Ο Πορτογάλος προπονητής αποτελεί πράγματι τον βασικότερο λόγο που ο Ολυμπιακός εδώ και μια τριετία υπό την επίβλεψη του σηματοδοτεί μια συνεχή εξέλιξη ως σύνολο τόσο πάλι σε εγχώριο, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όμως, ακόμη και ο εργατικός και «νοικοκύρης» Μαρτίνς μπορεί να υποπέσει σε σφάλματα. Και συγκεκριμένα καλή ώρα ας εστιάσουμε στη χθεσινή του τακτική απέναντι στον υποψιασμένο ΠΑΟΚ.

Εξ αρχής, ήδη με τη παρουσίαση της ενδεκάδας συνειδητοποιήσαμε πως ο Μαρτίνς προετοιμάζει έναν Ολυμπιακό με προφανείς διαθέσεις να σκοράρει πρώτος και να επιβληθεί. Η σύνθεση προσαρτημένη με την εμφάνιση όλων των επιθετικών «όπλων» προμήνυε πως ο Πορτογάλος παρατάσσει Ολυμπιακό με σκοπό να προηγηθεί αυτός πρώτος. Μια πιθανή αντίληψη που μας βρήκε σύμφωνους όσον αφορά την επιλογή παικτών, αλλά πλήρως αντίθετους με την επιτηδευμένη προσέγγιση δίχως βάθος και ενδιαφέρον σε άλλες ιδέες σε περίπτωση που δεν πραγματοποιούνταν η πρώτη.

Επένδυση στην πιο ποιοτική τριάδα

Παίρνοντας τα χθεσινά δεδομένα βήμα – βήμα, παρατηρούμε την ισχυρή τριάδα πίσω από τον Ελ Αραμπί. Ομολογουμένως απέδειξαν και οι τρεις, Βαλμπουενά – Φορτούνης και Βρουσάι, πως είναι οι μόνοι που προξενούν προβλήματα στον αντίπαλο με ατομικές ενέργειες και φυσικά με συνδυασμούς μεταξύ τους. Ο Μαρτίνς βασίστηκε στις εμπνεύσεις τους και υπέθεσε πως με την συνύπαρξη των τριών και με γνώμονα το άμεσο γκολ, η ομάδα θα έχει αρχικά το πάνω χέρι.

Πράγματι το α’ μέρος παρά την ασφυκτική πίεση του ΠΑΟΚ, αλλά και τη συνολική του συγκέντρωση, ο Ολυμπιακός είχε τις κραυγαλέες ευκαιρίες που θα άλλαζαν άρδην το σκηνικό και για τους δύο από τα μισά του πρώτου ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, στο διάστημα μεταξύ 15′ και 35′ ήλεγχε την μπάλα καλύτερα, έχοντας και το πλεονέκτημα της εύστοχης πάσας για την οποία υπάρχει ένα ψεγάδι (θα το αναφέρουμε αργότερα) από πλευράς Ερυθρόλευκων. Με το που η μπάλα έφτανε στα πόδια των Βαλμπουενά και Φορτούνη οι συνεργασίες κυρίως από την πλευρά του Γιαννούλη δυσκόλεψαν τον ΠΑΟΚ του Γκαρσία. Από την άλλη όμως, παρά τις τέσσερις καλές φάσεις των φιλοξενούμενων, ο Ελ Αραμπί χθες δεν ολοκλήρωσε ούτε υποψία ευκαιρίας προς την εστία του Πασχαλάκη. Κι αφού το plan A δεν λειτούργησε για τον Μαρτίνς, το σύνολο του όσο κυλούσε ο χρόνος έμενε από ιδέες και δυνάμεις αντίστοιχα.

Η μεταμόρφωση της ομάδας στο β’ μέρος προς το χειρότερο

Αφού λοιπόν δεν ωφελήθηκε η ομάδα του Μάρτινς από ένα άμεσο γκολ που θα καθήλωνε τον αντίπαλο, αντίστοιχα ο ΠΑΟΚ με τον θετικό χθες Πάμπλο Γκαρσία συνέχισε να βελτιώνει την τακτική του, να τροποποιεί θέσεις παικτών, προκειμένου να εκμεταλλευτεί την αγωνιστική καθίζηση και την έλλειψη καθοδήγησης στους φιλοξενούμενους. Όπως λοιπόν είδαμε στην επανάληψη του ντέρμπι, το σχέδιο του Μαρτίνς ήταν σύντομης διάρκειας. Με προκαθορισμένη λήξη, καθώς με γκολ στόχευε στη νίκη. Αλλά εφόσον τα λεπτά κυλούσαν με ατομική κούραση του καθενός (βλ. Βαλμπουενά), έμοιαζε απροετοίμαστος να αντιμετωπίσει έναν ΠΑΟΚ που προηγήθηκε τελικά και αιφνιδίασε σε κάθε αρχή ημιχρόνου.

