Επίθεση εναντίον επίθεσης με νικητή το ποδόσφαιρο

Με μαεστρία χειρήστηκαν οι Γκουαρντιόλα και Κλοπ, με το 2-2 να αφήνει τις δύο ομάδες στον βαθμό, ωστόσο το θέαμα και το μπρα ντε φερ των πάγκων ανέδειξαν νικητή το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Με στόχο την νίκη μπήκαν και οι δύο ομάδες στο γήπεδο, με τους δύο προπονητές να χρησιμοποιούν “κάθε κόλπο στο βιβλίο” (every trick in the book, που λένε και στο Νησί), για να κερδίσουν, ωστόσο αρκούνται στον βαθμό της ισοπαλίας, κάτι που δεν αλλάζει τίποτα στην μεταξύ τους μάχη στο πρωτάθλημα. Ρυθμός, ένταση και υψηλή ποιότητα είναι ίσως τα 3 στοιχεία που χαρακτηρίζουν το χορταστικό παιχνίδι αυτό των δύο ομάδων.

Ο τρόπος που η Μάντσεστερ Σίτι επιχείρησε να χτυπήσει παρουσιάζει ιδαίτερο ενδιαφέρον. Αρχικά ο Γκουαρντιόλα ήθελε πάντα παίχτη στην γραμμή, ειδικά δεξιά, κάτι το οποίο φάνηκε όχι μόνο από την θέση των εξτρέμ (Φόντεν και Ζεσούς) αλλά και από το ότι ο Κανσέλο και (ειδικά) ο Γουόκερ βαίναν δρομείς στον ασβέστη μόλις άδειαζε ο διάδρομος, ώστε να πάρουν θέσεις στα φτερά της επίθεσης. Ο στόχος του Γκουαρντιόλα ήταν να ανοίξει την άμυνα για να βρεθούν χώροι, όπου ο Ντε Μπρούινε θα μπορούσε να βγάλει κάποια πάσα προς τον σχετικά άφαντο Στέρλινγκ, ή να αναγκάσει τους Σαλάχ και Μανέ να γυρνούν πίσω για να μαρκάρουν, όπως και έγινε, ώστε να καθυστερεί μετά η ανάπτυξη της Λίβερπουλ και να “πιάνονται” οι ακραίοι της, Μπακ και Εξτρέμ, εκτός θέσεων.

Οι Πολίτες δεν φοβούνταν να παίξουν απευθείας προς την επίθεση, ειδικά με μπαλιές διωξίματα προς τον Στέρλινγκ, κάτι το οποίος όμως δεν έβγαινε σε πρώτο χρόνο, αλλά σε δεύτερο, αφού αν δεν καθάριζε την φάση ο Φαν Νταίκ, συνήθως ο κίνδυνος ερχόταν από τα πλάγια, όπου οι γηπεδούχοι έπιαναν τους Άρνολντ και Ρόμπερτσον μπροστά. Ένα πράγμα που έμαθε και εφήρμοσε σήμερα ο Πεπ από τις αναμετρήσεις του έως τώρα με τον Κλοπ, είναι ότι όταν επιδιώκει να εξουδετερώσει τα δυνατά του σημεία, καταλήγει να θυσιάζει και το δικό του πλάνο.

Συγκεκριμένα, όταν ο Πεπ σε προηγούμενα ματς ήθελε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των υψηλά προωθημένων μπακ της Λίβερπουλ, ζητούσε από τους Μάχρεζ και Στέρλινγκι να γυρνούν πίσω και να μαρκάρουν, όπως έκανε σήμερα ο Μανέ της Λίβερπουλ. Ωστόσο, η κατάσταση σήμερα ήταν λίγο διαφορετική σε αυτόν τον τομέα, και παίχτης κλειδί ήταν ο Ρόντρι και ο Ζεσούς (ναι ο Ζεσούς). Ο καταλανός κόουτς επέλεξε δεξιά τον Βραζιλιάνο, δηλώνοντας μάλιστα ότι τα στοιχεία που τον ενδιαφέρουν, βάσει των οποίων επέλεξε τον Ζεσούς, είναι ο ρυθμός/ταχύτητά του (pace) και η ένταση στο παιχνίδι του (intensity). Τα παραπάνω είναι τα στοιχεία που επιτρέπουν στον Ζεσούς και να κυνηγάει στην άμυνα τον Ρόμπερτσον, αλλά και να “αγχώνει” τον Σκωτσέζο μήπως ξεχαστεί “πολύ” μπροστά και αφήσει εκτεθειμένο το αριστερό άκρο της άμυνας.

