Κάγκελα (Μέρκελ) παντού… | El Comandante
Δεν ξέρω άν το αντιλήφθηκε κανείς εκεί στο Μαξίμου, αλλά η επίσκεψη της Κ-αγκελα(ριου) Μέρκελ εν μέσω της δεύτερης σημαντικότερης εθνικής μας εορτής ήταν το λιγότερο προκλητική. Η εκπρόσωπος ενός λαού που δισ. παρέσυρε τον πλανήτη σε έναν κοστοβόρο σε ανθρώπινες ζωές πόλεμο, η ηγέτης της χώρας εκείνης που ευθύνεται για εκατοντάδες θηριωδίες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έγιναν στην πατρίδα μας και στον λαό μας, διάλεξε την πλέον ακατάλληλη ημέρα για να μας επισκεφθεί. Καθόλου συμπτωματικό, κατά την άποψη του γράφοντος. Αντιθέτως ο συμβολισμός του, ήταν ξεκάθαρος “Να μην ξεχνιόμαστε…”. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι Γερμανοί ξανάρθανε. Με ειρηνικά(;) μέσα και οικονομικά εργαλεία με τα οποία οπλίσαμε τα χέρια τους (είτε παραγράφοντας τις αποζημειώσεις είτε παραιτούμενοι από τις διεκδικήσεις μας) στείλανε την κα. Μέρκελ, να μας υπενθυμίσει ότι τα δεινά, η οικονομική εξαθλίωση, η πείνα, οι αυτοκτονίες, ήταν η εκδίκηση της χώρας της και παραμένει…
Πέρα από τις κυβερνητικές εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις μεταξύ των δύο ηγετών, φέρνω και μιά άλλη σκηνή στο μυαλό, που μου την είχε περιγράψει άνθρωπος του οικογενειακού μου περιβάλλοντος, καθώς εξελίχτηκε μπροστά του πρίν από 70 και πλέον χρόνια.
Η χώρα μας τελεί υπό Γερμανική κατοχή (εκείνη την εποχή με στρατεύματα…). Πείνα και των αγίων (κι αυτή… γερμανικής προέλευσης, όπως είναι -εν μέρη- και η σημερινή…). Σε γνωστό μεγαλο-ζαχαροπλαστείο της υψηλής κοινωνίας της εποχής στο κέντρο των Αθηνών, μπαίνει ένας Γερμανός πιλότος. Παραγγέλνει μισό ταψί πάστες, καταΐφια και γαλακτομπούρεκα (ως γνωστόν είναι αυξημένες οι ανάγκες γλυκόζης των χειριστών, που υπηρετούσαν στα πρωτόγονα τότε, καθέτου εφορμήσεως αεροσκάφη). Το γκαρσόν του σερβίρει σε… παράταξη το ένα γλυκό δίπλα από το άλλο. Ο στρατιωτικός δείχνει να απολαμβάνει την κάθε του μπουκιά. Όταν έρχεται η ώρα να πληρώσει, ευγενέστατος ζητάει τον λογαριασμό. Εν συνεχεία αφήνει τα χρήματα και κατευθύνεται προς τον “καλόγερο” για να πάρει το πηλίκιό του. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τον προλαβαίνει λίγο πριν την πόρτα και με εξίσου περίσσεια ευγένεια, του επιστρέφει τα χρήματα λέγοντάς του σε σπαστά Γερμανικά:
“Αυτά είναι δικά μας…”
“Δεν σας καταλαβαίνω…” του απάντησε με εύλογη απορία στον τόνο, ο Γερμανός.
