”Τι σφυράς ρε άσχετε!” ωρύεται δίπλα μου ο ευτραφής ”κύριος”, ενώ ακολουθεί ένας οχετός ύβρεων, ξέρετε από εκείνες που μας είναι τόσο γνωστές στην καθημερινότητά μας… Βρίσκομαι,αρκετά χρόνια πριν, σαν συνοδός-καθηγητής σ’ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ του λεκανοπεδίου και παρακολουθώ, μαζί με μαθήτριες και μαθητές μου, τον τελικό της περιφέρειας στο σχολικό πρωτάθλημα των αγοριών ανάμεσα στο σχολείο που υπηρετούσα κι’ ένα άλλο, γειτονικό…

Ο λεγάμενος, κλασσικός τύπος βαρύμαγκα με ύφος προαγωγού, απαστράπτον δαχτυλίδι στο δεξί του χέρι,ομού με αναμμένο πουράκι-ναι, ναι μέσα στο κλειστό γυμναστήριο (ρε πά’ενε από ‘δω που θα το σβήσω)- τα έχει βάλει με τον διαιτητή, ο οποίος… τόλμησε να σφυρίξει κάποια παράβαση στον αθλητή-γιο του. Λίγο πιο πίσω κάποιοι γονείς επιδοκιμάζουν ενώ άλλοι αντιδρούν·τα αίματα ανάβουν και με την παρέμβαση των ψυχραιμοτέρων αποφεύγονται τα χειρότερα.

Όμως η φασαρία και οι απίστευτες ύβρεις φτάνουν μέχρι τον αγωνιστικό χώρο όπου τα παιδιά που αγωνίζονται με πάθος αλλά και ευγένεια, βλέπουν έκπληκτα δικούς τους ανθρώπους, να βρίσκονται εκτός εαυτού. Λίγο μετά την πληρώνει ο ένας από τους δύο προπονητές-γυμναστές και συναδέλφους ο οποίος κάνει αλλαγή έναν αθλητή για να παίξει και κάποιος άλλος συνάδελφός του,χωρίς να… συμβουλευτεί την εξέδρα,ως ”όφειλε”(!!)…

Είναι εκείνη η μειοψηφία των κηδεμόνων που δεν δέχονται άλλο αποτέλεσμα για τα παιδιά τους παρά μόνον τη νίκη·που δεν επιτρέπουν σ’αυτά να χαρούν αυτό που κάνουν·που θεωρούν τους γιους και τις κόρες τους προέκταση του εαυτού τους και εκτελεστές των δικών τους επιθυμιών, συνέχεια του δικού τους εγώ,που κανείς ”άσχετος” και ”ανίδεος” δεν δικαιούται ν’ αμφισβητεί. Αξίζουν άραγε τα παιδιά μας κάτι τέτοιο;

Ποιο είναι τελικά το νόημα και η αναγκαιότητα του αθλητισμού,όταν νοθεύεται με τόσο βάναυσο τρόπο το περιεχόμενό του; Με αφορμή λοιπόν το συγκεκριμένο περιστατικό μήπως η κρίση που μας μαστίζει, σε ιδεολογικό επίπεδο,ήταν παρούσα πολύ πριν ξεσπάσει το πολιτικό και το οικονομικό της σκέλος; Και τελικά,γιατί η πλειοψηφία των φυσιολογικών ανθρώπων δυσκολεύεται ν’ αντιδράσει σ’αυτή την χυδαιότητα;

”Νους υγιής εν σώματι υγιή” έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για τους αθλούμενους… Μήπως αυτό έπρεπε ν’ απευθύνεται και στους θεατές; Μήπως ο χουλιγκανισμός είναι πολύ περισσότερο απλωμένος απ’όσο νομίζουμε; Μήπως γονείς, κηδεμόνες,δάσκαλοι και καθηγητές θα ‘πρεπε να κυτταχτούμε στον καθρέφτη; Μήπως,εκτός από το δεύτερο σκέλος της περίφημης αυτής ρήσης,που φυσιολογικά εκπίπτει λόγω ηλικίας, λείπει παντελώς και το πρώτο;