Λεωνίδας Βασιλικόπουλος: ένας… original αγωνιστής Ναύαρχος (El Comandante)

Ήταν 30 Μαΐου του 2014 που έφυγε ο Ναύαρχος ΛΕΩΝΙΔΑΣ Βασιλικόπουλος επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ και πρωην Διοικητης της ΕΥΠ με πλούσια αντιδικτατορική δράση.
Ένας άνθρωπος με αρετές και αξίες!
Ο Βασιλικόπουλος μέσα σε χρόνια δύσκολα για την χώρα και το πολίτευμα, μας έμαθε πως ο άνθρωπος έχει και πρέπει να ‘χει λόγο καθαρό, ευθύ, χωρίς πολλά-πολλά, αμετάκλητο, ανεπηρέαστο από το περιβάλλον γύρω μας. Παραιτήθηκε από το Πολεμικό Ναυτικό όταν τον πίεσαν να μην συνδέσει τη ζωή του με την συντρόφισσά του, επειδή η τελευταία ανήκε σε οικογένεια με αριστερες καταβολές…
Δεν υπέκυψε. Αντιθέως στάθηκε στον διωκόμενο από την δικτατορία πεθερό του και τον έκρυψε. Στη συνέχεια συνελήφθη πολλάκις, για αντιστασιακή δραστηριότητα, φυλακίσθηκε, καταδικάσθηκε, εξορίσθηκε, βασανίσθηκε. Δεν έπαψε όμως να αντιστέκεται.
Υπήρξε μιά εποχή γείτονάς μου.
Επρόκειτο για έναν πραγματικά αξιολάτρευτος άνθρωπο. Ευθύς, με την χαρακτηριστική βραχνή φωνή του, κοφτός, μα και γλυκύτατος. Ένας… “original” Ενωσίτης και λάτρης των… Rothmans, δεν σε άφηνε ποτέ να νιώσεις απόμακρος δίπλα του, καλοσυνάτος, ένας σπάνιος Άνθρωπος.

Συχνά… “τύχαινε” και πηγαίναμε στον φούρνο μαζί να πάρουμε ψωμί.
Βασικά παραμόνευα, πότε θα έβγαινε από την πολυκατοικία του να συναντηθούμε… κατά σύμπτωση. Έτσι για να τα πούμε λίγο καθ’ οδόν.
Αν και λιγομίλητος, δεν υπήρχε περίπτωση να μην “αγοράσω” κάτι απ’ αυτόν.  Άριστος χειριστής της ελληνικής γλώσσας, σκωπτικός, ευγενέστατος με όλους. Με έφτιαχνε να τα λέω με τον κύριο Λεωνίδα. Είχε μιά αύρα, κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο που περιέβαλε την χαλύβδινη προσωπικότητά του.

Κάποια μέρα τον σταμάτησε ένας νεαρός ενώ επιστρέφαμε:
Ναύαρχε τα σέβη μου, ήμουνα στο τάδε πλοίο, την τάδε εποχή” κ.λ.π. κι εκείνος του απάντησε: “Α, ναί… ναί

μπράβο, στο τάδε βαπόρι… με Ύπαρχο τον τάδε αν δεν απατώμαι… Τί κάνεις παιδί μου; Οι δικοί σου καλά;
Με το που έφυγε ο νεαρός, του κάνω:
Πόσοι και πόσοι υπηρέτησαν υπό τις διαταγές σας κι όμως τον θυμόσασταν… Είστε όλο εκπλήξεις, κύριε Ναύαρχε. Φοβερός!” για να λάβω την απάντηση:
Δεν τον θυμόμουνα. Αλλά για να υπηρέτησε μαζί μου, πάει να πει ότι κι αυτός παιδί μου ήτανε…“.
Με τέτοιους ηγέτες, όχι στην μάχη θα πήγαινες, αλλά και στην κόλαση… Χωρίς καν να σου το ζητήσουν!

Κι όπως πολύ σωστά το έγραψε παλιός συνάδελφος στο Π.Ν.: Τέτοιοι αν κυβερνούσαν δε θα ’χαμε ποτέ φτάσει στο χάλι το σημερινό.
Τέτοιων αν προβαλλόταν το έργο και η ζωή τους, θα παραδειγμάτιζαν τους άλλους και οι νέοι μας θα μάθαιναν απ’ αυτούς.
Θα ‘ξεραν πως δεν πρέπει να υποκύπτουν στην ανηθικότητα, στην παραβίαση των δικαιωμάτων τους, θα μάθαιναν ν’ αντιστέκονται στη βία, τον εκφοβισμό, ποτέ δε θα σκέφτονταν να ισοφαρίσουν ή ανταλλάξουν την προσφορά τους στο κοινό καλό, ποτέ δε θα αυτοπροβάλλονταν.
Σίγουρα θα επηρεάζονταν τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που έχουν δικαιωματικά αγνή και καθαρή την ψυχή τους. Ναί, θα ’χαμε περισσότερες ελπίδες έτσι…

El Comandante

Διαβάστε Περισσότερα