Όσον αφορά τον Ρόντρι, ο Ισπανός ήταν ίσως ένας εκ των 2-3 υποψηφίων MVP του αγώνα. Ήταν ο λόγος που ο Φόντεν και ο Ζεσούς είχαν περιθώρια να μείνουν μπροστά. Κέρδιζε μάχες στο κέντρο, ήταν πάντα στο σωστό σημείο και έγραψε πολλά χιλιόμετρα, με τον Πεπ να δοκιμάζει την αντοχή του. Το κυριότερο όμως ήταν η προσαρμογή του στο παιχνίδι της Λίβερπουλ, όταν ο Γκουαρντιόλα αντιλήφθηκε ότι η μεριά του Κανσέλο έμενε εκτεθειμένη, λόγω υπεραριθμειών της Λίβερπουλ. Ο Ρόντρι ήταν ο παίκτης που κάλυψε, ενώ σε συνδυασμό με τον έτερο κορυφαίο, Μπερνάρντο Σίλβα είχαν επωμισθεί τα ανασταλτικά καθήκοντα του κέντρου, αφήνοντας τον Ντε Μπρούινε σε πιο επιθετικό ρόλο. Στην εξίσωση αυτή μπαίνει και ο Στέρλινγκ, η ταχύτητα του οποίου ήταν ο λόγος που η Σίτι έπαιζε σαν Λίβερπουλ σήμερα.

Όσον αφορά την Λίβερπουλ, τα κυριότερα σημεία που εστίασε ο Κλοπ ήταν να εκμεταλλευτεί τα δυνατά του σημεία, δηλαδή τα άκρα του και την αμεσότητα της ομάδας του στην ανάπτυξή της, το οποίο και δεν πέτυχε στο έπακρο. Σαλάχ και Άρνολντ ήταν οι μόνιμοι κίνδυνοι για την μεριά του Κανσέλο, ο οποίος παρότι λίγο ντεφορμέ, ανέκαμψε στο δεύτερο ημίχρονο και ανέβασε στροφές, ώστε να αποδώσει αξιοπρεπώς για ντέρμπι. Η Λίβερπουλ ήθελε να εκμεταλλευτεί το όχι ψηλό πρέσσινγκ της Σίτι (οι Πολίτες πίεζαν όταν η μπάλα έφτανε στο κέντρο συνήθως) και να παίξει λίγο με την μπάλα κάτω. Ωστόσο, μόλις η μπάλα έφτανε στον Φαν Ντάικ, ή τον Φαμπίνιο, ο Ντε Μπρούινε και η τριπλέτα των επιθετικών άρχιζαν να πιέζουν, με αποτέλεσμα να αναζητείται η πάσα μπροστά, κυρίως προς τον Σαλάχ και τον Άρνολντ.

Ωστόσο, η όχι τόσο προωθημένη άμυνα της πρωταθλήτριας, σε συνδυασμό με τον ταχύτατο Γουόκερ και την αεροπορία Λαπόρτ και Στόουνς, καθιστούσαν εξαιρετικά δύκσολο το παιχνίδι αυτό, ειδικά όταν ο Ρόντρι άρχισε να καλύπτει τον Κανσέλο. Έτσι, το κέντρο των κόκκινων ενεργοποιήθηκε, με τους Τιάγκο Αλκάνταρα και Χέντερσον να γράφουν πολλά χιλιόμετρα και να προσπαθούν να βρούν διαρκώς διαδρόμους και πάσες ανάμεσα στις γραμμές. Όλη η Λίβερπουλ έβγαλε την ταυτότητά της στα δύο της γκολ. Με γρήγορες πάσες και αλλαγές της μπάλας έφτασε από την μία περιοχή στην άλλη, όπου οι Μανέ και Ζότα δεν συγχωρούν.

Με την Μάντσεστερ Σίτι να ντύνεται Λίβερπουλ και την Λίβερπουλ να ντύνεται (ολίγον) Μάντσεστερ Σίτι, το πρωτάθλημα παραμένει ανοιχτό, με τις δύο ομάδες να έχουν πλέον 7 τελικούς. Δύο τιτάνες της προπονητικής αναμετρήθηκαν, δύο άκρως επιθετικές ομάδες διασταυρώθηκαν, οι επιθέσεις αναμετρήθηκαν και ο τελικός νικητής ήταν το ποδόσφαιρο και ο φίλαθλος (είτε των μεν είτε των δε είτε ουδέτερος) που σίγουρα χόρτασε μπάλα.

ΠΟΛΙΤΗΣ