Δάκρυα, ιδρώτας και ένα… greek tragedy δίχως τέλος
Αυτοί οι Ολυμπιακοί, ήταν το αποκορύφωμα της ντροπής, για την Ελλάδα. Κατακτήσαμε κάθε μετάλειο που υπήρχε… πιάνοντας πάτο! Παθογένειες δεκαετιών, έπιασαν οροφή.
Ελείψεις που μας έκαναν ρεντίκολο σε όλον τον πλανήτη, ήταν ξανά παρούσες.
Η κυβερνητική αδιαφορία, ήταν ο αδιαμφισβήτητος ρέκορντμαν. Εσωτερικός πόλεμος σε κάποιες ομοσπονδίες, έχθρες, αντιπαλότητες, συμπληρώνουν το… παλμαρέ, μιάς μιζέριας που χρόνια τώρα, παίζει χωρίς αντίπαλο.
Η ελληνική ανοργανωσιά στο Τόκυο, σάρωσε κάθε μετάλειο που υπήρχε. Η ασυνενοησία, αλλά και τα παχυλά λόγια των κυβερνώντων μετά από κάθε διάκριση, συνεχίζουν να σπάνε τα ρεκόρ της αποστροφής του κόσμου, απέναντι στη γελοιότητά τους.
Κλάμα, δάκρυα και… μετάλεια, σε στήθη αντρίκια, που παίζανε για την πάρτη τους, αλλά και για μιά σημαία, που η εξουσία, έκανε ό,τι μπορούσε για να την κατεβάσει μέσα στην ψυχή αυτών των παιδιών.
Ένα μικρό μπάχαλο στο τέννις, που οι εκπρόσωποί μας, έπαιξαν σειρά αγώνων χωρίς το εθνόσημο στο πέτο και μετά τις διαμαρτυρίες του κόσμου, ακούσαμε ένα σωρό δικαιολογιών επί δικαιολογιών. Όπως η Σάκαρη, που το περιβάλλον της, θεώρησε… σεξιστικά τα σχόλια για τον δεσμό της, αλλά για το ότι δεν έφερε την σημαία στη φανέλα της ούτε κουβέντα… .
Όπως όμως ο Τσιτσιπάς “απαιτεί” να έχει και η Αθήνα τα… Harrods που τον ντύνουν, έτσι απαιτεί κι ο Έλληνας πολίτης, να φέρει κι αυτός κι ο κάθε αθλητής, τη σημαία του!
Γιατί πολύ απλά, αυτός σας έστειλε εκεί. Αυτόν εκπροσωπείτε. Με τα δικά του λεφτά, πήγατε στο Τόκυο. Κι άν ήταν… «δεμένα» τα χέρια σας, τότε άνετα μπορούσατε σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να αρνηθείτε να συμμετάσχετε, μέχρι να αποκατασταθεί αυτό το ρεζιλίκι (να δείτε για πότε, θα έσπευδαν να το διορθώσουν).
Και χέστηκα άν υπήρχαν και άλλες ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ που δεν φόρεσαν το εθνόσημο. Εμείς -όπως κι εσείς(;)- είμαστε Έλληνες. Με την δική μας σημαία, ανοίγουν οι Αγώνες, από τον δικό μας τόπο ξεκίνησαν και έγιναν οικουμενική κληρονομιά. Γιατί; Για να μπορείς εσύ σήμερα, να δέχεσαι να παίξεις δίχως αυτό; Ε, όχι, αρκετά πια! Υπάρχει και φιλότιμο, παίδες… (Υπάρχει;)
Κι όμως… υπάρχει! Το έδειξαν κάποια άλλα παιδιά, που άν και δούλευαν σκληρά, αιμορραγούσαν οικονομικά και ξεψυχούσαν στις προπονήσεις, βρίσκονταν στην αφάνεια χρόνια τώρα. Ζούσαν στις σκιές όλων εκείνων που βγάζουν εκατομμύρια κι έχουν κάνει… «όνομα».
