Στην μακρά αποχή από την καθημερινότητα λόγω του ιού, είχα την ευκαιρία να επιστρέψω στη γενέτειρά μου και σε μέρη των παιδικών μου αναμνήσεων. Συναντήθηκα με παιδικούς φίλους, τα είπαμε και πάλι ανάμεσα στα σοκάκια και τους δρόμους που κάποτε επενδύαμε τον χρόνο μας.

Οι αρχικές συζητήσεις αναλώθηκαν γύρω από τις επιλογές που έχουμε κάνει έως σήμερα και τα επιτεύγματά στα μόλις 25 μας έτη. Οι αλλεπάλληλες συναντήσεις έφεραν εξίσου τη διάθεση να αναβιώσουμε το παιχνίδι της αλάνας. Ασφαλώς κινούμενοι σε μικρές ομάδες ατόμων, πήραμε πάλι μία μπάλα και ξεκινήσαμε να την κυνηγάμε. Πλέον είχαμε λησμονήσει την συχνότητα του άναρχου παιχνιδιού, καθώς οι ενήλικες υποχρεώσεις μας διασκόρπισαν στα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Το διάλειμμα του ιού ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανταμώσουμε. Η συνήθεια της μπάλας έγινε η παρηγοριά στην γενικότερη καθημερινή αδιέξοδο. Δουλειές δεν υπήρχαν, καταστήματα υπό αναστολή, οπότε εμείς αναζητήσαμε πάλι την νεανική μας περιπέτεια. Η γειτονία αποτέλεσε μόνο την αρχή – στεκούμενοι στα πεζούλια που κάποτε χαζεύαμε – ενώ έπειτα κατευθυνθήκαμε στα «παράνομα» γηπεδάκια να κλωτσήσουμε το τόπι.

Η παρέα μεγάλωνε συνεχώς. Βέβαια, σε έναν επιτρεπόμενο αριθμό 6 ατόμων σε ανοιχτή περιοχή, εντελώς ολομόναχοι. Χωρίς λοιπόν να χάνουμε καιρό, δημιουργούμε αυτοσχέδια τέρματα – αρκετά μικρά – αναβιώνοντας την έννοια «παγκότερμα». Τρεις εναντίον τρεις, λοιπόν, ριχνόμαστε στη μάχη της μπάλας. Συνεργασίες, φιλόδοξες ενέργειες που καταλήγουν σε κάτι ωραίο ή σε ανοησία (‘η μπάλα στη σήτα’ ή ‘αεροκλωτσιές’ όπως λέμε όταν δεν την βρίσκουμε). Πριν το «διπλό» μεταξύ μας, πιάνουμε τις άκρες του γηπέδου για ένα σύντομο κορόιδο, δίνοντας πάσα με μόλις δύο επαφές. Ενδιάμεσα, εξαπολύουμε και μπόλικα σουτ ο καθένας μας, άλλοτε επικίνδυνα προς το τέρμα κι άλλα… στο απέναντι γήπεδο.

Κάπως έτσι, λοιπόν, κυλάνε τα απογεύματά μας, αφού η προαναφερθείσα κρίση επανακαθόρισε το σκεπτικό μας για τις αληθινές αξίες της ζωής αλλά και τις απλές συνήθειες που είχαμε λησμονήσει. Όπως θα κυλάει αυτό το περίεργο καλοκαίρι, ολοένα πιστεύουμε ότι η μπάλα της αλάνας θα διαρκέσει ακόμη περισσότερο. Η όλη συνάντηση προσδίδει τη χαλαρότητα και την παύση στις προσωπικές ανησυχίες μας εν όψει του κοντινού μέλλοντος.

Σε μία περίοδο, που ο νέος ξέχασε τι εστί καφετέρια και σπατάλη σε επιφανειακές συζητήσεις ανάμεσα στα πλήθη, καθώς και την νυχτερινή εξόρμηση που τόσο συχνά κυνηγάμε, βρήκαμε την εναλλακτική στα πάρκα που κάποτε ριζώναμε για ολόκληρα βράδια και σε εγκαταλελειμμένα γήπεδα για μπάλα. Η επιστροφή στις προηγούμενες τάσεις ζωής σαφώς και θα επανέλθουν. Όμως, μέχρι εκείνη τη στιγμή, θα έχουμε εκτιμήσει όσα κάποτε διαθέταμε και μας έκαναν χορτάτους από χαρά και ικανοποίηση.