Οι Ζωντανοί Νεκροί – To Kλεμμένο Smart της Σαλονίκης
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει. Είναι ο μήνας όπου σιγά-σιγά αντιλαμβάνεσαι το μεγάλωμα της ημέρας έναντι της νύχτας. Το φως, ολοένα και περισσότερο κερδίζει το σκοτάδι. (Δυστυχώς όχι για όλους, όπως θα καταλάβετε παρακάτω , δυστυχώς)
8 Φεβρουαρίου 1981. Ήμουν μαθητής τότε της α τάξης του γυμνασίου. Να φανταστείτε ότι ακόμη δεν είχα ρίξει μπόι και ήμουν υπέρβαρος. Τα σχολεία την εποχή εκείνη λειτουργούσαν έξι ημέρες την εβδομάδα. Όταν ήμασταν το Σάββατο απογευματινή βάρδια και τη Δευτέρα πρωί, όπως αντιλαμβάνεστε το Σ.Κ ήταν μία ομορφιά. Έφευγε στο πιτς φυτίλι και χαμπάρι Δεν έπαιρνες.
Ένα τέτοιο ήταν και αυτό της 8 ης Φεβρουαρίου εκείνου του έτους. Σηκώθηκα το πρωί της Κυριακής, αφιέρωσα ένα τετράωρο στα μαθήματα της Δευτέρας και το μεσημεράκι γύρω στις 3:00 συναντηθήκαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς στο πάρκο για να παίξουμε μπάλα. (Για να έχετε μία εικόνα, το πάρκο στο οποίο μεγάλωσα βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που στήνεται η εξέδρα των επισήμων στη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης. Είναι στη Λεωφόρο μεγάλου Αλεξάνδρου κοντά στην εκκλησία του Κυρίλλου και Μεθοδίου)
Κάθε φορά, ένας από εμάς έπαιρνε το τρανζιστοράκι του προκειμένου να παρακολουθούμε την εξέλιξη των αγώνων. Αγαπημένος μου εκφωνητής από Αθήνα ο συγχωρεμένος αντωνης πυλιαρος (με τη heavy metal φωνή), ενώ από Θεσσαλονίκη μαγευομουν με τη φωνή του Πάνου Θεοδώνη.
Θυμάμαι ότι εκείνο το μεσημέρι μας είχε κάνει όλους εντύπωση η έκταση που πήρε το σκορ όσο και το απίστευτο σε ομορφιά γκολ του βαμβακούλα. (Σύμφωνα πάντα με την ραδιοφωνική μετάδοση). Την τραγική όμως κατάληξη, ομολογώ πως την έμαθα όταν γύρισα στο σπίτι. Τότε φυσικά, δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε internet. Δύο κανάλια κρατικά όλα κι όλα. Το μόνο που μεταδίδανε ήτανε ΑΝΘΡΏΠΙΝΟΣ ΠΌΝΟΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΊΑ.
Θα ήταν υποκριτικό εάν σας έλεγα ότι σε εκείνη την ηλικία ένιωθα το ίδιο που νιώθω τώρα τα τελευταία 15 χρόνια. Κι αυτό, όχι γιατί μεγάλωσα η ωρίμασα. Αλλά γιατί έγινα γονιός και μόνο που μπορεί να βρεθώ έστω και θεωρητικά σε αυτήν τη θέση, είναι αρκετό να καταλάβω στο ελάχιστο το πώς ένιωσαν και νιώθουν οι χαροκαμένες μάνες και οι τραγικοι πατεράδες. Ειλικρινά, αυτά που γράφω τώρα, το κάνω μόνο για αυτούς σαν ελάχιστο φόρο τιμής στα αδικοχαμένα τους παιδιά. Για αυτούς ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΎΣ ΝΕΚΡΟΎΣ.
Για αυτούς τους ανθρώπους η μέρα ξημερώνει και αυτοι αργοπεθαίνουν. Δεν ζουν, απλά υπάρχουν. Οι κινήσεις τους είναι αυτοματοποιημένες. Πηγαίνουν στο δωμάτιο του παιδιού τους και είναι άδειο. Αγκαλιάζουν το μαξιλάρι του για να νιώσουν το βλαστάρι τους. Τους λείπει όμως το σπλάχνο τους. Η ζωή για αυτούς έχει τελειώσει παίζοντας Το χειρότερο παιχνίδι της. Το πένθος διαρκεί για πάντα και η φωτιά που καίει την ψυχή δεν σβήνει με τίποτα. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να αντιμετωπίζεις το θάνατο του ίδιου του παιδιού σου. Ευτυχισμένος ο γονιός που φεύγει πρώτος κι όχι πρώτα το παιδί του. Ο πόνος σε όλες τις θρησκείες είναι ο ίδιος.
Είναι απαραίτητο για τους πενθούντες γονείς να τους δίνεται η δυνατότητα να μιλούν ανοιχτά για τα συναισθήματά τους. Η κουβέντα είναι το μοναδικό όπλο που τους κάνει ίσως καλό, που ανακουφίζει τον πόνο τους. Η κατάστασή τους είναι τόσο αφόρητη, λυπηρή, που προκαλεί απίστευτη συναισθηματική αποστράγγιση στους άλλους ανθρώπους. Τα μάτια τους μοιάζουν στοιχειωμένα. Πενθούν δύο θανάτους, έναν τον δικό τους και δεύτερον του εαυτού τους. Συχνά ακούμε, διαβάζουμε, ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τον τρόπο θανάτου ενός παιδιού στα ΜΜΕ αλλά η κουβέντα σταματάει εκεί. Όμως οι πενθούντες γονείς αντιμετωπίζονται Με φόβο και καχυποψία.
Κάθε βράδυ,αφήνουν το κλειδί έξω από την πόρτα του σπιτιού τους ελπίζοντας πως η ψυχή του παιδιού τους θα γυρίσει πίσω. Φοβούνται μη τη βρει κλειδωμένη και δεν μπορέσει να μπει μέσα.
Φτάνοντας στο τέλος του άρθρου, θέλω να σας εξομολογηθώ πώς περισσότερη ώρα αναλωσα στο να βρω μία μπαλάντα αφιερωμένη σε αυτούς τους καθημερινούς ήρωες. Μία μπαλάντα , με έναν τόνο αισιοδοξίας, αφιερωμένη στους ΖΩΝΤΑΝΟΎΣ ΝΕΚΡΟΎΣ.
Ακούστε την, ξανά και ξανά και ξανά.
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΗ ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ.PIX_LAX-THEODOSIA TSATSOU.