Ο Ντούσκος, ο Τεντόγλου, ο Ιακωβίδης (γιατί ΑΥΤΟΣ κι άν πήρε μετάλειο… αυτό της ηθικής), ένα μάτσο λεβέντες, άγνωστοι μέχρι χθες, μονοπώλησαν στις ειδήσεις, στις εφημερίδες (για όσους ακόμα διαβάζουν) στα κανάλια. Ξαφνικά τους ανακάλυψαν όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα κι άρχισαν τις γνωστές γελοιότητες… Να φιλοξενούν την μάνα, τον πατέρα, τον μανάβη απ’ όπου ψώνιζαν, την γιαγιά που τους ξεσκάτιζε μωρά… Πότε θα μπει ένα τέλος σε όλο αυτό το… “show”, που ούτε γύφτοι στα πανηγύρια δεν θα υιοθετούσαν; Πότε θα μάθει το κάθε ξανθόμαλλο παρτέρι-δημοσιογράφος (που ούτε για να πουλάει γαρδένιες στον Κιάμο δεν κάνει) να μην ρωτάει το αυτονόητο: «Πώς αισθάνεσαι μετά από αυτήν την επιτυχία;». Πώς θέλεις να αισθάνεται ρε δίποδο bimbo;
Βγήκε ο κυρ-Μπάμπης ρε φίλε, στα social media και έκραξε τον Πετρούνια που δεν έφερε χρυσό, αλλά χάλκινο…
Πού; Σε ένα άθλημα που η Ελλάδα, μέχρι αφίξεως Λευτέρη, όταν ο άλλος άκουγε για κρίκους, αυτομάτως το μυαλό του, πήγαινε στο “Λούνα Παρκ” και στην Ρένα Παγκράτη, με το περίφημο «5 κρίκοι ένα τάλληρο»…
Ποιός; Ο άξεστος ξερόλας, ο ΝΕΟ-Έλληνας Μπάμπης, που καθισμένος αναπαυτικά στον καναπέ του, με το μπυροκοίλι έτοιμο να εκραγεί, εκσφενδονίζοντας στον δέκτη τα κουμπιά από το πουκάμισο, κρίνει τον κάθε Πετρούνια, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να κρατηθεί για πάνω από δύο λεπτά, ούτε σε χειρολαβή λεωφορείου…
Η Κυβέρνηση ξέρει να σκάει κατά εκατομμύρια τα ευρώ στα κανάλια για να τα έχει με το μέρος της και να μετατρέπει τους αργυρώνητους ΔΗΜΙΟ-σιογράφους σε ζόμπι διψασμένα για εμβόλια και δεν δίνει κυριολεκτικά και μεταφορικά, δεκάρα τσακιστή για τον αθλητισμό…
Βγαίνει ο Αυγενάκης και κάνει μιά μακροσκελή δήλωση, μετά το ξεμπρόστιασμα που έκανε ο Ιακωβίδης σε πρόσωπα και καταστάσεις, την διαβάζεις και νόημα δεν βγάζεις. Κάτι μεταξύ Αβραμόπουλου και Χατζηδάκη, (που μίλανε και σχεδόν ποτέ δεν λένε κάτι επί της ουσίας) γαρνιρισμένη με ολίγον από Πολύδωρα, για να φαίνεται ακραιφνώς σοβαρή. Και φυσικά… υποσχέσεις: «ΘΑ» κάνουμε εκείνο «ΘΑ» κάνουμε το άλλο και όπως λέει και ένα ρητό της εξέδρας παραλλαγμένο: «Με το… “ΘΑ”, θα μείνετε!». A, ναί ξέχασα. Είπε επίσης «ΘΑ μιλήσω με τον Πύρρο», που μέχρι πρότινος ήταν το παληκάρι με μιά βαλίτσα στο χέρι, μεταξύ Ελλάδας-Η.Π.Α. και που από τον Οκτώβριο του 2008 που είναι ο πρόεδρος της ΕΟΑΒ, μία διάκριση της εμβέλειας του «dream team» της δικής του εποχής, δεν έχει να επιδείξει το άθλημα… (να τα λέμε όλα…).
Κάτσε και σκέψου, όταν θα κοπάσουν τα πανηγύρια και η μίζερη πραγματικότητα του αθλητισμού επιστρέψει και θα με θυμηθείς:
Τί έγινε μετά την κατάκτηση του Euro 2004 ή την πορεία μας στο μουντιάλ της Βραζιλίας; Τί κατάληξη είχε η Εθνική;
Μετά την Πολλάτου και τον Μελισσανίδη, τί συνέχεια είχε η Ενόργανη;
Ποιός ευθύνεται που δεν είχε το μέλλον που της άρμοζε η άρση βαρών;
Ποιός είναι ο υπαίτιος, που η ελληνο-ρωμαϊκή πάλη και η ιστιοπλοΐα, αθλήματα στα οποία είχαμε δημιουργήσει μιά κάποια παράδοση, σήμερα οι διακρίσεις σ’ αυτά δεν αποτελούν παρά μόνο… αναμνήσεις;
Πρωτού βιαστείς να πεις «Αυτοί οι αλήτες οι πολιτικοί…» μην ξεχάσεις να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου, ότι ΕΣΥ τους ψηφίζεις…
El Comandante
