Η Δυναμό Νέας Σμύρνης γίνεται 40 χρονών Του Ηλία Νικηφόρου
Κάποια στιγμή στα παιδικά μας χρόνια, όλοι βρεθήκαμε με τους φίλους μας και παίξαμε μέχρι που βράδυασε για τα καλά. Αυτό που δεν ξέραμε τότε, ήταν ότι εκείνη, θα ήταν η τελευταία φορά που παίζαμε μαζί ως παιδιά…
Η Δυναμό Νέας Σμύρνης, αποτελεί μιά σπάνια εξαίρεση αυτού του κανόνα, με μεγάλη πορεία στα τουρνουά ανεξάρτητου ποδοσφαίρου. Εκεί που τα πράγματα παραμένουν ακόμα αγνά, εκεί που συχνά-πυκνά διεξάγονται αγώνες με πάθος… τελικού, ακριβώς γιατί το άθλημα, είναι ευχαρίστηση πάνω απ’ όλα. Εκεί βρίσκεται σήμερα η Δυναμό Νέας Σμύρνης, καθώς 40 χρόνια μετά την ίδρυσή της, συνεχίζει αυτό το παιχνίδι, που ξεκίνησαν εκείνοι οι πιτσιρικάδες, με συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία στο ανεξάρτητο ποδόσφαιρο.
«Έφτιαξα αυτήν την ομάδα -πιτσιρικάς τότε- γιατί ήθελα να ενώσω την γειτονιά μας. Το οικογενειακό κλίμα που είχαμε, είναι αυτό που μας έκανε και αντέξαμε τόσο πολύ μέσα στον χρόνο» τονίζει ο ιδρυτής της Γ. Κιβωτός.
– Πώς ήταν η μετάβαση από τις αλάνες στα ανεξάρτητα πρωταθλήματα;
«Ομολογουμένως η πρώτη χρονιά το 1989 ήταν πολύ δύσκολη. Όμως η συνέχεια μας αντάμειψε: 3 πρωταθλήματα, 2 συμμετοχές σε τελικούς κυπέλλου, 2 κύπελλα ήθους, 6 πρώτοι σκόρερ, πολλές οι συγκινήσεις, ακόμα περισσότερες οι αναμνήσεις και το ταξίδι μαγικό και συνεχίζεται.
Όσοι καλοπροέραιτα συνέβαλαν, παραμένουν και προσφέρουν στην ομάδα ακόμα και σήμερα. Κάποιοι, ελάχιστοι, που έβαλαν τον εγωισμό τους πάνω από το σύνολο, ανήμποροι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, αποχώρησαν, δημιουργώντας μιά άλλη ομάδα, που δεν έχει καμία σχέση με εμάς και με την υπερδεκαετή ιστορία μας.
– Επηρέασε αυτό;
«Ελάχιστα. Το να μας μιμηθούνε είναι το εύκολο. Να μας φτάσουν, αδύνατο! Άλλωστε πρόκειται για λιγοστές κι ασήμαντες μονάδες που ανήμποροι να αποδεχτούν την πραγματικότητα, προσπαθούν να οικοιοποιηθούν την ιστορία μας, αντιγράφουν σήματα, το όνομά μας, ακόμα και δηλώσεις μας, κάνουν διάφορα, αλλά η Δυναμό Νέας Σμύρνης είναι αναγνωρισμένη, οπότε δεν υπάρχει χώρος παρά μόνο για μιμητές μας, που αν επιμείνουν να αντιγράφουν τα παραπάνω, ο νόμος έχει προβλέψει για τέτοιες περιπτώσεις και είναι σαφής.
Εμάς μας δικαιώνει το γεγονός ότι οι παλαιοί ποδοσφαιριστές με δεκαετίες προσφοράς στην ομάδα, δεν ακολούθησαν αυτήν την προσπάθεια αντιγραφής κι έμειναν μαζί μας. Παράλληλα φέραμε αξιόλογα νέα παιδιά, αλλά και παλαίμαχους όπως ο Χρήστος Κουτρόπουλος και ο Γιάννης Παπαχρηστόπουλος του Πανιωνίου που βοήθησαν πολύ με την εμπειρία τους.
Μιλάνε οι αυθεντικοί πρωταγωνιστές
Μιχάλης Αντωνίου (1η συμμετοχή: 1992):
«Όταν ο Γιώργος μας έφερνε όλους εμάς πρίν 40 χρόνια στη Δυναμό Νέας Σμύρνης, πιτσιρικάδες όλοι μας τότε, ούτε που σκεφτόμασταν ότι θα φτάναμε τόσο μακριά. Ήταν η δική μας ομάδα κι έβγαζε πολύ μεράκι, ζεστασιά και πείσμα απ’ όλους μας να γίνουμε καλύτεροι. Από τότε, αυτό το παρεΐστικο κλίμα, είναι το μεγαλύτερό μας όπλο. Ζωντανό παράδειγμα ο Παναγιώτης Σακάτης: σε ηλικία 5 χρονών, μάζευε τις μπάλες πίσω απ’ τα γκολπόστ του αδερφού του. Επίσης ο Ν. Χονδρουδάκης που τον έφερνε μωρό στο καρότσι ο πατέρας του, ο Δημήτρης, που έπαιζε με εμάς,… Και οι δύο αυτοί παίκτες, σήμερα παίζουν μαζί μας… Έριξαν με τη μία «άκυρο», στους αποσχισθέντες. Αυτή η αφοσίωση πρός το αυθεντικό που δεν αντιγράφεται, νομίζω τα λέει όλα…»
Νίκος Μανώλης (1η συμμετοχή: 2019)
«Έχω παίξει μπάλα σε πολλές ομάδες. Όμως κάθε φορά που θα φορέσω τα κυανέρυθρα, για να μπω μέσα στο γήπεδο, αυτό το συναίσθημα δεν το έχω αισθανθεί πουθενά. Εδώ είχα την ευκαιρία να παίξω μπάλα με απλά παιδιά, με φοβερούς χαρακτήρες, που όλοι τους που με έκαναν να νιώσω μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας από την πρώτη κιόλας στιγμή. Γιατί όλοι μπαίνουμε μέσα στο γήπεδο με στόχο να ευχαριστηθούμε μπάλα και να νικήσουμε. Το δεύτερο δεν μπορείς να το πετυχαίνεις πάντα. Το πρώτο όμως είναι αδιαπραγμάτευτο. Γιατί όντως, εδώ παίζουμε πρώτα για τον φίλο μας και μετά για τον συμπαίκτη μας.»
