ΕΠΟΧΗ ΕΦΕΣ ΣΤΗΝ EUROLEAGUE | DRAZEN
Περίπου τέσσερα χρόνια πίσω , στον Απρίλιο του 2018 , έβρισκε την Εφές με ρεκόρ 7-23 στην τελευταία θέση της Euroleague.
Ο coach Ataman έπαιρνε τη θέση του coach Περάσοβιτς σε μα προσπάθεια να ηρεμήσει το κλίμα με έναν άνθρωπο που ήξερε πρόσωπα και πράγματα στον οργανισμό.
Η Εφές πέταξε στην 4η θέση της regular season και από εκεί στον τελικό της διοργάνωσης. Έχασε τον τίτλο από την ΤΣΣΚΑ που ήδη ήξερε τα μονοπάτι από την καλή και την ανάποδη.
Ο Larkin είχε φορέσει τον ρόλο του superman και τη σεζόν 2019-2020 θα ποδοπατήσουν , μαζί με τον Micic , όποιον βρουν μπροστά τους.
Ο covid τους κόβει τη φόρα , η διοργάνωση σταματάει απότομα και κάπως άγαρμπα και πλέον όλοι μιλούν για μια χαμένη ευκαιρία. Όμως οι παίχτες του coach Ataman αρχίζουν τη ιστορία εκεί που την σταματήσαν και στην Κολωνία φτάνουν στην Γη της Επαγγελίας.
Η offseason βρίσκει τον GM , Αλπέρ Γιλμάζ να προσπαθήσει να κρατήσει με νύχια και με δόντια το δίδυμο Larkin-Micic. O Sanli που είχε πραγματοποιήσει break out season θα προτιμήσει την Μπαρτσελόνα.
Τη θέση του θα πάρει ο M.V.P. της Αδριατικής Λίγκας και πολυδιαφημισμένος Petrusev που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες.
Η Εφές ήταν η ομάδα που όλοι ήθελαν να κερδίσουν και το αρχικό 0-4 έφερε αναστάτωση. Η ήττα με 26 πόντους από τον Παναθηναϊκό ίσως είναι εκείνη που ξυπνάει την Εφές.
Στα επόμενα πέντε ματς κάνει τέσσερις νίκες , το κλίμα φτιάχνει αλλά είναι σίγουρο ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν φοβίζει κανέναν.
Το πρόβλημα εκτός από τη ρακέτα της ομάδας εστιάζεται και στο κακό κλίμα των αποδυτηρίων κάτι που ο coach Ataman είχε εξαφανίσει την προηγούμενη τριετία.
Ο αποκλεισμός των Ρωσικών ομάδων της πετάει σωσίβιο και τις δίνει πλέον την είσοδο στην 8αδα της διοργάνωσης. Η 6η θέση στην regular season είναι αρκετά ικανοποιητική και πλέον στο δρόμο για το Final Four , στέκεται απέναντι της , η λαβωμένη Αρμάνι.
Ξαφνικά η Εφές παίζει άμυνα και βελτιώνει κατά 10 πόντους το παθητικό της και περνάει με δύσκολες αλλά επαγγελματικές νίκες σε τρίτο συνεχόμενο Final Four.
Στο Βελιγράδι η Εφές βάζει την αμυντική της πανοπλία , κατεβάζει τον ρυθμό και δίνει κατοχές στο δίδυμο Larkin-Micic.
Στον ημιτελικό βγάζει άσσο από το μανίκι τον Bryant , στον τελικό ο Pleiss πραγματοποίει παιχνιδάρα. Χωρίς Simon , με ανέτοιμο Beaubois , με τον Moerman σε άλλο γήπεδο αλλά με δυο σκυλιά του πολέμου.
Dunston & Singleton έδωσαν και έφαγαν ξύλο σε ημιτελικό και τελικό αλλά έλυσαν το πρόβλημα των ριμπάουντ και γέμισαν τη ρακέτα με το δικό τους τρόπο.
O Larkin ήταν ο άνθρωπος των πρώτων ημιχρόνων στα ματς του Final Four .Ο Micic έβαλε το μεγάλο σουτ κόντρα στον Ολυμπιακό και στον τελικό ηγήθηκε της ομάδας του στο σκοράρισμα και δικαιωματικά πήρε και φέτος το βραβείο M.V.P..
Τελειώνει η ιστορία της Εφές εδώ ? Η λογική λέει ναι αφού ο Micic θέλει και πρέπει να δοκιμάσει στο NBA.
Αυτό που μένει είναι ότι κανείς δεν περίμενε από μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερο βάρος φανέλας , χωρίς μπασκετικό κόσμο στις εξέδρες της και με έναν προπονητή που ήταν μπαρουτοκαπνισμένος αλλά δεν γέμιζε το μάτι στους περισσότερους έφτιαξε μια σύγχρονη δυναστεία.
DRAZEN
