούσε η γνωριμία μου, με έναν άνθρωπο που χωρίς να μου ζητήσει τίποτα και δίνοντας τα πάντα για τους άλλους, θα με έκανε έτι πλουσιότερο βαθιά μέσα μου.
Mιά τυχαία γνωριμία;
Μία σύμπτωση;
«Θέλημα Θεού» όπως λέει ο ίδιος;
Όπως και να ’χει, θεωρώ τιμή μου που γνώρισα έναν Κολομβιανό κληρικό τον πατήρ Τimoteo Torres Esquivel, ο οποίος με τις πενιχρές δυνάμεις που είχε στη διάθεσή του, έδινε όλα αυτά τα χρόνια -και εξακολουθεί αδιαμαρτύρητα να δίνει- έναν ιερό αγώνα, προκειμένου να ταΐσει κόσμο που πεινάει και να απαλύνει τον πόνο του, μεταφέροντάς στην μακρινή χώρα του, όχι μόνο την αγάπη του Θεού, αλλά και την αγάπη για την Ελλάδα.
Τον γιό μου, μου τον έδωσε δανεικό ο Θεός…
Το έργο του ως φαίνεται, μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε από την εκκλησία μας. Στην πρόσφατη ανάδειξη νέων Επισκόπων και Μητροπολιτών, το Πατριαρχείο ανακήρυξε τον Τimoteo Torres Επίσκοπο Κολομβίας και Βενεζουέλας, αναγνωρίζοντας έτσι το πλούσιο έργο του. Μία θέση που τον βρήκε σχετικά… απροετοίμαστο.. Είχα την πληροφόρηση εκ των έσω, ότι τον προόριζαν για τον Επισκοπικό θρόνο κι όταν του τηλεφώνησα… πρόωρα για να τον συγχαρώ, η είδηση τον εξέπληξε:
«Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε μου αληθινέ, αλλά δεν νιώθω ότι είμαι τόσο… άξιος. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έπρεπε να φέρει αυτόν τον τίτλο, σε μιά χώρα που ο κόσμος υποφέρει από την φτώχεια και τη δυστυχία… Με έκαναν Δεσπότη. Ε και; Γιατί κατ’ αρχάς; Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν. Εγώ το ποίμνιό μου δεν το αφήνω, ακόμα κι αν χρειαστεί να αποποιηθώ το αξίωμά μου. Εγώ θα συνεχίσω το έργο μου εδώ…»
Τα δε λόγια της μητέρας του, της κας. Τόρρες σχετικά με το έργο του γιού της, ενδεικτικά της ταπεινότητάς του:
«Είμαστε μία πολύ φτωχή οικογένεια. Και τίποτα αυτό το αξίωμα που δώσανε στον γιό μου, δεν θα το αφήσουμε να αλλάξει τη ζωή μας. Ο πόνος που βλέπει γύρω του το παιδί μου, τον κάνει πιο δυνατό. Πονάει τον κόσμο. Αγωνίζεται γι’ αυτόν. Δίνει και την ψυχή του για τον συνάνθρωπό του. Ό,τι έκανε ο Χριστός μας δηλαδή, προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να το κάνει κι αυτός πράξη. Αυτό το παιδί δεν το έφερα εγώ στον κόσμο. Μου το έδωσε «δανεικό» ο Θεός για να επιτελέσει το έργο Του», μου δήλωσε εμφανώς συγκινημένη.
Το ιεραποστολικό του έργο
Σε μία περιοχή όπως η Cucuta στα σύνορα Κολομβίας-Βενεζουέλας, που δεν υπήρχε ούτε καν ο όρος «ορθοδοξία», σήμερα υπάρχουν 200 οικογένειες βαπτισμένες στη θρησκεία μας. Χάρη δε στις διαρκείς επισκέψεις του πατήρ Τιμόθεου, σε πόλεις και χωριά της Κολομβίας, ο αριθμός των πιστών σε αυτές αυξάνεται διαρκώς. Έτσι, σήμερα οι Κολομβιανοί έχουν μάθει εκτός από τη θρησκεία μας, να αγαπούν και την Ελλάδα.
«Από πολύ μικρός ένιωθα μία έλξη πρός την Ορθοδοξία. Ήταν το όνειρό μου να την υπηρετήσω. Κατάφερα να γίνω ιερέας και μετά Αρχιμανδρίτης. Εγώ δεν άλλαξα, επειδή έγινα Δεσπότης. Εδώ θα παραμείνω: να ταΐζω τους φτωχούς, να δίνω μιά γωνιά στους κατατρεγμένους, να απαλύνω τον πόνο των συνανθρώπων μου όπου τον βρίσκω» τονίζει ο ίδιος χαρακτηριστικά.
Και δεν υπερβάλει. Όσοι παρακολουθούν το Ιεραποστολικό έργο του Obispo Timoteo de Assos μέσω facebook (www.facebook.com/ltoppes), μπορούν ιδίοις όμμασι, να τον βρούνε να γυρνάει στις φτωχογειτονιές και να κάνει συσσίτια.
Να μαθαίνει στα παιδάκια ελληνικά και να βάζει σιγά-σιγά στις οικογένειές τους, τα έθιμά μας.
Να μοιράζει ρούχα που του τα έστειλαν Έλληνες, σε γέρους και παιδιά.
Θα τον δείτε να γονατίζει και να φοράει παπούτσια που του έστειλαν πιστοί από την Ελλάδα, σε ξυπόλητους.
Κι ίσως εκεί αναρωτηθείτε: αυτό δεν έκανε κι ο Ιησούς;
