Gerard Pique(nbauer): ο... σιωπηλός αρχηγός

Για έναν σύλλογο που δεν διέθετε μόνο παικταράδες, αλλά ξεχώριζε ακριβώς επειδή είχε στις τάξεις του ΑΘΛΗΤΕΣ (εντάξει: επί των πλείστων, καμία αντίρρηση), για μιά ομάδα που δεν έβγαζε απλά αρχηγούς, αλλά ΗΓΕΤΕΣ, ο Pique αποτελεί μιά εμβληματική φιγούρα, για την Μπαρτσελόνα.

Ήταν αυτός που πήρε στους ώμους του το βαρύ φορτίο του… αφανή αρχηγού. Εκείνου που δεν χρειάζεται ένα περιβραχιόνιο για να επιβληθεί ή έστω να ξετυλίξει τις ικανότητές του στο συγκεκριμένο πόστο και στάθηκε στο ύψος του, σε κάθε περίσταση.
Σε κορυφαίες περιόδους για τους Καταλανούς, αλλά και σε στιγμές δύσκολες, o… Piquenbauer ήταν ο καταλύτης, ο ρυθμιστής, ο άνθρωπος που ήξερε να διαχειρίζεται καλύτερα από κάθε άλλον συμπαίκτη του, τις ισορροπίες, να τις υπηρετεί, ακόμα και να κάνει το αδιανότητο: να τις αλλάζει, να τις αναπροσαρμόζει και να τις «περνάει» στο σύνολο χωρίς το παραμικρό… κόστος σε επίπεδο συνοχής και απόδοσης εντός και εκτός αποδυτηρίων.
Κι εκεί ακριβώς, στις ώρες της εσωστρέφειας και των προβλημάτων ήταν που φάνηκε, όχι μόνο η στόφα του πραγματικού αρχηγού, αλλά το πώς αυτή μπορεί και πρέπει, να εξελίσσεται, να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των καιρών και να βρίσκει τις λύσεις για να κάνει τις καταστάσεις να λειτουργήσουν υπέρ του συνόλου που ο ηγέτης υπηρετεί.
Ένας easy going χαρακτήρας, ένας χαμηλών τόνων αθλητής, ένας ευαισθητοποιημένος κοινωνικά άνθρωπος που δεν αποστασιοποιήθηκε ποτέ από τα κοινωνικά προβλήματα της ιδιαίτερης πατρίδας του, ο “Geri” ουδέποτε διεκδίκησε ανοικτά κανενός τύπου αξιώματα, δεν έτρεξε ποτέ πίσω από τίτλους τιμής και δάφνες, δεν παρασύρθηκε ποτέ από το όνομα που έκανε, από το κασέ του, από τις παρασιτικές σειρήνες της δόξας.

Είναι γεγονός ότι ο Pique στον… άχαρο ρόλο της θέσης του επάνω στο χόρτο, δεν μάγεψε ποτέ τα πλήθη όπως ο Xavi, ο οποίος απέδειξε ότι δικαίως βρέθηκε στο τιμόνι των Μπλαουγκράνα.
Ούτε τον Messi (που ήταν στην άλλη πλευρά του… ποταμού) ανταγωνίστηκε. Μέγας μπαλαδόρος, μάγος με τα πόδια στην μπάλα, ωστόσο δεν διακρίθηκε ποτέ για τις ηγετικές του ικανότητες (στην Εθνική Αργεντινής, μάλλον του χρεώνουν το αντίθετο…) και δεν αποτελεί… κρυφό μυστικό, ότι ανέλαβε τον ρόλο του Κάπταιν, λόγω ονόματος και όχι λόγω των προσόντων του, ως ηγέτης ενός ιστορικού Συλλόγου.
Ο Πικέ μπορεί να μην έφτασε ποτέ σε επίπεδα σύγκρισης τον Iniesta, που ήταν η φυσική κατάληξη των πραγμάτων, η λύση-μόνοδρομος για την μετά Xavi εποχή και αναμφίβολα ουδέποτε υστέρησε στον ρόλο αυτό, καθώς φάνηκε αντάξιος ενός βαριού περιβραχιόνιου.
Αλλά και ο Busquets που κατάφερε με το ειδικό βάρος του ονόματός του και με τον χαρακτήρα του, να κρατήσει ενωμένη την Μπάρτσα σε μιά δύσκολη περίοδο, είναι αμφίβολο άν θα τα είχε καταφέρει τόσο επάξια, χωρίς τον “Principe Pique” πίσω του, δίπλα του, κοντά του…
Κανείς από όλους τους αρχηγούς που είχε η Μπάρτσα την τελευταία εικοσαετία, δεν μπόρεσε να φτάσει ποτέ τον άνθρωπο που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο Καμπ Νου και έκανε το όνομά του, συνώνυμο με το Καταλανικό περιβραχιόνιο, που δεν είναι άλλος από τον Πουγιόλ. Όπως κανείς αντίστοιχα, δεν θέλησε και να τον ξεπεράσει, σεβόμενος την ιστορία του και την βαρύτητα της παρακαταθήκης του.
Γιατί κακά τα ψέμματα: η Μπαρτσελόνα στον 21^ο αιώνα, έχει ένα σπάνιο χαρακτηριστικό που δύσκολα το βρίσκεις σε άλλη ομάδα: όσοι κλήθηκαν να αναλάβουν χρέη αρχηγού, δεν διαδέχονταν ποτέ τον προκάτοχό τους. Διαδέχονταν τον Κάρλες Πουγιόλ!
Και ακριβώς επειδή τα μεγέθη δεν άντεχαν στις συγκρίσεις, ήταν που ο καθένας από τους διαδόχους του, φρόντιζε μόνο να προσθέσει την δική του πινελιά, δίπλα στην κληρονομιά που άφησε ο «Καρχαρίας».

Με μία διαφορά: ο Πικέ με το να λειτουργεί ως η «χρυσή εφεδρεία» στον ρόλο του Κάπταιν, το πήγε ακόμα παραπέρα. Έδειξε ότι η Μπαρτσελόνα μπορεί να έχει 11 αρχηγούς μέσα στο γήπεδο, χωρίς να υπάρχει καμία κόντρα, χωρίς να δημιουργείται το παραμικρό πρόβλημα, χωρίς να υφίστανται ή έστω να βγαίνουν πρός τα έξω, οι κλυδωνισμοί και τα βεντετιλίκια, που φέρουν ως απόνερα τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα.Γιατί ο Pique, θες ως αποτέλεσμα της φυσικής του θέσης του εντός του ασβέστη, θες λόγω χαρακτήρα, ήξερε πολύ καλά τόσο τον ρόλο, όσο και την βαρύτητα του να δημιουργεί ισοροπίες ανάλογα με τις καταστάσεις και να τις υπηρετεί, γενόμενος ο ίδιος το παράδειγμα εκείνου που τις ακολουθούσε πρώτος.
Και αυτό το προνόμιο χαρακτήρα ή για να ακριβολογούμε το χάρισμα, ήταν που τον έκανε ξεχωριστό στην θέση αυτή. Ίσως δεν θα αποτελούσε υπερβολή να πούμε, ότι ήταν ο καλύτερος… δεύτερος αρχηγός, που πέρασε ποτέ από τις τάξεις των Καταλανών. Εξ’ ου και το άτυπο παρατσούκλι του εντός των κόλπων των Μπλαουγκράνα: ο… «σιωπηλός αρχηγός».