Ειλικρινά θλίβομαι να βλέπω τον Εστογιανόφ να στέλνει από τις πάμπες της μακρινής Παταγονίας μήνυμα συμπαράστασης και τον Ντάριο Φερνάντεζ από την άλλη πλευρά τ’ Ατλαντικού, να συγκινεί όχι μόνο τους παλιούς συμπαίκτες του, αλλά όλους τους υγιείς φιλάθλους (του Πανιωνίου και όχι μόνο) με το μήνυμά του…

Θα σας πω κάτι και κρατήστε το: στη Ν. Αμερική, το ποδόσφαιρο και η σταδιοδρομία στις Ένοπλες Δυνάμεις, είναι οι μόνες διέξοδοι, για να καταφέρει κανείς να ξεφύγει απ’ τη φτώχεια. Ο Εστογιανόφ και ο Νταρίο, δεν μεγαλώσανε μέσα στα μεταξωτά… Νιώσανε τη φτώχεια να μιλάει στο πετσί τους και να απειλεί το στομάχι τους. Όμως όσο ψηλά κι αν φτάσανε, ποτέ δεν ξέχασαν από πόσο χαμηλά ξεκινήσανε… Και όσο κι αν ψάξετε, δεν θα βρείτε εύκολα, Λατίνους ποδοσφαιριστές που έκαναν όνομα, να μην γυρνάνε στις φαβέλες, να παίξουνε μπάλα με τα παιδιά της λάσπης… Να μην επιστρέφουν στην ομάδα της συνοικίας τους, να μοιράσουν αυτόγραφα και να δώσουν χαρά στους παλιούς τους γειτόνους, να δούν τους παιδικούς τους φίλους… Να μην κάνουν αγαθοεργίες στις ομάδες που τους ανέδειξαν…

Και ξέρετε γιατί; Γιατί οι δεσμοί τους, με τις αξίες της ζωής, έχουν αρχή, μα όχι τέλος. Γιατί στη διαδρομή τους πρός τους τίτλους και τις διακρίσεις, ήξεραν πότε να ρίχνουν πόρτα στην αλαζονεία, που αν και δεν έκανε εξαιρέσεις, δεν την άφησαν απαραίτητα και να τους δηλητηριάσει. Γιατί ναί… έκαναν μιά πορεία, που αν και βρέθηκαν από τα άδεια πιάτα, να γεμίζουν τα στομάχια τους με του πουλιού το γάλα, δεν άφησαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια που στρώθηκαν στα πόδια τους, να τους ξεστρατίσουν απ’ τις αρχές τους .

Γι’ αυτό και όταν είδα τον Λόλο και τον Ντάριο, αλλά και τους Μανιάτη-Σπυρόπουλο (μπράβο τους) αναρωτήθηκα: «Ρε για βάστα… Πού είναι όλες αυτές οι μορφές που έβγαλε αυτή η ρημάδα για ομάδα; Πού είναι ρε οι Αναστόπουλοι, οι Μασούρες, οι Σιόβες, οι οι Μαύροι, οι Σαραβάκοι, οι Λαγωνικάκηδες, οι Μαραγκοί, οι Σαμάρηδες, οι Νεστορίδηδες…». Να γέρασα τόσο που να μίλησαν και να μην τους άκουσα;

Kι αυτοί δεν μεγαλώσαν μέσα στα πούπουλα, αλλά έφτασε ένας ολόληρος Πανιώνιος να πέσει και να καταβαραθρωθεί και κάποιοι ακόμα να καταλάβουνε ότι τα ύψη που έφτασαν με τις καριέρες τους, δεν μάθανε να τα διαχειρίζονται σωστά… Γιατί κακά τα ψέμματα αγαπητοί… δεν φυτρώσατε. Ή μάλλον φυτρώσατε: στο μεγαλύτερο φυτώρειο που ακούραστα έδωσε σε σας και στο ελληνικό ποδόσφαιρο και πάντα έπαιρνε ψίχουλα, αναλογικά με τα καντάρια μπάλας που ξέρατε… Πού είσαστε λοιπόν, να πείτε δυό λόγια στήριξης;

Μιά δήλωση ρε παίδες. Έτσι για συμπαράσταση σε ένα σωματείο που αν και έχει ανάγκη από οικονομική ενίσχυση, η ηθική στήριξη, θα του είναι πολύ πιο πολύτιμη για τη συνέχεια. Δυό λόγια ρε ’σεις… έτσι, για το ψωμί που φάγατε εκεί στη Νέα Σμύρνη, για το «γαμώτο» και για το θεαθήναι (αν το θέλετε κι έτσι). Γι’ αυτόν τον έρημο κόσμο που σας πίστεψε και που έκανε μέχρι και εράνους για ορισμένους από εσάς για να σας κρατήσει στην πλατεία… Για το όνομά σας, που μόνο με τέτοιες ενέργειες, μπορείτε να δικαιολογήσετε το πόσο πραγματικά «μεγάλο» είναι. Αναρωτηθήκατε ποτέ: αν η ζωή, δεν σας είχε βγάλει στη Νέα Σμύρνη, τί θα είσασταν όλοι εσείς σήμερα;

Γιατί, θα σας το πω κι ας σας ξυνίσει: όσες κούπες κι αν σηκώσατε, όσα πρωταθλήματα κι αν γευτήκατε, αν δεν σκύψετε τώρα να δώσετε ένα χέρι βοηθείας με μιά δήλωση στήριξης, στην ομάδα που σας ανέδειξε, θα σβήσετε… Είστε κοινοί θνητοί και οι θνητοί, ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου, ενώ ο Πανιώνιος, είναι ιδέα και οι ιδέες… (μην τα ξαναλέμε…).