Ο ζαχαροπλάστης του έδειξε τα πιάτα στο τραπέζι του και μετά, αλλάζοντας φορά στην κατεύθυνση του χεριού του, έδειξε έξω, στην Ομόνοια. Το βλέμμα του πιλότου το ακολούθησε και καθώς και οι δύο κοίταζαν τα… υπολείματα ανθρώπινων σκελετών, που αναζητούσαν λίγη ζεστασιά πάνω από τον σταθμό, κουρνιασμένοι στις γωνιές τους, ο ιδιοκτήτης πρόσθεσε με νόημα:
“Αυτά δεν είναι δικά μας…”
Ο Γερμανός τον κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα με μιά διαπεραστική ματιά, γεγονός που έκανε όλους τους παρεβρισκόμενους να κρατήσουν την αναπνοή τους… Εν συνεχεία ξερόβηξε και κατευθύνθηκε προς το τραπέζι του. Κοντοστάθηκε πάνω από τα πιάτα με τα σιρόπια και τα υπολείματα, έριξε μιά ματιά προς τους πελάτες, που κι αυτοί τον κοίταζαν αν όχι κάθιδροι από τον φόβο τους, τουλάχιστον αποσβολωμένοι και “σφήνωσε” τα χρήματα με τρόπο, κάτω από ένα πιάτο. Ένας από τους θαμώνες, είτε γιατί ανήκε στην κάστα των γνωστών… “πατριωτών”, είτε γιατί ο φόβος είχε λερώσει τα παντελόνια του, σηκώθηκε όρθιος και χαιρέτησε τον στρατιωτικό, με το γνωστό απόφθεγμα “Heil Hitler!“. Ο Γερμανός αρκέστηκε να του ρίξει μιά γρήγορη ματιά και έφυγε χωρίς να ανταποδώσει.
Το γκαρσόνι έσπευσε να μαζέψει το τραπέζι, αλλά ο ιδιοκτήτης του ζαχαροπλαστείου, τον σταμάτησε: “Άσ’ το… Κλείνουμε σε λίγο. Πήγαινε μέσα και πάρε ό,τι περίσεψε κι ό,τι δεν θα το χρησιμοποιήσουμε αύριο και δώσε το σε αυτούς τους δύσμοιρους εκεί έξω… σε όσους μπορούνε ακόμα να φάνε…” Ο νεαρός υπάκουσε νομίζοντας ότι θα μάζευε το τραπέζι το ίδιο το αφεντικό του. Όμως εκείνος, έδωσε εντολή σε όλα τα γκαρσόνια να μην το αγγίξουνε και εν συνεχεία απευθυνόμενος στους θαμώνεςτου μαγαζιού, τους είπε με αποφασιστικό τόνο στη φωνή: “Όποιος τολμήσει να αγγίξει τα χρήματα, θα του κόψω όχι τα δάχτυλα, αλλά τα χέρια από την μασχάλη.Το τραπέζι θα μείνει άθικτο, για να θυμούνται όλοι όσοι ήταν εδώ την σκηνή που είδαμε σήμερα…“.
Κάποιος από τους πελατεία του, που του υπενθύμισε ότι με αυτό που έκανε, ρισκάρησε την ίδια του τη ζωή, έλαβε μιά… Λεωνίδια απάντηση:
“Την ζωή μου, την κάνω ό,τι θέλω εγώ. Την τιμή μου, ποτέ! Πρέπει να την παραδώσω όπως μου την παραδώσανε: άθικτη!”
“Ναί, αλλά δεν σκέφτηκες την οικογένειά σου, τα παιδιά σου, Χριστιανέ μου…” επέμεινε κάποιος άλλος.
“Αυτά σκέφτηκαν για μένα, πρίν από μένα και χωρίς να τους το ζητήσω” του απάντησε ο ζαχαροπλάστης, δείχνοντας τον γιό του, ήρωα του ελληνο-ιταλικού, που καθόταν σε μιά γωνιά, έχοντας κομένα τα δάκτυλα των ποδιών του και του ενός χεριού του όπως καλά γνωρίζανε οι θαμώνες του μαγαζιού…
Κάποτε είμασταν πλούσιοι, δίχως να έχουμε πολλά. Γιατί είμασταν πλούσιοι μέσα μας… Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν κάμερες και κινητά, για να αποθανατίζει ο κόσμος με μιά
selfie, στιγμές ανέλπιστης γκλαμουριάς και να τις επαίρεται με αναρτήσεις και τα τοιαύτα… Μιά μπουκιά φιλότιμο, ήταν αρκετή να μας κρατήσει ζωντανούς για… δεκαετίες. Μέχρι να έρθουν κάποιοι τσάμπα-μάγκες που… “μας ξεβλάχεψαν” και να σταθούν αρκετοί, αυτοί και τα σαθρά διδάγματά τους, για να ξεκληρίσουν αιώνες κληρονομιάς ευγενών αρχών και να υποκαταστήσουν ένα ισχυρό συστήμα πατρογονικών αξιών, με την ισοπέδωση και την επιβολή του επιφανειακού, ως το νέο “γυμνό βασιλιά”. AYTA πληρώνουμε χρόνια τώρα ως… εταίρες στους εταίρους μας και η κα. Μέρκελ βρήκε την μέρα, να έρθει να μας τα υπενθυμίσει…EL COMANDANTE
