Κι όμως δεν κάνουμε πλάκα, αντίθετα μας κάνει πλάκα η ίδια η ομάδα κι ο Μαρτίνς μαζί. Ναι φίλε ομοϊδεάτη και εχθρέ κομπλεξικέ, αυτό που βλέπουμε τον τελευταίο μήνα είναι πράγματι ο σοβαρότερος Ολυμπιακος στην ιστορία του στην Ευρώπη. Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί μερικοί, αλλά η ομάδα έπαιξε μέσα σε ένα μήνα άλλον ένα όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ πριν μπει στον μεγάλο όμιλο.

Η συνέπεια στην άνοδο απόδοσης που με αργά και σταθερά βήματα έγινε, μας έχει εντυπωσιάσει όλους. Από το πρώτο παιχνίδι μέσα στην Τσεχία με την Πλζεν που είχαμε θορυβηθεί λόγω της κακής απόδοσης, στο χθεσινό ολοκληρωτικό –για την εποχή πάντα- ποδόσφαιρο που είδαμε ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο. Νομίζω είναι πασιφανής πλέον πέρα από κάθε αμφιβολία η αλλαγή επιπέδου και νοοτροπίας στην ομάδα, όλα δείχνουν να βαδίζουν στο σωστό δρόμο και το κυριότερο που μας χαροποιεί;

Βγαίνει μία υγεία που είχε λείψει πολύ, συν ότι η ομάδα είναι οικογένεια. Μία οικογένεια που καλύπτει ο ένας τα νώτα του άλλου, που ακόμα κι αν εκτεθούν θα κοιτάξουν να εκθέσουν στη συνέχεια τον αντίπαλο και που βγαίνει μία πειθώ ότι στο τέλος, αυτοί που θα χαμογελάνε θα φοράνε ερυθρόλευκα. Κι αυτό που μας έχει χαζέψει είναι ότι έχουμε ακόμα Αύγουστο.

Δε θυμάμαι ΠΟΤΕ τον Ολυμπιακό να μοιάζει τόσο σίγουρος Αύγουστο μήνα, ούτε καν την ομαδάρα του Μπάγεβιτς που έφτασε μία ανάσα από τα ημιτελικά. Οι αμυντικές παθογένειες που πάντα συνόδευαν την ομάδα και πλην του Μέλμπεργκ για μία τριετία, δεν υπήρξε ποτέ πραγματική ασφάλεια στα μετόπισθεν, πολλάκις «κρέμαγε» την ομάδα που επιθετικά τουλάχιστον δεν είχε ποτέ ιδιαίτερο πρόβλημα (τουλάχιστον σε ΟΑΚΑ αρχικά και Καραϊσκάκη μετέπειτα).

Η συνολική δουλειά που έχει γίνει στη φυσική κατάσταση και στην εκγύμναση της ομάδας κάνει μπαμ, με τους παίχτες να έχουν δυνάμεις και την ανασταλτική λειτουργία να είναι πλέον το εφαλτήριο για την αλλαγή επιπέδου που χρόνια έψαξε ο Ολυμπιακός. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα συνεχιστεί αυτή η παρά φύσιν απόδοση που έφερε παθητικό μόλις 1 γκολ σε 6 παιχνίδια, αλλά μπορούμε λίγο να χαμογελάμε για το ότι επιτέλους το σύνολο υπερβαίνει την κλάση.

Ο Ολυμπιακός χθες ήξερε ότι θα μπουν οι της Κρασνοντάρ με ορμή και με σκοπό να σκοράρουν νωρίς. 2 σούτ κάνανε οι Ρώσοι στα πρώτα 3’ αλλά την μεγάλη ευκαιρία την έκανε πρώτος ο Ολυμπιακός με τη βολίδα του Ποντένσε στο 7’, την οποία με δυσκολία έβγαλε ο αντίπαλος τερματοφύλακας. Το γκολ για τον αντίπαλο ήρθε σε σημείο που κανείς δεν θέλει σε ρεβάνς.

11 στις 10 περιπτώσεις, όλες οι ομάδες που καλούνται να ανατρέψουν σκορ, θέλουν γκολ στο πρώτο τέταρτο του παιχνιδιού. Το γκολ ο Ολυμπιακός το τρώει επειδή ο Μπουχαλάκης πουλάει (για εκατοστή φορά) τη μπάλα (φτάνει με το λιβανιστήρι, είναι περιορισμένων δυνατοτήτων κι έχει χρήση μόνο σαν 3^η ή 4^η επιλογή και αν) και οι Ρώσοι βρίσκουν χώρο για ανάπτυξη από τα άκρα τρυπώντας το κέντρο άμυνας (όπου πάλι ο Μπουχαλάκης μαρκάρει τον σκόρερ βάζοντας το πόδι για προβολή…με πλάτη, αν είναι δυνατόν). Άρα ο Θρύλος παθαίνει αυτό που δε θέλει να πάθει καμία ομάδα, ξυπνάει το γήπεδο και δίνει ώθηση στον αντίπαλο.

