“Με την ψυχή στο στόμα” ΑΕΚ λέω και κλαίω…
Το σημερινό παιχνίδι απέναντί στον Παναιτωλικό δεν υπήρχε άλλο αποτέλεσμα πέρα από την νίκη για την ομάδα μας! Βασικά δεν μπορώ να φανταστώ, ούτε και θέλω βέβαια τι θα γινόταν αν δεν ερχόταν η νίκη.
Η γηπεδούχος μπήκε δυνατά στον αγώνα από τα πρώτα λεπτά, είχε κατοχή αλλά δεν έκανε κλασικές ευκαιρίες. Ο χρόνος περνούσε, η ομάδα του Αγρινίου ανέβηκε, πήρε τα κόρνερ της αλλά δεν δημιούργησε κάποια φάση. Στο 41ο λεπτό μετά από αρκετή ώρα που η ΑΕΚ γύρναγε την μπάλα έξω από την περιοχή του Παναιτωλικού, ο Μπακάκης έκανε μια σέντρα σουτ, ο Μάνταλος πήρε το ριμπάουντ και γύρισε σε πάσα (πάρε-βάλε) στον Γαλανόπουλο όπου έκανε το 1-0. Έτσι πήγαν στα αποδυτήρια για ημίχρονο οι ομάδες.
Στο 2ο ημίχρονο και συγκεκριμένα στο 52′ η ΑΕΚ έκανε πάλι ένα από τα τραγικά λάθη που κάνει σε κάθε ματς στην άμυνα της αλλά ευτυχώς ο Αθανασιάδης έπεσε σωστά και έσωσε την Ένωση από την ισοφάριση, στην 1η τελική προσπάθεια του Παναιτωλικό.
Μετά από την ευκαιρία που έχασε οι φιλοξενούμενοι ανέβηκαν και πήραν κατοχή μπάλας χωρίς όμως να απειλούν την ΑΕΚ. Από το 60ο λεπτό και μετά η Ένωση είχε τον έλεγχο του αγώνα χωρίς όμως να δείχνει ότι μπορεί να βάλει 2ο γκολ παρότι προσπαθούσε με σέντρες και κάθετες πάσες. Πιο πολύ έβλεπα ότι θέλει να κρατήσει το 0 πίσω πάρα να πιέσει να βάλει 2ο γκολ και να καθαρίσει το ματς.
Έτσι με την ψυχή στο στόμα έληξε το παιχνίδι, οι 3 βαθμοί μπήκαν στο σακούλι και συνεχίζουμε. Ο Χιμένεθ δεν έχει κανένα μαγικό ραβδί ώστε να μεταμορφώσει την ομάδα του, αλλά θέλω να δω και στα επόμενα παιχνίδια πως θα δουλέψει στην άμυνα για να μπορέσει να κλείσει τις τεράστιες αδυναμίες που έχει η ομάδα.
Από εκεί και πέρα δεν βλέπω να γίνονται κινήσεις για μεταγραφές και ανησυχώ. Αν οι υπεύθυνοι δεν κάνουν τα αυτονόητα και αφήνουν έτσι την ομάδα, φοβάμαι ότι η 3η θέση είναι το ταβάνι που μπορεί να φτάσει φέτος.
