Φαινομενικά η μοίρα και κατά συνέπεια η ήττα του Ολυμπιακού απέναντι στη μεγάλη Μπάγερν ήταν προδιαγεγραμμένη. Αν μάλιστα κάποιος πει ότι δεν το φοβόταν το παιχνίδι μην ξεφύγει και έχουμε φαινόμενα όπως αυτό που οι Γερμανοί διέλυσαν κοτζάμ Τότεναμ μέσα στην Αγγλία βάζοντας 7 γκολ, θα είναι μέγιστος ψεύτης. Ζητούμενο ήταν αρχικά η ομάδα να μπορέσει να είναι ανταγωνιστική και να μπορέσει να διεκδικήσει ότι ήταν δυνατό μέχρι τέλους. Θα διαβάσατε και στην ανάλυση της αγωνιστικής ότι περίμενα να δεχτούμε τουλάχιστον 2 γκολ και ότι αν βάζαμε ένα θα μπορούσαμε ίσως να πάρουμε τον ένα βαθμό (είχα αποκλείσει πλήρως τη νίκη).

Τελικά μπήκε από ένα παραπάνω γκολ εκατέρωθεν και πως όχι από τη στιγμή που δέχεσαι γκολ από τον Παναθηναϊκό και τον ΟΦΗ να μη σου βάλει έστω 2 η Μπάγερν με τους πολύ ανώτερους παίχτες που έχει. Κι όμως ο Ολυμπιακός χθες μπορούσε και δικαιούταν να μη χάσει και σίγουρα η εικόνα του δεν ήταν να δεχτεί τρία γκολ. Κι όμως ο Μαρτίνς παρέταξε την ομάδα πλήρως διαβασμένη και έκλεισε τους χώρους με τη Μπάγερν παρότι είχε υπεροχή και μέτρα στο γήπεδο, να μη μπορεί να κάνει το παιχνίδι της, ενώ εξαφάνισε και τον Γκνάμπρι.

Στέκομαι στον μικρό διότι η παρουσία του το τελευταίο διάστημα τον είχε κάνει έναν εκ των πιο φορμαρισμένων παικτών αυτό τον καιρό (αν όχι ΤΟΝ πιο φορμαρισμένο) και αρχικά ο Ομάρ και στη συνέχεια ο Τσιμίκας τον βίδωσαν και δε μπόρεσε να κάνει τα δικά του. Θα σταθώ λίγο παραπάνω στον κατ’εμέ κορυφαίο παίχτη της χρονιάς για το Θρύλο που δεν είναι άλλος από τον Κώστα Τσιμίκα. Το παιδί το έχω εγκωμιάσει από το πρώτο μου κιόλας άρθρο στο Georgiou Club και η εξέλιξη του όχι απλά με δικαιώνει, αλλά με κάνει ήδη να αναπολώ τις εμφανίσεις του καθώς δε νομίζω να τον χαιρόμαστε πολύ ακόμα.

Είναι τέτοια η εξέλιξη του αλλά και η σκληρότατη δουλειά που φαίνεται ότι κάνει, που τον βελτιώνουν ακόμα περισσότερο μέσα από τα συνεχή παιχνίδια. Εκεί που πέρυσι είχαμε τον Κούτρη που έβλεπε τα τρένα να περνούν και που ακόμα θυμόμαστε τις ορθοπεταλιές του στην Τούμπα και τι του κάνανε ο Ζαμπά κι ο Άκπομ πέρυσι, ο Τσιμίκας χθες είχε μόνο επιτυχημένες επεμβάσεις, κλεψίματα, ασίστ, ενώ έσωσε και την ανατροπή πριν το ημίχρονο με τη σωτήρια προβολή πριν ο ύπουλος Κουτίνιο δώσει το προβάδισμα στη Μπάγερν. Με μία λέξη απολαυστικός και σίγουρα υπερπολύτιμος σ’αυτό το δίμηνο.

Ο Τσιμίκας ήταν κι αυτός που χρεώνεται την ασίστ στον Ελ Αραμπή με τη φοβερή του προσποίηση και τη γλυκιά του σέντρα στο πίσω δοκάρι, ο φονιάς σηκώθηκε έχοντας κάνει σωστά τα δύο βήματα δεξιά, ξέροντας που θα πάει η μπάλα και πήρε μέσα και τον Νόϊερ με τη δυνατή του κεφαλιά, βάζοντας το Θρύλο μπροστά κόντρα στη ροή του αγώνα. Ήταν η δεύτερη καλή επίθεση της ομάδας, η οποία κατέβηκε με τρία χαφ για ανάσχεση της Γερμανικής επιθετικότητας και στο κομμάτι αυτό τα κατάφερε καλά, παρότι ο Καμαρά και ο Μπουχαλάκης στο πρώτο ημίχρονο υπήρχαν περισσότερο ως εμπόδια για να μην περνάνε οι Γερμανοί αέρα-πατέρα, παρά για το πλάνο που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, με αποτέλεσμα ο και πάλι συγκλονιστικός Γκιγιέρμε να τα κάνει όλα μόνος του.