Αυτό όμως που γίνεται στην επόμενη φάση, δείχνει ότι φέτος το άστρο που τον συνοδεύει είναι λαμπρό κι όπως λέει πολλάκις κι ο ίσιος ο Γεωργίου, η φόρμα νικάει την κλάση. Σέντρα, ανάπτυξη από τα δεξιά, Βαλμπουενά στον Ελ Αραμπί, ζεϊμπεκιά και αλλαγή ποδιού ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ και πάρε το 1-1 και τέζα οι Ρώσοι. Βγάζει τα πιστόλια ο Μαροκινός που ούτως ή άλλως δείχνει κράμα τσογλανιάς Τζεμπούρ και ενός αγγίγματος Μήτρογλου και το ενδιαφέρον για το παιχνίδι σχόλασε. Όπως σχόλασε και το ενδιαφέρον των αλλόθρησκων για πιθανή ήττα και αποκλεισμό, δεν το έχει ξανακάνει ποτέ αυτό ο Θρύλος.

Στη συνέχεια είχαμε ενδιαφέρον μόνο στο πόσο θα κερδίσει η ομάδα, γιατί οι άλλοι καταρρακώθηκαν και ο Ολυμπιακός απαλλαγμένος κι από το άγχος, άρχισε να βγάζει στο γήπεδο στοιχεία υπεροχής. Να οι πασούλες, τα 1-2/1-3, συνδυασμοί, ευκαιρίες, ο σκόρερ βάζει και το δεύτερο γκολ και αποδεικνύει το άστρο που λέγαμε πριν. Ο τίμιος Γκερέρο κλάταρε πριν το ματς και το δώρο του Ελ Αραμπί στον Μαρτίνς ήταν 2 γκολ και 30κάτι εκατομμύρια.

Πιστεύω ότι δε θα αντιμετώπιζε πρόβλημα ο Ολυμπιακός ούτως ή άλλως, αν δεν σκόραρε άμεσα θα τους το έβαζε κάποια άλλη στιγμή και στάθηκε πολύ αντάξιος των όποιων προσδοκιών. Το αίμα όλων πάγωσε στον τραυματισμό του Σεμέδο ο οποίος ευτυχώς δείχνει να μην είναι κάτι σοβαρό. Ο άνθρωπος έχει αλλάξει όλο τον Ολυμπιακό με την παρουσία του, ενώ έχει μεταμορφώσει σε τέρας σιγουριάς και τον ήδη βελτιωμένο Μεριά, ο οποίος μοιάζει εσωτερική μεταγραφή και δίνει συνέχεια στις εντυπωσιακές του εμφανίσεις στο Κόπα Άφρικα.

Ο Τσιμίκας είναι συγκλονιστικός και ο κρυφός MVP των προκριματικών, ενώ ο φανερός MVP μπορεί να μοιάζει μικρός το δέμας, αλλά είναι μεγαλύτερος σε προσωπικότητα από πάρα πολλούς που φόρεσαν την τιμημένη ριγωτή ερυθρόλευκη και έχει ονοματεπώνυμο: Ματιέ Βαλμπουενά κύριοι!

Στα 35 του πλέον, ο μεγάλος κοντός Γάλλος παίρνει τον Ολυμπιακό από το χέρι και πάλι έχει ασίστ σε παιχνίδι, πάλι ηρεμεί το παιχνίδι, πάλι κάνει τα ζογκλερικά του όταν χρειάζεται, πάλι είναι μέσα στις ευκαιρίες (η κεφαλιά του ήταν καρφί και δεν έβγαινε, αλλά έτσι κι έβαζε αυτό το στριφογυριστό φαλτσαριστό πλάσε…) και ελλείψει Φορτούνη, η επιθετική λειτουργία της ομάδας όχι απλά δεν έχει φθίνει, αλλά το τετράγωνο μυαλό του Γάλλου κάνει τον Ολυμπιακό πιο επικίνδυνο και ουσιαστικό, χώρια τα χτυπήματα του.

Δεν είναι τυχαίο ότι στους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια, ο Μαρινάκης τον καπέλωσε χαϊδεύοντας του το κεφάλι. Το πόσο έχει αλλάξει σαν οργανισμός ο Ολυμπιακός φαίνεται στο ότι ο Κριστιάν Καρεμπέ που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί, ότι ο Βαλμπουενά που έχει δεί τόσες παραστάσεις, έχει ακόμα την κ@υλ@ να δείξει, ότι ο Σεμέδο ευχαριστεί το σύλλογο που του έδωσε την ευκαιρία, ότι όλοι παίζουν για τον δίκαιο προπονητή τους, ο οποίος έχει καταφέρει το ακατόρθωτο, να κάνει μία Ελληνική ομάδα από το μονοπάτι των μη πρωταθλητών να παίξει στους ομίλους περνώντας τρία προκριματικά. Με 5 νίκές και μία ισοπαλία, με γκολ 13-1 υπέρ, με σοβαρότητα, με πάθος, με ομοιογένεια και με τα καλύτερα να έρχονται!

Υ.Γ.: Από σήμερα λέω να «ντύνω» τα κείμενα της πιο heavy metal ομάδας (όπως και τα υπόλοιπα) με ένα κομμάτι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

Για σήμερα, RAGE από δίσκο που έκλεισε 30 χρόνια πρόσφατα, επειδή πράγματι ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν και η πιο μεγάλη ώρα για το Θρύλο μας είναι τώρα…