Κάποιες άλλες σκόρπιες σκέψεις με τον χθεσινό Ολυμπιακό προέρχονται από το κτίσιμο της ανάπτυξης αρχής γενομένης από την άμυνα μέχρι τον πρώτο χαφ, τον Εμβιλά. Πιθανόν ο φετινός Ολυμπιακός με τα φοβικά του ακραία μπακ και την υπερβολική αργοπορία στη πάσα σε εκείνου τους χώρους, τον «υπνωτίζουν» ως ομάδα. Σε καμία περίπτωση δεν έχει την έκρηξη, την άμεση απεμπλοκή της μπάλας από αυτά τα κρίσιμα σημεία του γηπέδου. Αντί αυτού, ο Ραφίνια καλή ώρα προτιμά να παραδίδει τη πάσα στον Σα ή στον διπλανό συμπαίκτη, αγνοώντας την αδυναμία του να συνεχίσει ένα αξιόλογο ανέβασμα. Το ίδιο συνέβη και στην αντίπερα όχθη, σε συνάρτηση και με το δυσκίνητο σώμα του Εμβιλά. Η μπάλα αιχμαλωτίζεται σε εκείνο τους χώρους, κι όλο και επιστρέφει στα σέντερ μπακ ή ακόμη πιο απελπιστικά στον Σα. Ο αντίπαλος το διακρίνει αμέσως, γι’ αυτό και η πίεση στα άκρα αποφέρει φόβο στον Ολυμπιακό να εξελίξει τη κατοχή του και στις επόμενες γραμμές με άνεση.

Με τη χθεσινή μάλιστα προσέγγιση του Μαρτίνς, ο ίδιος απέφυγε την ύπαρξη τριών καθαρών χαφ. Παρότι είναι η συνταγή της επιτυχημένης του πορείας, χθες πιθανόν έβλεπε την ευκαιρία στην εύρεση του γκολ από τους πιο πολύτιμους τεχνίτες του. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη. Και ο Ολυμπιακός μπορούμε να συμπληρώσουμε πως ισοφάρισε κόντρα στη ροή του αγώνα. Από το τραγικό λάθος – για άλλη μία φορά – του Πασχαλάκη. Από την άλλη, η μετατόπιση του Καμαρά σε πιο αμυντικογενή ρόλο τον οπισθοχώρησε στο γήπεδο, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να πιέσει πιο ψηλά τους αντιπάλους.

Συνεπώς, ο Μάρτινς προχώρησε σε ένα σχέδιο δίχως ιδιαίτερη εμβάθυνση. Θύμισε ίσως τον Μαρτίνς προ διετίας στην βαριά ήττα του από τον τότε πρωταθλητή ΠΑΟΚ. Βέβαια για καλή του τύχη, εκείνη η ομάδα αποτελεί παρελθόν από πλευράς μονάδων και συνολικού πλάνου και πλέον ο τωρινός Ολυμπιακός έστω και με χλιαρή εμφάνιση κατόρθωσε να ισοφαρίσει.

Πάντως αυτή η βιαστική και πρόχειρη σκέψη του Μάρτινς τον εγκλώβισε στο β’ μέρος. Χωρίς δηλαδή να βλέπει καθαρά τους κινδύνους που προμήνυε το ματς. Η συντηρητική του προσέγγιση προς τον αντίπαλο ίσως πρόσφερε στον Πορτογάλο χρόνο να καταστρώσει πιο ριψοκίνδυνο πλάνο αργότερα με το πέρασμα των λεπτών. Βέβαια, κρίνοντας έπειτα τα χθεσινά γεγονότα, εύκολα μετατρέπουμε τον εαυτό μας σε ειδήμονες. Αλλά και πάλι ίσως η αρχική σκέψη σε ένα πλάνο βασισμένο στο 4-3-3 με τρία κατά εξοχήν χαφ, ταίριαζε περισσότερο στη φύση του χθεσινού αγώνα.