Ακόμα και αν είσαι αδαής από ποδόσφαιρο, θα αναγνωρίσεις στον πρόσφατα εκλιπόντα Ντιέγκο Μαραντόνα, τον τίτλο του «βασιλιά του αθλήματος». Ο Μαραντόνα υπήρξε ένας αθλητής- θρύλος, ένα φαινόμενο το οποίο έχουν αναγνωρίσει, ακόμα και εκείνοι που δεν ασχολούνται καθόλου με το συγκεκριμένο άθλημα (όπως η υποφαινόμενη).

Για εμένα, ο Μαραντόνα υπήρξε μία προσωπικότητα με εξαιρετικά σκοτεινές και φωτεινές πλευρές, όπως όλοι μας έτσι και αλλιώς. Ένας άνθρωπος που ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με τον εαυτό του, κάηκε από τα ίδια του τα πάθη και πρόλαβε στα εξήντα χρόνια της ζωής του να καταθέσει τη χαρισματική συνεισφορά του στο άθλημα το οποίο αγάπησε.

Ο Μαραντόνα υπήρξε ο θεός της μπάλας, αλλά και ένας κοινός θνητός. Ήταν και παρέμεινε εκείνος ο απλός, καθημερινός άνθρωπος ο οποίος δεν άντεξε τελικά τη λάμψη της δόξας η οποία μπορεί εκεί που σε γεμίζει, εκεί να σε κατασπαράξει σαν άγριο θηρίο και να σε ρίξει μέσα στο Κολοσσαίο για να δουν τη σάρκα σου τρώγεται όλοι οι θεατές. Και μπορεί σαν ποδοσφαιριστής υπήρξε θεός, αλλά και σαν κοινός θνητός ένας άνθρωπος που δεν άντεξε το βάρος της φήμης και βυθίστηκε στα πάθη, τις εξαρτήσεις, τα ξεσπάσματα της σάρκας μέσα από σχέσεις χωρίς ουσιαστικό βάθος. Έφτασε στην κορυφή και κάηκε..

Παρόλα αυτά όμως, παρέμεινε και άνθρωπος. Είχε τη δύναμη να σταθεί απέναντι στον Πάπα και τον προκλητικό πλούτο του Βατικανού και να αναφωνήσει «δώστε φαγητό στους φτωχούς!». Μπόρεσε να είναι αδύναμος αλλά και δυνατός, είχε αδυναμίες, αλλά και δύναμη να φωνάξει για το άδικο.

Ο Μαραντόνα, σίγουρα, δε θα φύγει από τη μνήμη κάθε ποδοσφαιρόφιλου σε αυτό τον πλανήτη. Θα υπάρχει πάντοτε ως μία μορφή που θα αποτελεί το αντικείμενο θαυμασμού του κάθε φανατικού του αθλήματος. Και θα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου εκείνου που θα αναδεικνύει την ανθρώπινη αδυναμία και εσωτερική πτώση, ακόμα και κάτω από το προσωπείο του μύθου.