Η ίδρυση ενός "Θρύλου"

Ο Ολυμπιακός συμπληρώνει σήμερα 94 χρόνια από την ίδρυσή του. Διαβάστε και δείτε το αφιέρωμα του Novasports.gr για το πώς ιδρύθηκε ο πειραιώτικος σύλλογος.

Πειραιάς, το ιστορικό λιμάνι της Αθήνας με πλούσια παράδοση απ την αρχαιότητα. Οι συγκυρίες τον αφήνουν τραυματισμένο και ερημωμένο μετά την Τουρκοκρατία. Η ανασυγκρότηση του αρχίζει με την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1830. Χιώτες, Μανιάτες Υδραίοι και Κρητικοί εποικούν τον Πειραιά. Το 1834 γίνεται πάλι το επίνειο της Αθήνας και το κορυφαίο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της Ελλάδας. Η ανάπτυξη του Πειραιά συνδέεται με την Αθήνα απ το 1869 με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Ιδρύονται μεγάλα βιομηχανικά και εμπορικά κέντρα και γίνεται διεθνής εμπορικός κα ναυτιλιακός κόμβος…

Η δεκαετία του 1920 βρίσκει τον Πειραιά υπό το βάρος δύο βαλκανικών και ενός παγκοσμίου πολέμου, της μικρασιατικής καταστροφής και της μεγάλης ροής προσφύγων, αλλά και εν μέσω της κόντρας βασιλικών βενιζελικών. Φουγάρα εργοστασίων, εργατιά, αλλά και εμπορικά μαγαζιά. Το λιμάνι πολύβουο, γεμάτο επαρχιώτες και πρόσφυγες. Περήφανοι άνθρωποι της Ιωνίας που ήρθαν στον Πειραιά για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και την καταστροφή. Ατελείωτο ανθρωπομάνι να ψάχνει να σκεπάσει την ανέχεια του. Στις ταβέρνες και τα καταγώγια του Πειραιά, ανθεί το ρεμπέτικο τραγούδι, που κουβαλάει τον πόνο των κοινωνικών στερήσεων, αλλά και τους έντεχνους ρυθμούς των αλησμόνητων πατρίδων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το λιμάνι αναζητούσε ένα ισχυρό σύμβολο, για να σταθεί απέναντι στην αθηναϊκή αστική τάξη. Κάπως έτσι γεννιέται ο Ολυμπιακός…

Ο Πειραιάς διέθετε δύο ομάδες, τον Πειραϊκό Σύνδεσμο και την Πειραϊκή Ένωση, όμως δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τη μεγαλύτερη ομάδα της Αττικής, τον Παναθηναϊκό. Τον Ιανουάριο του 1924, τα ποδοσφαιρικά τμήματα των δύο συλλόγων του Πειραιά συγχωνεύτηκαν ενώνοντας τις δυνάμεις τους κατά του κοινού αθηναϊκού αντιπάλου, ιδρύοντας τον αθλητικό και ποδοσφαιρικό σύλλογο Πειραιά. Η ένωση κράτησε μέχρι τον Σεπτέμβριο, αφού έπειτα από συγκρούσεις μεταξύ παικτών και παραγόντων οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι μαζί με τον Κώστα Κλειδουχάκη εντάχθηκαν στον Όμιλο φιλάθλων Πειραιώς. Οι εναπομείναντες ίδρυσαν τον Πειραϊκό Όμιλο.

Τον Μάρτιο του 1925, οι δύο νέες ομάδες καθόρισαν τις οριστικές τους ονομασίες. Εθνικός Όμιλος Φιλάθλων Πειραιώς η μία και Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς η άλλη. Στις 10 Μαρτίου του 1925 η ταβέρνα του Μοίρα στην καρδιά του Πειραιά, φιλοξενεί μια ξεχωριστή συγκέντρωση που θα έμενε ανεξίτηλα χαραγμένη στην αθλητική ιστορία του τόπου μας. Εκείνη τη μέρα οι ιδρυτές του Ολυμπιακού σκιαγραφούν τα χαρακτηριστικά ενός συλλόγου που θα γινόταν ο πιο αγαπητός στην Ελλάδα.

