Οι… γυμνοί βασιλιάδες των γηπέδων I El Comandante

Στη ζωή μου δεν έμαθα να κάνω εκπτώσεις στα όσα έχω να πω, για να αρχίσω τώρα στα γεράματα. Πόσο μάλλον, όταν τα όσα έχω να αποτυπώσω στο χαρτί, αποτελούν αλήθειες, που περιγράφουν τους γυμνούς βασιλιάδες, που με την παρουσία τους… «κοσμούν» τα γήπεδα.

Αν λοιπόν διαβάζεις αυτήν την πρόταση, έχεις δύο επιλογές: είτε θα το κλείσεις αμέσως τώρα και να συνεχίσεις να ζεις στη νιρβάνα του μικρόκοσμού σου, είτε θα βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή που χωρίς να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, θα βλέπεις τον γυμνό βασιλιά-εαυτό σου, μέσα από αυτές τις γραμμές.

Μιλάω φυσικά για το ΑΠΟΛΥΤΑ δικαιολογημένο το ξέσπασμα του Μπολονι. Όπως εξίσου ενδειτική είναι και η ΞΕΦΤΙΛΑ των Ούγκανων, που αυτάρεσκα αποκαλούνται… «φίλαθλοι».

 

Κι όσο η έλειψη σεβασμού πρός το πρόσωπο ενός προπονητή, μεταφράζεται από κάποιους ως… “αγάπη” για την ομάδα, “αρρώστεια”, “πάθος” (ή όπως αλλιώς τον βολεύει) τότε καταλαβαίνει κανείς, ότι ακόμα δεν έχουμε πιάσει… πάτο.

Ή μάλλον κάποιοι έχουν πιάσει πάτο και από εκεί τροφοδοτούν με σκατά το ακατοίκητο που έχουν στο κεφάλι τους και που δεν χάνουν ευκαιρία, να τα ρίχνουν πρός τον αντίπαλο. Και αν αυτοί οι παλιάτσοι, θεωρούν κάτι τέτοιο… “μαγκιά”, τότε κάποιος να πει σ’ αυτά τα δύσμοιρα, κακομοιριασμένα και μίζερα ανθρωποειδή, που θέλουν να λέγονται «οπαδοί», ότι είναι σαν να τα πετάνε τα σκατά τους… κόντρα σε ανεμιστήρα. Γιατί τέτοιες συμπεριφορές, ουσιαστικά επιστρέφονται στους ίδιους. Δυστυχώς όμως, τα… σκάγια μας παίρνουν όλους μας. Και διπλά δυστυχώς, δεν λερώνουν μόνο την (όποια) εικόνα μπορεί να έχει το πρωτάθλημα αυτής της μπανανίας, αλλά μας ξευτιλίζουν σε όλον τον πλανήτη, ως λαό.

 

Πανηγυρίζουν που πήραν το Α αποτέλεσμα, ενώ θα έπρεπε να ντρέπονται… Είναι δε τόση η καφρίλα αυτών των Ορκ, που στο –επαναλαμβάνω- δικαιολογημένο ξέσπασμα του Μπόλονι, ανταπέδωσαν. Και το ότι είναι του χείριστου είδους αυτή η κατάντια της υποκρισίας τους, είναι κάτι που θα φανεί όταν αύριο-μεθαύριο, θα απορούν με κροκοδείλια δάκρυα, γιατί δεν έρχονται ξένοι προπονητές στην ομάδα τους (αλλά και στη χώρα μας γενικότερα) και μένουν να στολίζουν τους πάγκους τους, ο κυρ-Μπάμπης, ο κυρ-Παράσχος, ο «οσιομάρτυρας» Άγγελος

Και για να μην χαίρεστε κάποιοι, (αλλά και για να μην παρεξηγούμαστε): έτυχε αυτοί χθές, να είναι οι οπαδοί του Ολυμπιακού.

Οποιασδήποτε ομάδας οπαδοί και να ήταν, μην ευελπιστείτε… τα ίδια θα έκαναν!
Κι αντί να με βρίζετε τώρα που φτάσατε ως τον επίλογο, μάθετε να δέχεστε την σφαλιάρα της αλήθειας και να την αποζητάτε, έναντι του χαϊδέματος που σας έχουν ρίξει οι πρόεδροί σας και σας έχουν αναγάγει σε ένα μάτσο από κακομαθημένους κουραδόμαγκες, να σκύβετε το κεφάλι και παραδέχεστε αντρίκια το λάθος σας. Kι αν  δεν μπορείτε να βρείτε τα παντελόνια να ζητήσετε μία ειλικρινή συγνώμη, μπροστά σε αυτούς που με τις ενέργειές σας τους ντροπιάσατε, κάντε το απέναντι στον καθρέφτη (αν σας απέμεινε φιλότιμο να αντικρύσετε το παραμορφωμένο είδωλό σας). Κάντε το έστω και ψιθυριστά…

Γι’ αυτό σας λέω… εκεί, κεκλεισμένων των θυρών μέχρι ο κορωναϊός να αποτελεί λήμμα σε εγκυκλοπαίδεια, άγνωστη λέξη σε λεξικό… Γιατί η αλήθεια είναι ότι όλοι εσείς που επικροτείτε αυτό που έγινε, είστε οι βδέλες στο καρκίνωμα που έχει καταντήσει το σπορ στον τόπο μας κι όχι για τις εξέδρες δεν κάνετε, αλλά ούτε οι βόθροι των γηπέδων δεν σας καταδέχονται πια… Μιά παροιμιά στα μέρη μου, λέει ότι «όση ζάχαρη κι αν ρίξετε στα σκατά, κουραμπιέδες δεν γίνονται…».
Καλά… Χριστούγεννα «μάγκες».

El Comandante

Διαβάστε Περισσότερα