Όπως άρχισε η σεζόν για την ΑΕΚ, έτσι τελείωσε

Η μεγαλύτερη αποτυχία της ΑΕΚ μετά τον αποκλεισμό από τις θέσεις της Ευρώπης, είναι ότι αυτή την φανερά απογοητευτική πορεία δεν κατόρθωσε να την ανατρέψει μεσούσης της σεζόν. Ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι η κατραπακιά από την Βέλεθ προμήνυε ασταθείς καταστάσεις για την Ένωση, η οποία απέβλεπε μεν σε πρωταθλητισμό, αλλά οδηγήθηκε στο πιο πικρό επίλογο: στην απώλεια της Ευρώπης, ένα κεφάλαιο διάκρισης που εδώ και έτη απομακρύνεται από την αντζέντα του συλλόγου.

Η ευθραυστότητα της ΑΕΚ είναι πέρα ως πέρα γεγονός, στοιχείο που διακρίναμε εξ αρχής και την ακολουθεί έως τη δεδομένη στιγμή. Η σύνθεση είχε φανερώσει δύο διαφορετικά πρόσωπα, την ικανή επίθεση αποτελούμενη από παίκτες που δημιουργούν με αρκετούς τρόπους, και την άμυνα που ουδεμία σχέση έχει με την αξία της επιθετικής γραμμής. Οι υπάρχουσες λύσεις είναι μεταξύ τους δυσανάλογες, ενώ στη τωρινή χρονιά η Ένωση απομάκρυνε τις προπονητικές της επιλογές και κατέληξε δίχως έναν άνθρωπο καθοδηγητή με την όλη έννοια της λέξης.

Όσο παραμένει διπρόσωπη, τόσο θα την πληρώνει

Εδώ και καιρό είχαμε επισημάνει την μετριότατη απόδοση του Ολυμπιακού και πως άξιζε να τιμωρηθεί αγωνιστικά, όπως δηλαδή έγινε (αποκλεισμός Κυπέλλου) για λόγους αφύπνισης. Το ίδιο συνέβη και στην ΑΕΚ, πληρώνοντας όμως την αγωνιστική κρίση με τον πιο οδυνηρό τρόπο, την απώλεια της Ευρώπης ενόψει νέας σεζόν.

Μία ακόμη σημαντική αποτυχία ίσως σημάνει μία νέα αρχή στην Ένωση, πράγμα που ακούγαμε την ίδια εποχή πέρσι από τον Μελισσανίδη και πράξη δεν έγινε. Επικρατούσε η φήμη ότι οι αλλαγές σε ρόστερ και πρόσωπα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου θα ήταν ριζικές, όμως το τέλος της χρονιάς μας αφήνει με την ίδια ανάγκη: μία νέα σελίδα, επιτακτική η ανάγκη για τον ερχομό προσωπικοτήτων με ανάλογη αξία με το αντίστοιχο μεγαλοπρεπές έργο του γηπέδου.

Διαφορά προεργασίας σε περιπτώσεις παικτών

Μπορεί η δημιουργία της «Αγίας Σοφίας» να αποτελεί ευθέως το πιο ιστορικό βήμα στη σύγχρονη εποχή, αλλά η δικαιολογία της προτεραιότητας του γηπέδου δεν δύναται να σκεπάζει σε κάθε περίσταση τα χρόνια ζητήματα της ΑΕΚ. Πάρτε για παράδειγμα τις δύο αντίθετες εικόνες που αντικρίζουμε στο αγωνιστικο σύνολο, συγκρίνετε λόγου χάρη την συνεισφορά ενός Λιβάι Γκαρσία και ενός Τζαβέλλα στα μετόπισθεν.

Ο μεν πρώτος έχει τον τρόπο να «ξεκλειδώνει» άμυνες και να σκοράρει συχνά, σε σημείο που προκύπτει συζήτηση αν πρέπει να αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης. Από την άλλη, ο Τζαβέλλας της ελάχιστης βοήθειας προς καλυτέρευση της άμυνας, αποτελεί έναν παίκτη που αποκτήθηκε με εντελώς διαφορετικά κριτήρια εν συγκρίσει με τον Γκαρσία. Στον Αφρικανό εξτρέμ, οι ιθύνοντες της διοίκησης πραγματοποίησαν σοβαρή μελέτη στη περίπτωσή του. Παρατήρησαν τα ξεχωριστά του ατομικά στοιχεία, τα οποία σπανίως τα συναντάμε στο τωρινό ελληνικό πρωτάθλημα. Μάλιστα, η διοίκηση δαπάνησε σημαντικό πόσο για χάρη του όντας σε ελκυστική ηλικία.

Στην αντίπερα όχθη, ο Τζαβέλλας προτιμήθηκε πιθανόν ως εύκολη, οικονομική λύση, στον οποίο κανείς βασίστηκε στην υποτιθέμενη εμπειρία του και την καλή παρουσία στη γείτονα Τουρκία. Ωστόσο, ως αμυντικός δεν θα μπορούσε να λογίζεται αναβάθμιση, παρά μόνο ως περίπτωση δίχως ιδιαίτερα εμπόδια ως προς την απόκτησή του. Εντελώς διαφορετική προεργασία σε σχέση με τους Λιβάι, Κριχόβιακ ακόμη και τον Τσούμπερ.

Ο τίτλος του άρθρου δεν αφορά μονάχα τη φετινή εφιαλτική σεζόν. Η κατρακύλα έχει προηγούμενα στάδια ήδη από τις τελευταίες στάσιμες χρονιές. Κι αν το γήπεδο μπαίνει ως ανάχωμα μπροστά στις αβλεψίες του ρόστερ, τότε όταν πατήσει το γήπεδο η Ένωση ίσως η αγωνιστική της γύμνια θα είναι ακόμη πιο διακριτή στο απογοητευμένο ήδη κοινό. Μία άλλη εξίσου απορία αποτελεί και τα οικονομικά του οργανισμού ΑΕΚ, καθώς η απουσία της από την Ευρώπη την απομακρύνει από έσοδα και προοπτικές προσέλκυσης εκείνων των παικτών που αναβαθμίζουν την ομάδα.