Ο εγωισμός του Κριστιάνο λειτουργεί κι ως ατού

Πάμπολλες είναι οι φορές που έχει επικριθεί ο Κριστιάνο Ρονάλντο από μεγάλη μερίδα φιλάθλων για τον υπέρμετρο εγωισμό του που τον αποπροσανατολίζει από την ουσία του ποδοσφαίρου. Από την άλλη όμως, αυτό το χαρακτηριστικό στοιχείο, ο εγωισμός, αποτελεί και την αιτία του κινήτρου σε κάθε βήμα του Πορτογάλου, καθιστώντας τον επίκαιρο ακόμη και στα 36 του έτη με αριθμούς – απάντηση όσον αφορά στην ικανότητα του σκοραρίσματος και στην διάρκεια.

Ο Πορτογάλος – κατά πολλούς κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών – έφθασε αισίως τα 801 (!) γκολ, ενώ και φέτος θα επαληθεύσει τις προβλέψεις όλων περί 25-30 γκολ τουλάχιστον μέσο όρο τη σεζόν. Για αυτό τον σκοπό άλλωστε αποκτήθηκε από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και όντως τον φέρνει εις πέρας, ακόμη κι αν το κλαμπ διαπιστώνει μέσα από ανεπιτυχή αποτελέσματα την σκληρή πραγματικότητα: πως ακόμη δεν ανήκει στους κορυφαίους του Αγγλικού πρωταθλήματος.

Ο εγωισμός αποτελεί λοιπόν, είτε πλεονέκτημα για τον Ρονάλντο, είτε αδυναμία που τελικώς τον οδηγεί στο λεγόμενο «τσαλάκωμα» στην όψη του κόσμου. Στη δεύτερη περίπτωση, ο Πορτογάλος μεταμορφώνεται μονομιάς σε έναν παρεξηγημένο χαρακτήρα, σε μια προσωπικότητα υψίστης ατομικότητας που βρίσκει κανείς λόγους να την κρίνει για το ύφος ανωτερότητας του, τους υπερβολικούς του πανηγυρισμούς, αλλά και τον τρόπο που κάποτε νεαρός «έπαιζε» με τις κάμερες ενός γηπέδου και όχι μόνο.

Αντιθέτως, ο εγωισμός του Ρονάλντο είναι κι εκείνο το συστατικό που τον κρατά σταθερά ανάμεσα στους ενεργά κορυφαίους ποδοσφαιριστές και συνάμα στους πιο επιδραστικούς, όντας πρότυπο για έναν πιτσιρικά, όπως καλή ώρα ο Νορβηγός Χάλαντ. Ήδη από πλευράς αγωνιστικών πεπραγμένων, ο Κριστιάνο Ρονάλντο ίσως είναι ο μόνος που δύναται να πάρει πρωτοβουλίες και ευθύνες τη δεδομένη στιγμή στους «Κόκκινους Διαβόλους». Αυτός είναι ο τελικός αποδέκτης της μεγάλης ευκαιρίας, αυτός θα είναι η απάντηση σε ό,τι παρουσιάζει ή προσπαθεί να παρουσιάσει η τωρινή Μάντσεστερ. Ο Πορτογάλος διακρίνεται κυρίως στο τομέα του σκοραρίσματος και με το παραπάνω, δίχως όμως αυτή η βέβαιη ποιότητα να συναντάται και σε άλλες νευραλγικές θέσεις της ενδεκάδας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πως με την απουσία ενός ανταγωνιστικού και υγιούς συνόλου, η Μάντσεστερ να προχωρά ανάλογα με τις τελικές που ο Ρονάλντο μετουσιώνει σε γκολ.

Από την μια πλευρά, ο Ρονάλντο αποτελεί τη μια στιγμή την κεντρική περσόνα που όλοι ασχολούνται με ατυχείς, ασήμαντες και εκτός γηπέδου ιστορίες, όπως το περιβόητο συμβάν ανάμεσα στον ίδιο και τον διευθυντή του France Football. Για την κρυφή του δηλαδή επιθυμία της άτυπης πρωτιάς στις Χρυσές Μπάλες που βάσει δηλώσεων του το 2019 ισχύει, αλλά αδιαφορούμε κιόλας, μιας και ουδεμία σχέση έχει με το άθλημα. Από την άλλη όμως, ο Κριστιάνο είναι κι εκείνος που αφήνει πίσω του την όλη ανούσια μουρμούρα και φασαρία, και εγείρει το ενδιαφέρον με δικά του επιτεύγματά στον αγωνιστικό χώρο. Βασιζόμενος ο στον εγωισμό του – να παραμείνει όσο το δυνατόν πιο ψηλά – μετατρέπεται στον ήρωα της βραδιάς, σε αυτόν που τα φώτα πέφτουν πάνω του για έναν αγωνιστικό λόγο, γεμάτο ζηλευτό περιεχόμενο. Ο ντόρος γύρω από το όνομά του είναι πλέον διαφορετικός. Ξεκάθαρα για αγωνιστικούς λόγους και μακριά από οτιδήποτε άλλο «ξένο» που μας απασχολεί ο ίδιος ορισμένες φορές.

Αυτός όμως, είναι ο Πορτογάλος. Ένας διόλου ήσυχος χαρακτήρας, που δεν επαναπαύεται ποτέ στο χθες και φροντίζει για το αύριο. Ένας ζωηρός τύπος, που εκδηλώνει τα συναισθήματά του, είτε αυτά αφορούν ένα κλάμα που βρίσκει παρηγοριά ο… κάθε Έλληνας φίλαθλος ελέω Euro 2004, είτε πρόκειται για τον άκρατο θυμός και πείσμα του για το κάτι παραπάνω, το ακόμη πιο ιδανικό αποτέλεσμα εκ μέρους του στο τέλος της μέρας.