Οι μεγάλες βραδιές ανήκουν στους κορυφαίους Sons Of Football
Δεν είναι λίγες οι φορές που μία βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ τη μονοπωλεί ένας ποδοσφαιριστής. Μερικές φορές είναι ο Ρονάλντο, άλλοτε ο Μέσι, ενώ σήμερα απολαμβάνουμε τον Μανέ, Σαλάχ, Λεβαντόφσκι ή αρκετούς ακόμη κατά περιόδους. Έτσι, λοιπόν, χθες στο «Μπερναμπέου» βγήκε μπροστά η ισχυρή προσωπικότητα του πορτοκαλομάλλη Ντε Μπρόινε.
Ο Βέλγος με τον άψογο χειρισμό των δύο ποδιών και την άνετη κατοχή μπάλας στα πόδια του. Ένας ποδοσφαιριστής που σε κάθε άγγιγμα αισθανόσουν την απειλή στην αντίπαλη εστία. Τέτοιο πολύτιμο παίκτη δεν διέθετε η χθεσινή Ρεάλ. Έναν άνθρωπο που θα αποτελέσει τον κύριο κίνδυνο και θα αποφασίσει κατά μέτωπο επίθεση.
Αντί αυτού, οι Μαδριλένοι αναλώθηκαν και πάλι σε ανούσια πάσα, παράλληλο και ακίνδυνο ποδόσφαιρο. Χάρη στις λίγες εξάρσεις του ταχύτατου – αλλά σπάταλου – Βινίσιους, κατόρθωσε να παραβιάσει την άμυνα της Σίτι. Από εκεί και πέρα, δεν υπήρξε κανείς φανερά ικανός στη προσωπική ενέργεια εντός περιοχής.
Όσον αφορά τώρα τον Ντε Μπρόινε, είναι ίσως το πληρέστερο επιτελικό χαφ αυτή τη στιγμή. Μονάκριβος στο είδος του, καθώς σε κορυφαίες ομάδες υπολείπεται ένας συνδετικός κρίκος, όπως ο Βέλγος. Για παράδειγμα η άχρωμη, τωρινή Μπάρτσα παρατάσσεται χωρίς ένα επιθετικό χαφ στη σύνθεσή της. Με αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο Μέσι να παράγει και κάθετο παιχνίδι και να έρχεται πρώτος σε εκτέλεση.
Το αποκορύφωμα της όλης εμφάνισης ήρθε στην ισοφάριση των Άγγλων, όταν ο Ντε Μπρόινε ανακάτεψε τους αντίπαλους αμυντικούς. Τους ταλαιπώρησε, κατάφερε μάλιστα να διατηρήσει τη μπάλα και ανάμεσα στα πόδια τριών αμυντικών σέρβιρε πάσα με φάλτσο, βρίσκοντας άψογα τον Χεσούς.
Υπό πίεση ο Βέλγος, φανέρωσε δείγματα γραφής, εξαπατώντας – θα λέγαμε – την άμυνα. Βέβαια, η Σίτι σε όλη τη διάρκεια είχε τις πιο «καθαρές» ευκαιρίες. Τελικές αρκετές μπροστά στο Κουρτουά, εμπνευσμένες εξίσου από έναν ακόμη ποιοτικό παίκτη του Γκουαρδιόλα, τον Μαχρέζ.
Η Ρεάλ σε καμία περίπτωση δεν έχει στη τάξη της τέτοιου είδους παίκτες, για να αλλάζει τις ισορροπίες ενός αγώνα. Ωραίο ξεδίπλωμα από πλευράς της στον αγωνιστικό χώρο, αλλά δίχως αντίκρισμα. Λείπει ο προσανατολισμός, καθώς ο Ζιντάν επιχειρεί κυριαρχία, χωρίς να έχει τους κατάλληλους στο ρόστερ.
Τέλος, ήθελα να σταθώ στη διαχρονικότητα του Πεπ. Σαφώς και συμφωνούμε για το βαρετό του πασάκι κατά καιρούς, διότι σε απωθεί από την συνέχεια ενός παιχνιδιού. Όμως η ανθεκτικότητα του πλάνου του σε βάθος χρόνου αποτελεί χαρακτηριστικό που τον καθιστά ποθητό από τα υπόλοιπα κλαμπ. Μπορεί μεν να έχει γύρω του όλη την «αφρόκρεμα» της Ευρώπης, αλλά πρέπει να είσαι ικανός για να παρουσιάσεις ένα ομοιογενές σύνολο. Συνεπώς, ο Πεπ αποτελεί φαινόμενο και εγγύηση για κάθε πρότζεκτ που αποβλέπει στην επιτυχία.
