Ο Ελ Αραμπί «ζωντάνεψε» την επίθεση

Ο Ολυμπιακός παρότι έλεγχε – έστω και ανούσια – τον αγώνα, λύσεις στον επιθετικό τομέα δεν έβρισκε, προκειμένου να διπλασιάσει το αρχικό του σκορ. Εκεί λοιπόν, σε μία ανύποπτη φάση, δόθηκε η ευκαιρία στον ΠΑΣ να ισοφαρίσει, στέλνοντας μήνυμα σε Μάρτινς να επιστρατεύσει τον μοναδικό game changer, τον παίκτη που ομολογουμένως δεν τον έχουμε συνηθίσει ως αλλαγή πολυτελείας. Και το όνομα ακούει στον ποιοτικό για άλλη μία φορά Ελ Αραμπί. Πολύτιμος όχι τόσο για το γκολ, αλλά για τη γενικότερη ώθηση που πρόσφερε με προσωπικές ενέργειες.

Οι Ερυθρόλευκοι για άλλη μία φορά ήταν φλύαροι, ανήμποροι δηλαδή να σιγουρεύσουν το υπέρ τους σκορ και ιδιαίτερα επισφαλείς στα μετόπισθεν με αρκετά λάθη στη κόψη του ξυραφιού. Παρόλο που το σύνολο του Μαρτίνς άπλωσε μία στοιχειώδη κατοχή και ανάπτυξη ειδικά από τα μπακ του, οι ιδέες λιγόστευαν επικίνδυνα στο 1/3 του γηπέδου. Ως αποτέλεσμα, οι Μπουχαλάκης και Καμαρά παρουσιάζονταν ως οι πιο δραστήριοι, όπως φυσικά και ο Αγκιμπού ως ο μοναδικός που ενόχλησε και παραβίασε μάλιστα την αντίπαλη εστία του Λοντίγκιν. Την ίδια ώρα που ορισμένοι άνθρωποι του χώρου αναφέρονται για ένα άγουρο ποδοσφαιρικά παιδί, ταυτόχρονα ο ίδιος είναι και το σημείο αναφοράς, ιδίως στη μεσαία γραμμή.

Επιπλέον, στους Ζωσιμάδες δόθηκε ξανά η απάντηση γιατί επιλέγονται οι Μασούρας και Αγκιμπού έναντι άλλων που ακόμη δεν έχουν πρωταγωνιστήσει. Και οι δύο δεν είναι μόνο παίκτες που ικανοποιούν στην ουσία, αλλά τους παρατηρεί κανείς να ακολουθούν τον αντίπαλο μέχρι την τελική γραμμή. Άξιοι υποστηρικτές των έτερων ακραίων μπακ συμπαικτών τους. Παρόμοιο καθήκον προσπαθεί να βγάλει εις πέρας ο Ονιεκούρου, ο οποίος όμως υπολείπεται αρκετά σε ικανότητα στην παραγωγή φάσεων, στο να έχει πιο έντονη αλληλεπίδραση εντός του γηπέδου. Για αυτό λοιπόν, όταν εισήλθε στο γήπεδο για πρώτη φορά ο Ροντρίγκεζ, ήρθαν από τα πόδια του αιφνίδιες ενέργειες, κοντρόλ σε χώρους εκτέλεσης, στη τελική δηλαδή πίεσε πολύ περισσότερο στο δεκάλεπτο που προτιμήθηκε από ότι ο Ονιεκούρου εδώ και σε αρκετές,διαδοχικές συμμετοχές.

Κι αφού τονίσαμε ορισμένα στοιχεία από την νέα εμφάνιση του Ολυμπιακού, στεκόμαστε για πολλοστή φορά στον άνθρωπο που έχει τον πρώτο λόγο στην έννοια του «κάνω τη διαφορά», στον Ελ Αραμπί. Χρειάστηκε μόλις μία φορά να πατήσει περιοχή, για να τελειώσει το γκολ που δεδομένα φέτος του έλειπε μέχρι πρότινος. Μάλιστα από τη στιγμή που πήρε θέση στο σχήμα, ξανά παρίστανε τον δημιουργό στον άξονα. Άλλωστε ήταν κι ο μόνος με μία κάθετη στον Αγκιμπού, καθώς καθ΄όλη τη διάρκεια του ματς οι Ερυθρόλευκοι εξάντλησαν αυτό το αναχρονιστικό και πρόχειρο πλάνο της σέντρας. Μπορεί έως τώρα να τους βγαίνουν είτε έτσι είτε αλλιώς κάποιες φάσεις από το ψηλό παιχνίδι, όμως από πλευράς γεμισμάτων στην αντίπαλη περιοχή χάνει κανείς το μέτρημα.

Σαν να μην έφτανε λοιπόν το γκολ, ο Ελ Αραμπί πραγματοποίησε και μερικές από τις συνήθεις, περίτεχνες ενέργειες απέναντι ακόμη και σε τρεις αντιπάλους. Σε δύσκολα σημεία, υπό πίεση, είχε το καθαρό μυαλό και την ικανότητα να διατηρήσει την κατοχή, να μοιράσει τη πάσα, να ροκανίσει χρόνο και με τη δική του παρουσία ο Ολυμπιακός να δημιουργήσει τόσες τελικές, όσες δεν δημιούργησε για 70 ολόκληρα λεπτά (!). Ο Μαροκινός αποδεικνύει και ένα ακόμη fact: την δυσκολία μίας οποιαδήποτε ομάδας να αντικαταστήσει ή να ενισχύσει το ρόστερ της με τέτοιου επιπέδου παίκτες. Πόσο δηλαδή δυσεύρετοι είναι λόγου χάρη ο τωρινός Μπίσεσβαρ, ο Ζίβκοβιτς, ακόμη και ένας Βαλμπουενά ή Φορτούνης. Και μόνο αν κοιτάξουμε επίσης, τα έτη που χρειάστηκε η ΑΕΚ να βρει την ποιότητα ενός Τσούμπερ, αναλογιζόμαστε και την ξεχωριστή τους, σπάνια αξία σε αγωνιστικό επίπεδο.