ΜΙΑ ΑΣΤΡΑΠΗ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ | DRAZEN
7 Ιουνίου 1993. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο εκρηκτικός Drazen δεν ζει ανάμεσα μας αλλά η κληρονομιά του παραμένει στο παρκέ και τον θυμίζει καθημερινά στους απανταχού εραστές του αθλήματος.
Έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα για τον μπασκετικό του παρελθόν. Από το μαλλί αφάνα και την γλώσσα μονίμως έξω κοροϊδευτικά μέχρι και την καθιέρωση του στο NBA.
Την Σίμπενικ την έβαλε στον μπασκετικό χάρτη. Την Τσίμπονα την έφερε στην κορυφή της Ευρώπης. Συμμάχησε με τον μέχρι τότε εχθρό του , τη Ρεάλ , για να μπορέσει να κάνει το μεγάλο άλμα.
Ήθελε να παίζει με τους κορυφαίους. Στους Blazers έφαγε πάγκο. Ζήτησε ανταλλαγή , την πήρε και βρήκε καταφύγιο στους Nets.
Εκεί δέχθηκε πυρά από τους συμπαίχτες του επειδή δούλευε πολύ. Δυσκολεύτηκε να τους πείσει , το έκανε και κατέληξε να είναι στους καλύτερους ενός σκληρού -τη δεκαετία του’90- πρωταθλήματος.
Σε μια δύσκολη εποχή για τους Ευρωπαίους παίχτες στο NBA , ήθελε να τον θεωρούν στο ίδιο επίπεδο με τους all-stars. Το μοιραίο 1993 ήθελε να γυρίσει στην Ευρώπη.
Δεν θα μάθουμε πότε εάν το πραγματοποιούσε. Το περιβόητο χαρτί που βρέθηκε στο αυτοκίνητο του μετά το τραγικό δυστύχημα, σύμφωνα με τον αδερφό του , είχε γραμμένες τέσσερις ομάδες.
Δυο από αυτές ήταν οι Knicks & οι Rockets .Tο αναφέρω γιατί την επόμενη σεζόν ήταν οι ομάδες που πήγαν στον τελικό. Δεν ήθελε απλά να μείνει. Εάν το έκανε ήθελε το πρωτάθλημα και είχε καταλάβει που μπορούσε να το κατακτήσει.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα δεν είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος που πάτησε τα παρκέ του NBA. Ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο για τους Ευρωπαίους παίχτες και έδειξε ότι με τη σκληρή δουλειά ο κάθε ένας μπορεί να φτάσει ψηλά.
Δεν είχε τα προσόντα του Σαμπόνις και για τον ίδιο δεν είχε το καν το ταλέντο να φτάσει ψηλά. Όλα ήταν προϊόν συστηματικής δουλειάς. Κάθε χρόνο βελτίωνε πτυχές του παιχνιδιού του , το σώμα του , αλλά ωρίμαζε και πνευματικά.
Δεν πέρασε μια ημέρα χωρίς να δουλέψει και ίσως είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει. Σίγουρα ένας πρόωρος θάνατος μεγαλώνει το μύθο ενός παίχτη.
Βέβαια ακόμα και έτσι πρόλαβε να κάνει σχεδόν τα πάντα και έχει γεμάτο βιογραφικό. Αναρωτιέμαι εάν δεν έφευγε λίγο πριν κλείσει τα 29 του χρόνια , που θα έφτανε. Ποιο ήταν το ταβάνι ενός παίχτη που έφυγε στα καλύτερα του.
Δεν του χαρίστηκε τίποτα , ότι κέρδισε το κέρδισε ο ίδιος με τον τσαμπουκά του , που πολλές φορές ήταν έξω από τα όρια.
Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε. Πρόλαβε πολλά.
