Ρε τι συμφορά βρήκε τον πλανήτη Γη. Όχι δεν έσβησε ό Ήλιος , ούτε στέρεψαν ποτάμια , κοιλάδες, καταρράκτες καί μείναμε από νερό! Ούτε ξεράθηκε το σύμπαν καί τέλος οποιαδήποτε παραγωγή τροφίμων! Είχαμε κάτι χειρότερο!! ΕΠΕΣΕ το Facebook!!!! Ναι ρε μάγκες τέτοια συμφορά βρήκε ολόκληρο τόν γλομπο!

Μάγισσες φέρτε βότανα τόν πόνο μου νά γιανω τραγουδούσε επί επτά ώρες όλος ο πληθυσμός της Γης. Κατέρρευσε ή κοινωνία από τά θεμέλια! Καί τώρα πώς θά ανταλλάσσω σκέφτηκαν όλοι , γνώμες , απόψεις, καί πού θά πω τόν πόνο μου καί τά παράπονά μου; Σκέτο τρελοκομείο σάς λέω.

Πού ρε θά μιλήσω εγώ τώρα με τά φιλαράκια , τήν γκόμενα καί τόν κάθε πολύ ή λίγο διάσημο; Πώς θά κάνω τόν ξερολα καί τόν ξυπνητζη σέ ότι θέμα προκύπτει; Πολιτικό, δικαστικό, οικονομικό, κλπ, κλπ , κλπ. Εδώ μιλάμε η σύγκριση ανάμεσα σε ένα άτομο πού είναι εθισμένο στα σκληρά ναρκωτικά , καί σέ άλλον πού είναι εθισμένος σέ αυτές τίς κάθε είδους επαφές μέσω Facebook καί τά υπόλοιπα είναι χαμένη από χέρι.

Μέρες , νύχτες, εβδομάδες ολόκληρες μπροστά στην οθόνη καί στο πληκτρολόγιο. Φέρτε τόν καλύτερο πιανίστα νά συγκριθεί στην ταχύτητα τών πλήκτρων με έναν από όλους τούς χρήστες τέτοιων μέσων. Χαμένος από χέρι θά είναι. Εφτά ώρες κόπηκαν αυτές οι εφαρμογές καί γέμισαν τά βουνά, καί τά λαγκάδια. Τέτοια απόγνωση ούτε σέ ρίψη πυρηνικής βόμβας δεν νομίζω νά γινότανε. Τήν γνώμη μου για όλα αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν χρειάζεται νά σάς τήν πω διότι απλά τήν βλέπετε κάθε μέρα. Στα κάθε είδους μαγαζιά . Καφέ, ρεστωραν, κλπ.

Στις παραλίες. Στις οικογενειακές γιορτές. Σε εκδηλώσεις κάθε είδους. Κανείς δεν μιλάει στον γείτονα αλλά ούτε ξέρει καί ποιός είναι. Ας μένει δίπλα τού ή από πάνω του δέκα χρόνια. Στο Facebook όμως ” μιλάει” με καμιά δεκαριά χιλιάδες. Δεν βγάζει τόν πόνο του καί τό κάθε πρόβλημα του παρέα συζητώντας με έναν ή περισσότερους φίλους. Όχι! Δεν ανταλλάσσονται γνώμες , ιδέες απόψεις μεταξύ τους όταν βρίσκονται. Όχι!

Για τά πάντα καθαρίζει το πληκτρολόγιο. Εδώ γίνεται η κάθε είδους ανταλλαγή απόψεων, καί θεμάτων. Εγώ προσωπικά ειλικρινά το χάρηκα τραγουδώντας το άσμα του γίγαντα Πασχάλη Τερζή : Νά πιάσει θεέ μου μία βροχή , μια καταιγίδα! Είπα άντε ρε επιτέλους νά γίνουμε λίγο άνθρωποι. Νά μοιραζόμαστε με τούς υπόλοιπους ανθρώπους ότι θέματα πέφτουν στο τραπέζι τής ζωής μας. Νά βρισκόμαστε ρε παιδιά.

Αλλά μάταια. Τό σύστημα επανήλθε μετά από λίγο καί τά πράγματα ήρθαν στην θέση τους. Είμαι σίγουρος ότι αμέσως τά πληκτρολόγια πήραν φωτιά καί οι πυροσβεστήρες ήταν στην αναμονή για κάθε ενδεχόμενο δίπλα από κάθε χρήστη!

Καί εγώ αναφωνησα τό φοβερό τού τεράστιου ηθοποιού Αυλωνίτη :

ΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΜΩΡΕ!!!