Ώρα να μιλήσουμε για τον χειρότερο Ολυμπιακό των τελευταίων χρόνων

Κι αφού εκθειάσαμε τα προηγούμενα έτη τον ωραιότερο Ολυμπιακό που έχουμε δει με καθοδηγητή τον Μαρτίνς, ήρθε η ώρα να καταπιαστούμε με τον εξίσου χειρότερο Ολυμπιακό της τελευταίας δεκαετίας, πάλι επί της πενταετούς θητείας του Πορτογάλου προπονητή. Κατανοεί κανείς λοιπόν, πως το φετινό ρόστερ κρίνεται ανάξιο σχολιασμού, όταν δεν ξεχωρίζει από πλευράς ποιότητας κανένας ποδοσφαιριστής από τους 40 (!) που ανήκουν στο σύλλογο. Δεν περιμέναμε το πρώτο στραβοπάτημα – πόσο μάλλον τη συντριβή από τη Μακάμπι Χάιφα – για να παραθέσουμε τους προβληματισμούς μας για έναν ομολογουμένως «άδειο» Ολυμπιακό που ούτως ή άλλως θα τιμωρούνταν αγωνιστικά κάποια στιγμή όπως του άξιζε.

Βέβαια, ακόμη κι αν τιμωρείται με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, δεν είναι σίγουρες οι ριζικές αλλαγές που επιθυμούν εδώ και τώρα οι φίλαθλοι, ακόμη κι αν μερικοί… καλοπροαίρετοι έβλεπαν πιο φυσιολογική την κατάσταση του Ολυμπιακού συγκριτικά με τους «γκρινιάρηδες», όπως αποκαλούσαν μία άλλη μερίδα φίλων της ομάδας. Μέχρι όμως, να έρθει η τραγωδία απέναντι στη Μακάμπι Χάιφα που ξεσκέπασε όλες τις ατέλειες των Ερυθρόλευκων, που εδώ και απανωτές σεζόν μανιωδώς αποκρύβονταν από πλευράς προπονητή και κυρίως της διοίκησης. Άλλωστε η τωρινή παγίδα εντοπίζεται στην επίρριψη ευθυνών από ορισμένους μονάχα στο Μαρτίνς, αφήνοντας τον κύριο υπεύθυνο – τον πρόεδρο Μαρινάκη – μακριά από το προσκήνιο του όλου ζητήματος.

«Διαβάζεται» εύκολα αυτός ο Ολυμπιακός

Όσον αφορά τον αγώνα, οι Ισραηλινοί γνώριζαν εξ αρχής ότι στον τωρινό Ολυμπιακό δεν δεσπόζει κάποιος μεσοεπιθετικός ή πλάγιος εξτρέμ, στον οποίο θα ριχνόταν το βάρος της δημιουργίας στον επαναληπτικό αγώνα. Αντί λοιπόν, να περιμένουν οι φιλοξενούμενοι σε παθητικό ρόλο την ανούσια κατοχή των Ερυθρόλευκων, εκείνοι από το πρώτο λεπτό τοποθετήθηκαν πιο ψηλά στο γήπεδο, με τους δύο μπροστινούς να παραμένουν ανάμεσα στα σέντερ μπακ και τους μέσους. Σε αυτό το σημείο, τα κεντρικά χαφ του Ολυμπιακού όχι μόνο δυσκολεύτηκαν να υποδεχθούν την πρώτη πάσα από την αμυντική γραμμή, αλλά αντιστοίχως απέτυχαν να τη μοιράσουν κάθετα στους συμπαίκτες επιθετικούς. Ωστόσο, ακόμη κι αν πίεζαν ψηλά οι παίκτες της Μακάμπι, οι μέσοι του Ολυμπιακού θα μπορούσαν να ξεδιπλώσουν ευκολότερα το παιχνίδι, εάν είχαν τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά για αυτή τη δουλειά. Αντιθέτως, τα χαφ επέλεγαν όλο και πιο συχνά τις παράλληλες μεταβιβάσεις, οι οποίες από τα ακραία μπακ κατέληγαν ξανά στα πόδια του Βάτσλικ.