Το όνομα… Ολυμπιακός!!! Ανάδοχος του συλλόγου ο Νότης Καμπέρος, ήταν ο πρώτος που βροντοφώναξε Ολυμπιακός, με την ιδέα του να αγκαλιάζεται από τους υπόλοιπους ιδρυτές. Μια ομάδα που μαζί της θα ταξίδευε ως ταυτότητα, το αθλητικό ιδεώδες. Ο Καμπέρος ήταν ανώτατος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού, αδερφός τού παράτολμου πιλότου της πολεμικής αεροπορίας και συνιδρυτή του Ολυμπιακού, Δημήτρη Καμπέρου ή τρελοκαμπέρου! Το εμβλημα, ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος! Η επιλογή της ονομασίας Ολυμπιακός έραψε στο στέρνο της νέας φανέλας, τον ολυμπιονίκη έφηβο, αιώνιο πρεσβευτή της ολυμπιακής κληρονομιάς και ιδέας.

Τα χρώματα… Κόκκινο και λευκό!!! Η επιλογή του κόκκινου και του λευκού αποτέλεσε επιλογή του σπουδασμένου στο Κέιμπριτζ του Λονδίνου, Γιάννη Ανδριανόπουλου, ενός εκ των πέντε θρυλικών αδερφών που στελέχωσαν ψυχή τε και σώματι τον Ολυμπιακό.

Τα χρώματα του Πανεπιστημίου έβαψαν την πρώτη φανέλα του συλλόγου, την οποία λέγεται πως σχεδίασε ο ίδιος! (Υπάρχει η εκδοχή σύμφωνα με την οποία ο θαυμασμός του για την Άρσεναλ αποτυπώθηκε στην πρώτη φανέλα του συλλόγου!) Σύμφωνα με το καταστατικό της ομάδας, το κόκκινο συμβολίζει το πάθος, ενώ το λευκό την αγνότητα. Πρώτος πρόεδρος του Ολυμπιακού, ο Μιχάλης Μανούσκος, μια απ τις πιο σημαίνουσες προσωπικότητες του Πειραιά εκείνη την εποχή. Γεννημένος το 1845, ήταν βιομήχανος, ενώ ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Το 1938 το καθεστώς Μεταξά τον διόρισε δήμαρχο Πειραιά, αξίωμα από το οποίο αποχώρησε με την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Ο Μανούσκος ήταν εκείνος που πρόσθεσε στην ονομασία Ολυμπιακός, το σύνδεσμος φιλάθλων Πειραιώς. Στις 14 Νοεμβρίου του 1948 θα άφηνε τον προεδρικό θώκο του Ολυμπιακού για πάντα όπως γνωστοποίησε με επιστολή στα υπόλοιπα μέλη του συνδέσμου.

Το ιστορικό καταστατικό του Ολυμπιακού ξεκινάει με την θρυλική φράση: «Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» Σωματείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωματικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής.»

Απ την περιγραφή των σκοπών του συλλόγου προκύπτει ο πολύπλευρος αθλητικός χαρακτήρας και όχι αμιγώς ο ποδοσφαιρικός, αλλά και ο βαθύτερα κοινωνικός ρόλος του συνδέσμου απλώνοντας το φάσμα του σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις πέραν των αθλητικών. Εξαιρετικό δείγμα των προοδευτικών προθέσεων των ιδρυτών του Ολυμπιακού είναι το δεύτερο άρθρο του καταστατικού, αποσαφηνίζοντας την απουσία διακρίσεων στις φτερούγες του συνδέσμου.

«Μέλη του Ολυμπιακού δύναται να εγγραφώσιν, πολίται αδιακρίτως εθνικότητος ή φύλλου, χρηστοί εμπνεόμενοι από τας υγιείς περί σωματικής αγωγής αρχάς…»

Ο Ολυμπιακός, ξεκίνησε την πορεία του χρησιμοποιώντας στα πρώτα χρόνια ύπαρξής του, το «Ποδηλατοδρόμιο» του Φαλήρου, το οποίο είχε δημιουργηθεί για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 και παραχωρήθηκε στον Ολυμπιακό, αν και άνηκε στην εταιρεία των σιδηροδρόμων. Στη συνέχεια δόθηκε δωρεάν στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων και άρχισε να χρησιμοποιείται σαν ποδοσφαιρικό γήπεδο τη δεκαετία του 1920.

