Από τότε που ήμουν παιδί θυμάμαι να έχω μια έλξη για το Μπάσκετ. Όχι ότι δεν έπαιζα όπως όλοι οι συνομήλικοί μου ποδόσφαιρο και μάλιστα όπου βρίσκαμε σε αλάνες,στους δρόμους κάτω από τα σπίτια μας, ορίζοντας ως τέρματα τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ενίοτε τους κάδους απορριμάτων, απλώς ένιωθα ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για ένα άλλο άθλημα, που δεν ήταν τόσο δημοφιλές όσο το ποδόσφαιρο, αλλά είχε αρχίσει να μπαίνει δυναμικά στον χάρτη με τα αθλήματα που ευδοκιμούσαν στην χώρα μας περί τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και αυτό ήταν το ΜΠΑΣΚΕΤ!

Με τον καιρό το ενδιαφέρον για το εν λόγω άθλημα μετεξελίχτηκε σε αγάπη με συστηματική ενασχόληση, είτε παίζοντας, είτε παρακολουθώντας μεγάλα ονόματα του χώρου στην τηλεοραση και όχι μόνο μέχρι και σήμερα κάποιες δεκαετίες αργότερα…

Πρόσφατα, λοιπόν, διάβασα (άλλο μεγάλο πάθος κι αυτό!) ένα βιβλίο* για έναν από τους κορυφαίους, αν όχι τον κορυφαίο όλων των εποχών, Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες, τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Οφείλω να παραδεχτώ ότι ποτέ δεν ήμουν λάτρης του Πέτροβιτς όταν τον έβλεπα να αγωνίζεται. Αυτό που με ενοχλουσε στο παιχνίδι του ήταν αυτή η υπερβολική έπαρση που μετουσιωνόταν σε γιγαντιαία αυτοπεποίθηση μέσα στο γήπεδο σε μια συμπεριφορά αλαζονική, πολύ συχνά ήταν απίστευτα προκλητική και εκνευριστική. Το θέμα είναι, όμως, ότι ο Ντράζεν ήταν μπροστά για την εποχή του, μάλλον πολύ μπροστά για έναν απλούστατο λόγο: ΛΑΤΡΕΥΕ το μπάσκετ, ήταν η ζωή του. Τόσο απλά.

Τα αγωνιστικά ανδραγαθήματα του Κροάτη point- guard δεν θα τα αναφέρω, ούτως ή άλλως είναι λίγο πολύ γνωστά και όποιος δεν τα ξέρει μπορεί πολύ εύκολα να τα δει στο ίντερνετ ή ακόμα και να τα διαβάσει. Αυτά, όμως, που δεν είναι γνωστά είναι όλα εκείνα που έκανε έξω από το παρκέ και που τον οδήγησαν στο να γίνει αυτό που έγινε. Και το βιβλίο κάνει ακριβώς αυτό, φωτίζει όλη την ζωή του Πέτροβιτς από τότε που ήταν παιδί μέχρι εκείνη την καλοκαιρινή μέρα που τόσο άδοξα άφησε την τελευταία του πνοή σε μια γερμανική Autobahn. Η στοχοπροσήλωση και η αφοσίωση του Ντράζεν, όσον αφορά το μπάσκετ και κατ’ επέκταση η ανταγωνιστικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ήταν διάχυτη από την παιδική του ηλικία και εκεί ακριβώς εστιάζει το βιβλίο,στην θέληση και στην πεποίθηση ότι ήταν ο καλύτερος και γι’ αυτό προπονούνταν μόνος του ώρες ολόκληρες κάθε φορά και θέτοντας στον εαυτό του νέες προκλήσεις για να κατακτήσει. Από νωρίς αντιλήφθηκε, ότι αν θες να είσαι ο πρώτος ανάμεσα σε πρώτους, πρέπει να δουλεύεις πολύ και να είσαι πρόθυμος να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε πάρα πολλές θυσίες.

Κοντολογίς, αυτή η διάθεση του Πετροβίτς για να γίνει το Νο1 είναι η πιο ουσιαστική επίγευση που σου αφήνει το βιβλίο. Για μένα δεν είναι μόνο μια βιογραφία με ιστορική αναδρομή για ένα μπασκετμπολίστα. Είναι μία βιογραφία για έναν άνθρωπο με ασίγαστο πάθος για διάκριση σε κάτι που αγαπούσε πάρα πολύ. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να αποτελεί έμπνευση για όλους όσους θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρο τους, πρόθυμοι να παλεύουν διαρκώς ενάντια σε συνεχείς αντιξοότητες.

Υ. Γ. Το παρών κείμενο δεν είναι τίποτα άλλο παρά σκέψεις κάποιου που αγαπάει το μπάσκετ και είδε ένα από τα μεγαλύτερα ινδάλματα της εποχής του να χάνεται άδικα από ένα καπρίτσιο της τύχης.

* Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις mvp publications με τίτλο Drazen requiem του Spare Tod.