Το 1-0 έδωσε στον Ολυμπιακό κουράγιο και το μέλημα ήταν να μείνει έτσι το σκορ ως το ημίχρονο που θα έδινε άλλη ώθηση για τη συνέχεια. Όμως 10’ μετά, ήρθε η ισοφάριση, καθώς στο σουτ του Μίλερ, η τρομερή απόκρουση του Σα πήγε πάνω στον Λεβαντόφσκι ο οποίος φυσικά και δεν συγχώρεσε την αδράνεια των Ομάρ/Μεριά και σε καίριο σημείο έδωσε πάλι στη Μπάγερν αέρα υπεροχής μέχρι το τέλος του πρώτου ημιχρόνου.

Ευτυχώς που ο Τσιμίκας έκοψε τον Κουτίνιο στη φάση που περιγράψαμε πιο πάνω και ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο βγήκε μεταμορφωμένος προς το καλύτερο. Τέτοιο μπάσιμο σε δεύτερο ημίχρονο σπάνια έχουμε να θυμηθούμε, με σωστές πάσες, ανεβάσματα και κατοχή μπάλας, ψύχραιμες αποφάσεις και προώθηση στην αντίπαλη περιοχή. Χάθηκαν τρείς ευκαιρίες μέχρι να δεχτεί την ψυχρολουσία του 1-2 ξανά από τον Λεβαντόφσκι σε μία φάση που κινεί υποψίες για οφσάϊντ, αλλά ακόμα κι αν είναι (το VAR έδειξε γκολ) ελάχιστα μπροστά ο Πολωνός, δεν επιτρέπεται να χαθούν δύο κεφαλιές και να αφήσει ο Σεμέδο τον Λέβα απέναντι στον Σα.

Το ένα λάθος και δεν συγχωρείται από τέτοια ομάδα, πόσο μάλλον τα τρία σε μία φάση. Οι Γερμανοί που μετά τη μετατόπιση του Μίλερ δίπλα στο Λεβαντόφσκι ελάχιστα πριν το 1-1 είχαν αρχίσει να δημιουργούν θέματα στην ερυθρόλευκη άμυνα, βρήκαν κι άλλο γκολ, όταν ο Τολισό μετά από δύο κόντρες, βρήκε τη μπάλα λουκούμι και με απίστευτη σουτάρα εκτέλεσε τον Σα και κάπου εκεί το πανηγύρι φάνηκε να παίρνει τέλος και μάλιστα με διαστάσεις που δεν άξιζε ο Ολυμπιακός. Είναι οξύμωρο ότι στο πρώτο ημίχρονο που έκανε λιγότερα από τα μισά απ’ότι στο δεύτερο ήταν ισόπαλος και στο δεύτερο όντας καλύτερος δέχτηκε 2 γκολ.

Όμως αυτό αντί να καταρρακώσει τους γηπεδούχους, σήμανε και το σύνθημα για την τελική αντεπίθεση που 4’ μετά με το τυχερό γκολ του Γκιγιέρμε (τι άλλο πια να κάνει μέσα στο γήπεδο αυτός ο άνθρωπος) οι πιθανότητες για επιστροφή αυξήθηκαν. Ο Ολυμπιακός το πάλεψε μέχρι τέλους, και αν στο μοναδικό σουτ που έκανε εντός περιοχής (όσο μεγάλη και να είναι η Μπάγερν, το στατιστικό αυτό δεν τιμάει το Θρύλο), ο Ποντένσε βρήκε τον Νόϊερ σε φάση που ο Ελ Αραμπή έχει ξεκινήσει αναχαιτίζοντας τρείς Γερμανούς ακριβώς στην άκρη της σέντρας και να μη μπορεί κανείς τους να τον κάνει καλά.

Η είσοδος και του Γκερέρο δίπλα στον Μαροκινό έφερε καθαρό 4-4-2 που στη συνέχεια με τον Ραντζέλοβιτς μέσα και έξω το Μασούρα έγινε καθαρό 4-3-1-2 με μόνο κεντρικό τον Γκιγιέρμε, μπροστά του τον Λοβέρα (άτυχος σε δύο φάσεις) και άκρα με Ποντένσε-Ραντζέλοβιτς και κορυφή με Ελ Αραμπί-Γκερέρο. Ο Μαρτίνς θα μπορούσε να φοβηθεί μη φάει 4^ο και 5^ο γκολ και παρ’όλα αυτά, βλέποντας ότι η ομάδα είχε σθένος, έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να γυρίσει ένα παιχνίδι που κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να διεκδικηθεί το οτιδήποτε. Το τέλος του αγώνα άφησε μία γλυκόπικρη γεύση σε όλους.

