Ο Jim Morrison αποτέλεσε μία έντονη προσωπικότητα, αμφιλεγόμενη και συγχρόνως σπουδαία κατά τη δεκαετία του ’60. Ο κόσμος τον λάτρεψε μέσα από τα τραγούδια των Doors, τη καλλιτεχνική του φύση και το αντικαθεστωτικό, φιλελεύθερο χαρακτήρα του. Μέσα από τους στίχους του προσπάθησαν να κατανοήσουν κατά καιρούς τα βαθιά του αισθήματα, τις πεποιθήσεις και απόψεις που έτρεφε για τον κόσμο στον οποίο ζούσε. Δεν έλειψαν βέβαια και άσεμνες συμπεριφορές του σε συναυλίες που δίχαζαν το αμερικάνικο κοινό και επιβάρυναν τη φήμη των Doors.

Βέβαια, ο Jim Morrison δεν υπήρξε εξ αρχής ένας άνθρωπος της τάξης. Καταγόταν από αυστηρή, πειθαρχημένη οικογένεια. Ο πατέρας του υπηρετούσε στον Αμερικάνικο Ναυτικό, οπότε οι μετακινήσεις της οικογένειας του ήταν συχνές σε διάφορες περιοχές. Ο ίδιος όμως διαμόρφωσε μία διαφορετική, αντίθετη προσωπικότητα από τα μέλη της οικογένειάς του, ελεύθερη με εμφανείς προτιμήσεις στη ποίηση, το κινηματογράφο και κυρίως στη μουσική που τον ανέδειξε ασφαλώς ως έναν εκ των κορυφαίων του είδους του.

Η πολυτάραχη ζωή του Jim Morrison διαθέτει ενδιαφέρουσες ιστορίες, τις οποίες αξίζει να αναφέρουμε και να συζητάμε κατά καιρούς. Ωστόσο ο ίδιος έφερνε συχνά στη μνήμη του μία μοναδική, μακάβρια ιστορία που τον σημάδεψε όταν ήταν παιδί πέντε ετών. Ο ίδιος την αποκάλεσε ως τη πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, παρότι βρισκόταν σε πολύ μικρή ηλικία για να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει το μέγεθός της. Αναφέρει λοιπόν:

«Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο… Εγώ και οι γονείς μου ταξιδεύαμε στην έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε τρακάρει με άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο και υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν παιδί τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο… Και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων — ίσως μια ή δύο από αυτές — έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω».

Εκείνη την ημέρα ο μικρός Jim αισθάνθηκε την βαριά ατμόσφαιρα και την αλλαγή στάσης των γονιών του όταν αντίκρισαν το δυστύχημα. Τον άγγιξε ο πόνος και ο θάνατος των άτυχων Ινδιάνων. Το δυστύχημα λοιπόν σχημάτισε στον Jim Morrison άγνωστα αισθήματα, καθώς για πρώτη φορά αντίκρισε το θάνατο. Μία αλησμόνητη εικόνα που τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή και τον ωρίμασε ταχύτερα, τον έκανε σοφότερο. Έχοντας αυτή την εμπειρία ο Jim Morrison διείσδυσε σε μονοπάτια με βαθύτερο νόημα. Ήταν η αιτία που εξυμνούσε τον θάνατο με τη δική του πάντα οπτική όψη. Τον διαχώριζε σε σωματικό και πνευματικό θάνατο, ενώ ήταν υπέρ της αισθησιακής ύπαρξης. Το πνεύμα κατά τον ίδιο δεν υφίσταται χωρίς τα αισθήματα. Αποτελούν τα στοιχεία που δημιουργούν την ολοκληρωμένη ψυχή, προσωπικότητα και κατ’ επέκταση το είναι του ανθρώπου.

Ο Jim Morrison υπήρξε λοιπόν μάρτυρας σε ένα μοιραίο δυστύχημα που κόστισε ζωές. Παρά το μικρό της ηλικίας του ξεχώρισε την εναλλαγή μεταξύ ζωής και θανάτου από τη μία στιγμή στην άλλη. Παρατήρησε τις δύο αντίθετες πλευρές που συναντά ο άνθρωπος στο ταξίδι του στη γη. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της μουσικής του καριέρας υπήρξαν στίχοι σε τραγούδια, στα οποία αναβιώνει εκείνη τη μέρα που τον στιγμάτισε πιτσιρικά. Έργα του όπως το Ghost song, Dawn’s Highway, Peace Frog. Επίσης, στο αριστούργημα του The End προχωρά σε συμβολισμό του θανάτου με δύο ή και περισσότερες έννοιες. Κάποια στιγμή θα αναφερθούμε εκτεταμένα για το συγκεκριμένο έργο των Doors. Ένας τρόπος του Jim Morrison να αποδώσει φόρο τιμής και σεβασμό στις αδικοχαμένες ζωές των Ινδιάνων…