Πέτρος Κρεντήρας (1η συμμετοχή: 1997):
«Πέρυσι ήταν μιά χρονιά σκληρών αποφάσεων. Η κακοδιαχείριση των καταστάσεων και το έλλειμα ηγεσίας από τον Κ. Καρμίρη που τον είχε ορίσει ως αντικαταστάτη του ο ιδρυτής μας Γ. Κιβωτός μέχρι να επιστρέψει, είχαν ως αποτέλεσμα η ομάδα να χάσει τον χαρακτήρα της. Ενδεικτικό ότι στα 15 αυτά χρόνια με τον κ. Καρμίρη, στην ηγεσία της, η ομάδα δεν πήρε ούτε έναν τίτλο… Από την στιγμή που απαλλαχτήκαμε από αυτούς που θέλανε να κάνουν του κεφαλιού τους και που αποφασίσανε να φτιάξουν άλλη ομάδα, βρήκαμε την ησυχία μας και η ομάδα τον δρόμο της. Σε όλα στη ζωή, υπάρχουν οι original και οι απομιμήσεις. Αυτοί είναι απλές αντιγραφές και μάλιστα ό,τι και να κάνουνε θα είναι πάντα του χειρίστου είδους και έτσι θα παραμείνουν: φτηνές απομιμήσεις.
Το κλίμα εδώ με τα παιδιά είναι μοναδικό: 23 χρόνια δεν έχω χάσει παρά μόνο 8 αγώνες κι αυτούς από τραυματισμούς. Μετά την κόρη μου και την Α.Ε.Κ. η Δυναμό Νέας Σμύρνης, είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη. Αυτό να το γράψεις όπως στο λέω…»
Λουκάς Σακάτης (1η συμμετοχή: 1992):
«Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις με τα παιδιά, καθώς εδώ μεγάλωσα ποδοσφαιρικά και συνεχίζουμε μαζί με τον αδελφό μου, τον Παναγιώτη. Εδώ έκανα τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα, καθώς ο πατέρας μου, μας έφερνε από μικρούς εδώ και δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για άλλη ομάδα. Η ομάδα για εμάς είναι… οικογενειακή υπόθεση. Γι’ αυτό και οι αποχωρήσεις αυτών των λίγων, δεν μας πτόησαν καθόλου. Γιατί μας είχαν πάει πίσω όλους μας σαν σύνολο. Είναι μεγάλη υπόθεση να παίζεις με φίλους κι όχι με ξένους και με διαφορετικούς παίκτες κάθε Κυριακή. Όλοι οι παλιοί έμειναν εδώ, με εμάς, με την Δυναμό Νέας Σμύρνης και βάζοντας “Το εμείς, πάνω από το εγώ” -όπως είναι και το σύνθημά μας- καταφέραμε μέσα σε σύντομο χρόνο, να ευχαριστιόμαστε ξανά αυτό που κάνουμε».
Κώστας Μόσχος (1η συμμετοχή: 1997):
«Δουλέψαμε σκληρά όλοι, παλιοί και νέοι, για να ξανακάνουμε την ομάδα, όπως την είχαμε κάποτε: μιά μεγάλη παρέα, κάτι που σε κάνει να περιμένεις πώς και πώς την Κυριακή να βρεθείς με τα παιδιά και να χαρείς ποδόσφαιρο. Όταν επέστρεψα μετά από ένα μεγάλο διάστημα ξενιτεμού, αυτή ήταν η πρώτη πόρτα που χτύπησα. Και όλοι μου την άνοιξαν σαν να μην είχε περάσει μία μέρα από τότε που είχαμε βρεθεί για τελευταία φορά. Όλα εδώ είμαστε φίλοι πρώτα απ’ όλα. Με τις πλάκες μας, τα πειράγματά μας… χάνουμε-κερδίζουμε, δεν αλλάζει τίποτα μεταξύ μας. Αν αυτή η ομάδα ήταν δουλειά, δεν θα κατέθετα για… σύνταξη ποτέ. Γιατί για μένα η Δυναμό Νέας Σμύρνης, είναι τρόπος ζωής».
Για επίλογο, δανείστηκα μιά παράγραφο που είχε χρησιμοποιήσει ο συνάδελφος Γιάννης Τεριλίδης στο δικό του αφιέρωμα στην ξεχωριστή αυτή ομάδα:
«Η Δυναμό Νέας Σμύρνης όχι μόνον παραμένει ένα πραγματικός… «θρύλος» του ανεξάρτητου ποδοσφαίρου, αλλά και παράλληλα η ζωντανή ιστορία της γειτονιάς των μικρών που ονειρεύτηκαν και δημιούργησαν αυτή την ομάδα, που τιμά με την παρουσία της το ανεξάρτητο ποδόσφαιρο».