Ο Ολυμπιακός όχι απλά κατάφερε να είναι αξιοπρεπής όπως θέλαμε και να είναι μέσα στο ματς μέχρι τέλους όπως προσδοκούσαμε, αλλά έκανε τους παίχτες της Μπάγερν να ξεφυσούν με ανακούφιση, τον Γκνάμπρι να έχει πέσει κάτω σε μία φάση και να πιάνει τα πόδια του, ενδεικτικό της προσπάθειας να κρατήσουν το αποτέλεσμα και τον Νίκο Κόβατς να δηλώνει το σεβασμό του στην ομάδα με την προσπάθεια που έγινε. Το ταμείο γράφει μόλις ένα βαθμό όμως, κι αυτό είναι που πρέπει να προβληματίσει, όπως και το παθητικό των 8 γκολ ενώ πριν τους ομίλους είχε δεχθεί μόλις 1.

Καλή η μπάλα που όντως παίζει η ομάδα και η αίσθηση ότι δεν έπρεπε να έχει χάσει κανένα από τα παιχνίδια, αλλά στο τέλος θα πληρώσουμε την εγκληματική ανάγνωση του παιχνιδιού με τον Ερυθρό Αστέρα και ειδικά το μισάωρο που μείναμε με δέκα παίχτες. Ο Αστέρας δείχνει να μη μπορεί να κάνει τα βασικά στο γήπεδο και τελικά μας έβαλε 3 γκολ. Ο βράχος Σεμέδο μετά τον τραυματισμό του δεν έχει επιστρέψει ίδιος, κι αν στο ματς με την Τότεναμ ήταν φοβερός, από το ματς με τον Παναθηναϊκό και μετά αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται, όποιος δεν το βλέπει απλά εθελοτυφλεί.

Η απουσία του Βαλμπουενά στέρησε και θα στερήσει τη δημιουργικότητα και τις ασίστ, κι αν αυτό στο πρωτάθλημα μπορεί να μη φανεί τόσο, στην Ευρώπη η κλάση του και μόνο θα έδινε χθες το Χ στην ομάδα, δεν πιστεύω ούτε μία στο εκατομμύριο ότι θα χάναμε μ’αυτόν στην εντεκάδα και θα είχαμε μία δεδομένη ασίστ. Η Μπάγερν που είδαμε προχθες φυσικά και δεν τρόμαξε, φυσικά και έπαιξε περίπου στο 20% των πραγματικών της δυνατοτήτων, αλλά και πάλι με τον Ολυμπιακό κοντά στο 100% των δυνάμεων και με τέτοια αυταπάρνηση ως το τέλος και η μπίλια έκατσε στο διπλό, που σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός κι όλες οι Ελληνικές ομάδες έχουν πολλά ψωμιά ακόμα να φάνει μέχρι να μπορέσουν να βγάλουν ένα ματς αλάνθαστα και χωρίς αφέλεια σε τέτοια ματς.

Κρατάμε την απόδοση μεταγραφής του Τσιμίκα, τον Γκιγιέρμε που ακόμα απορούμε πως δεν παίζει σε οποιαδήποτε Ισπανική ομάδα ή έστω ομάδα μεγάλου επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, τη μαχητικότητα και φοβερή αποτελεσματικότητα του Ελ Αραμπί, την φοβερή εμφάνιση του Ποντένσε που όμως δεν έχει ουσία όταν είναι μέσα στην περιοχή και τη συνολική αντιμετώπιση του παιχνιδιού. Τα δώσανε όλα, τρέξανε για τρία ματς σε ένα και πλέον καθήκον τους είναι να κρατηθούν στην κορυφή απέναντι στην ΑΕΚ την Κυριακή.

Ο Ολυμπιακός θέλει να διεκδικήσει ένα βαθμό μέσα σε Μόναχο ή Λονδίνο όσο απίθανο κι αν δείχνει και να μην πάρει βαθμό ή βαθμούς ο Ερυθρός Αστέρας με την Τότεναμ ή τη Μπάγερν στο Βελιγράδι. Αν ο Ολυμπιακός θέλει απλά νίκη στο τελευταίο παιχνίδι με το αδερφό σωματείο, θα τους έχει βάλει τρία από το ημίχρονο. Πιστεύω όμως ότι και με 2-0 θα πάρει την Τρίτη θέση έστω που αξίζει πανάξια.