Οι ερυθρόλευκοι αναλαμβάνουν πλήρως τα έξοδα του ελληνικού βελοντρόμ και το κάνουν δική τους έδρα, προσθέτοντας αποδυτήρια αλλά και τη θρυλική καρβουνόσκονη που κάλυπτε τον αγωνιστικό χώρο. Οι διηγήσεις μάλιστα αναφέρουν ότι οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού μετέφεραν μόνοι τους το κάρβουνο για να στρώσουν το γήπεδο, από παρακείμενο εργοστάσιο της ΔΕΗ! Τη δεκαετία του ’60, το γήπεδο ανακαινίστηκε πλήρως έως ότου από το 2004 φτάσει στη σημερινή του μορφή.

Όσο για το πρώτο παιχνίδι του Ολυμπιακού, ήταν αυτό κόντρα στην ομάδα του γαλλικού πλοίου «Ζαν Ντ’Αρκ», που είχε αράξει στον Πειραιά, την οποία νίκησε με σκορ 5-0, πιθανότατα στις 30 Απριλίου του 1925, σχεδόν ένα μήνα μετά την ίδρυσή του.

Οι εμβληματικότερες μορφές του νεοσύστατου συλλόγου δεν ήταν άλλοι απ’ τους αδερφούς Ανδριανόπουλους. Πέντε αδέρφια, όλοι εραστές της παγκόσμιας τρέλας του ποδοσφαίρου, δυνάμωσαν τον Ολυμπιακό σαν τα πέντε δάκτυλα μιας γροθιάς! Ήταν παιδιά του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος διεύθυνε τον εμπορικό οίκο της οικογένειας. Μεγαλύτερος αδερφός, ο Γιάννης, με σπουδές στην Αγγλία και επιρροές απ το βρετανικό ποδόσφαιρο έπαιξε σαφή ρόλο στην διαμόρφωση του πειραϊκού ποδοσφαίρου. Κέρδισε επάξια το προσωνύμιο, «δάσκαλος», χρηματίζοντας την τριετία 1932-1935 πρόεδρος του συλλόγου.

Δημοφιλέστερος όλων ο δεύτερος στη σειρά γέννησης, Γιώργος. Ο «ποδάρας» όπως έμεινε γνωστός, ήταν ικανότατος στο σκοράρισμα και ξεχώριζε λόγω του αναστήματος του. Διετέλεσε αρχηγός της ομάδας και στη συνέχεια δήμαρχος πειραιά, βουλευτής, υπουργός εμπορικής ναυτιλίας και φυσικά πρόεδρος του Ολυμπιακού για 12 ολόκληρα χρόνια!

Ο Ντίνος Ανδριανόπουλος ήταν ο «μπουλούκος», τεχνίτης και ικανός σκόρερ σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 27 ετών.

Τέταρτος των αδερφών, ο Βασίλης ή αλλιώς «κελεμές». Ήταν ο πιο δεξιοτέχνης μεταξύ των Ανδριανοπουλαίων, αλλά εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο μόλις το 1933. Στη συνέχεια ανέλαβε και χρέη εκλέκτορα της εθνικής ομάδας. Μικρότερος αδερφός ο Λεωνίδας, ή αλλιώς «στραβοσουγιάς», φόρεσε 11 φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Μαζί τους ξεχώρισε ο Κώστας Κλειδουχάκης, τερματοφύλακας της ομάδας , του οποίο το ταλέντο προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ηρακλή αλλά και κυπριακών ομάδων, ώστε να αγωνίζεται με μια μορφή δανεισμού μαζί τους. Αυτός ήταν ο ισχυρός κορμός του συλλόγου τα πρώτα χρόνια. Δεσμοί αίματος συνέδεαν τις προσπάθειες του Ολυμπιακού να γίνει κυρίαρχος αρχικά στον Πειραιά και στη συνέχεια σε όλη την Ελλάδα. Μαζί του ταξίδεψε και ο πρώτος ύμνος της ομάδας, ο οποίος γράφτηκε το 1931 απ’ τον Μίμη Βασιλειάδη και μελοποιήθηκε απ’τον Γιώργο Λαουτάρη.