Και μη χειρότερα…

Έπειτα από το τελικό σφύριγμα, ήταν δύσκολο να διανοηθούμε πως πρόκειται για τον χειρότερο Ολυμπιακό τη τελευταία δεκαετία. Τα αγωνιστικά σύνολα των Χάσι και Μπέντο είχαν ανεβάσει τον πήχη σε κάκιστο θέαμα. Όμως, ο σημερινός Ολυμπιακός φέρει πλέον μαζί του μία «μαύρη» σελίδα στο ιστορικό του με βαρύ σκορ: τα τέσσερα γκολ από την Μακάμπι Χάιφα. Δεν είναι μόνο ότι ο Ολυμπιακός μας επανέφερε στις μνήμες βραδιές Ρόζενμποργκ, Λεβάντε κ.ο.κ., αλλά ότι αυτό το αποτέλεσμα με τους Ισραηλινούς διαμορφώθηκε δίχως ο ίδιος να απειλήσει την αντίπαλη εστία. Πώς γίνεται άραγε η ομάδα του Μαρτίνς που έχαιρε κάποτε υγείας και παραγωγικότητας εντός γηπέδου, να καταλήξει στην πιο απωθητική εκδοχή Ολυμπιακού που έχουμε βιώσει τη τελευταία δεκαετία. Κοιτώντας κανείς στις αποχωρήσεις πολύτιμων μονάδων, στη συγκέντρωση κέρδους μέσα από μοσχοπουλήματα και την απαξίωση άξιων αποδεδειγμένα παικτών, παίρνουμε την επιθυμητή απάντηση που οι Ερυθρόλευκοι νοσούν σε κάθε γραμμή της διάταξης.

Απέλπιδα προσπάθεια η… σέντρα!

Η ανύπαρκτη προεργασία μεταξύ των ερυθρόλευκων παικτών του ρόστερ αποδεικνύεται από την απελπιστική τους επιλογή της αλόγιστης σέντρας. Το να το βλέπει κανείς από τον συνήθη ύποπτο Ρέαμπτσιουκ, είναι λογικό και κατά κάποιο τρόπο… αποδεκτό. Αλλά να επιδίδεται σε σέντρες της κακιάς ώρας ο νεοφερμένος και δευτεραθλητής Μουντιάλ Βερσάλικο επιβεβαιώνει και τη χείριση δουλειά του Μαρτίνς όσον αφορά την ανάθεση ρόλων στο γήπεδο και τη συμπεριφορά των παικτών στο γήπεδο. Ας συμπεριλάβουμε φυσικά και την έλλειψη ατομικής αξίας από τους παρόντες του ρόστερ. Επίσης, χώρια από κάποιοις προπονητές παγκόσμιας κλάσης που αφήνουν το στίγμα τους στο ποδόσφαιρο, η πλειονότητα των κόουτς βασίζεται στα χαρακτηριστικά του ποδοσφαιριστή, επομένως και στη «γλώσσα επικοινωνίας» μεταξύ των μονάδων στον αγωνιστικό χώρο.

Όσο στο ρόστερ βασίλευαν παίκτες με ταλέντο που τώρα αποτυπώνεται και στην Αγγλία (βλ. Τσιμίκα, Ποντέσνε και Σα), η χημεία αποτελούσε τότε μονόδρομος για την επιτυχή συνύπαρξή τους. Οπότε εκ μέρους τους προέκυψε ο κάθετος συνδυασμός, όπως και η προσωπική ενέργεια που γεννούσε φιλοδοξία στον εαυτό του εκάστοτε παίκτη. Αναλογιστείτε τη δεδομένη στιγμή με ποιους ο Ολυμπιακός αποζητά απαράδεκτα την διάκριση στην Ευρώπη, μα κύριως κιόλας το μακρινό όνειρο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κι αν ο Ολυμπιακός των προηγούμενων σεζόν εμφανιζόταν όλο και πιο «αδύναμος», στον τωρινό δεν έχει απομείνει πραγματικά τίποτα. Στέγνωσε από ποιότητα ο σύλλογος, κι όσο και αν ήταν διακριτά τα «τράυματα» τώρα δύσκολα άμεσα γιατρεύονται. Η ζημιά έγινε, πρόσωπα άλλοτε αγαπητά έχασαν την αίγλη που επάξια κέρδισαν με τις επιτυχίες που σιγά σιγά ξεθωριάζουν με τη σειρά τους. Ο Ολυμπιακός μοιάζει με έναν σύλλογος που ευδοκίμησε για λίγα χρόνια με την ευκαιρία να διαπρέψει ακόμη και στην Ευρώπη, και τώρα παίρνει τον δρόμο της επιστροφής στο κατώτερο επίπεδο που θα μπορούσε να βρεθεί, παρόμοιο με εκείνη την… αξέχαστη σεζόν με προπονητές τους Χάσι, Όσκαρ και ξανάμανα τον Λεμονή.