Όταν κατουρας στην θάλασσα , το βρίσκεις στο αλάτι!

Πετράλωνα 1969 εποχή δικτατορίας ο φίλος μου ο Αντώνης λίγο μεγαλύτερος από μένα εργάζεται σκληρά σε ένα υπόγειο Χυτήριο στο Βοτανικό χτυπώντας 12 ώρα και νυχτερινές βάρδιες ασταμάτητα. Εκείνο το θλιμμένο και κουρασμένο από τη δουλειά παιδί σήμερα άντρας πλέον οικογενειάρχης είδε το πείσμα του να αλλάξει δουλειά, να πετυχαίνει. Να μπει επιτελους στο δημόσιο να τρόυπωσει όπως έλεγε και ο Βουτσάς. Οταν του ανακοίνωσαν ότι πέτυχε στο στημένο διαγωνισμό πρόσληψης στο δήμο ως οδοκαθαριστής πέταξε από χαρά, γλέντι είχε μέσα του από την ανέλπιστη πρόσληψη και κέρασε όλα τα Κάτω Πετράλωνα. Επιτέλους μόνιμος στο δημόσιο με ένσημα σίγουρες άδειες και το μισθό να πέφτει ντάγκα ντάγκα βρέχει χιονίσει στην ώρα του. Τον πήραν λοιπόν εργάτη στην καθαριότητα αλλά τώρα δημόσιο υπάλληλο και τον έβαλαν να αδειάζει μία φορά κάθε πρωί 5 -6 κάδους στις πλατείες αυτούς που είχαν σχήμα σόμπας .

Αυτοί που δέχονταν λίγα σκουπίδια κυρίως χαρτιά στα πάρκα, αστεία δουλειά δουλειά παίξε-γέλασε για το φίλο μου που ήταν μαθημένος να μασάει το σίδερο όλη μέρα. Αρχισε λοιπόν να βοηθά συναδέλφους του και στο κλάδεμα των θάμνων και σε άλλες χειρωνακτικές εργασίες ,ετσι για να μην κάθεται ,όσπου τον στρίμωξαν σε μία γωνία για ξύλο που λέει ο λόγος, κάτσε καλά ρε του λενε χαλάς την πιάτσα. Είδε στα στραβά την απειλή ο φιλαράκος και λίγο λίγο σταμάτησε να δουλεύει φιλότιμα, άρχισε να κάνει και αυτός ότι και οι άλλοι δηλαδή τίποτα ,ενα μισάωρο την ημέρα και αραλίκι μέχρι το σχόλασμα. Του πήρε κάνα μήνα ώσπου να καταλάβει καλά τη διαφορά του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα ο φουκαράς ο φιλαράκος μου αλλά και πάλι την ακριβή διάσταση της διαφοράς δεν την εμπέδωσε πλήρως, γιατί το άλλο πρωί τον βρήκε στην υπηρεσία ο οικονομικός διευθυντής του δήμου τότε και τον ρώτησε.

Ρε φιλε πόσα χρόνια δουλεύες στα μέταλλα πόσα ένσημα έχεις τι ηλικία είσαι, πόσα παιδιά, Και του απάντησε ο φιλότιμος Πετραλώνιτης λέγοντας τα εξής. Είχω πολλά και χρόνια και ένσημα βαρέα σχεδόν όλα. Σκέφτηκε τα λογάριασε πρόχειρα στο μυαλό του ο προιστάμενος και χαρούμενος τον άρπαξε από το μπράτσο και του λέει , ρε συ όπου να ναι βγαίνεις στη σύνταξη, Αμάν κύριε προιστάμενε πριν ενα μήνα ήρθα για δουλειά να φύγω κιόλας; Δυστυχώς σε αυτή την πανέμορφη γεωγραφικά χώρα μας δεν πρόκειται ποτέ και τίποτα να αλλάξει ,ο φιλαράκος σε λίγα χρόνια βγήκε στη σύνταξη. Όχι γιατί το ήθελε ο ίδιος αλλά γιατί τον απέβαλε το σύστημα ένα σύστημα που μία ζωή επιβράβευε την απροθυμία την κοπρόσκυλια και την τεμπελιά. Δυστυχώς όμως ο φιλαράκος μου με την ενέργειά του αυτή έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του όχι μόνο αυτός και πάρα πολλοι αλλοι που ακολούθησαν αυτή την τακτική.

Παίρνοντας χρήματα και συνταξιοδοτικά δικαιώματα τα οποία δεν εδικαιούντο απο το δημόσιο τα χρέωσαν στα παιδιά τους χωρίς να το καταλάβουν και μετά από αρκετά χρόνια η χρεωκοπημένη και σβησμένη από το χάρτη χώρα μας στέλνει τα παιδιά του φίλου και όλων των άλλων που τα τσέπωναν αέρα απο το δημόσιο να πλένουν πιάτα στη Γερμανία η να είναι γκαρσόνια στην Ολλανδια και δεν ξέρω που αλλού. Αυτά λοιπόν που το σαθρό σύστημα σας έδωσε τότε αέρα μπανά σήμερα σας τα παίρνει πίσω στέλνοντας τα παιδιά σας μετανάστες αλλοδαπούς σε άλλες χώρες, για αυτό επειδή είμαστε υπεύθυνοι εμείς της προηγούμενης γενιάς για όλη αυτή την κατάσταση που τραβάει η χώρα μας ,πρέπει κάποια στιγμή να ζητήσουμε συγνώμη από τα παιδιά μας παρακαλώντας τα να τη δεχτούν.