Όταν αποποιούμαστε τις ευθύνες μας

Λίγο πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, ο καθένας μπορούσε να σκηνοθετήσει στο μυαλό του τι θα επακολουθούσε μετά τη λήξη του αγώνα ανάμεσα σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Πέρα από την άξια ετοιμότητα που φανέρωσαν οι φιλοξενούμενοι, στεκόμαστε και στην επόμενη δυσοίωνη μέρα της Ένωσης. Δεν είναι μόνο ανάγκη να παρθούν αποφάσεις για το κοντινό μέλλον του συλλόγου, αλλά να προβληματιστούμε εξίσου για τις παρεμβάσεις οπαδών, τους ολομόναχους ποδοσφαιριστές στο γήπεδο και τις βαρύτατες κυρίως ευθύνες της διοίκησης, ή αλλιώς του προέδρου.

Όλο το βάρος στους ποδοσφαιριστές

Η στιγμή, που εισέρχονται εκπρόσωποι οπαδών της ΑΕΚ και καταφεύγουν ενάντια στους παίκτες, δεν μπορεί να παραπέμπει στη συνολική δυναμική του συλλόγου. Αφημένοι παίκτες στο έλεος κάθε εξοργισμένου ανθρώπου, οι οποίοι εμφανίστηκαν ο πιο προσιτός στόχος για την επίρριψη ευθυνών. Ίσως οι παίκτες να είναι οι μοναδικοί που ως πρωταγωνιστές στελεχώνουν πρωτίστως την ομάδα, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να κουβαλήσουν τα διαδοχικά αμαρτήματα μίας απούσας – από ξεκάθαρες ιδέες – διοίκησης, αλλά και αφεντικού.

Η εικόνα λοιπόν, με τους εγκαταλελειμμένους παίκτες στο άδειο γήπεδο, δίχως κατάλληλη προστασία από τη (δίκαιη ως ένα βαθμό) δριμύτατη κριτική, επισκιάζει ακόμη πιο πολύ τους ιθύνοντες του κλαμπ. Σε ένα βράδυ που χρειάζεται η ομάδα ανθρώπους να βγουν μπροστά, αυτοί με τη σειρά τους, απουσιάζουν συνειδητά από το κάδρο. Ως αποτέλεσμα, να παραμένουν ολομόναχοι οι παίκτες και να υπομένουν τα δικαιολογημένα παράπονα του κόσμου.

Κοιτάζοντας κατάματα την αλήθεια

Η φυγή του προέδρου Μελισσανίδη στο ημίχρονο, αντανακλά και την κρίση που βιώνει η ΑΕΚ. Όταν μάλιστα ο ίδιος ως αφεντικό δεν δύναται να αντικρίσει το δημιούργημά του. Μία ομάδα που κατόρθωσε να την στέψει πριν τρία χρόνια πρωταθλήτρια, αλλά μετέπειτα να την υποβαθμίσει αγωνιστικά με την ελλιπέστατη ενίσχυση μέχρι σήμερα. Φυσικά και δεν αναφερόμαστε μονάχα στην απόκτηση νέων πανάξιων μονάδων, αλλά και στην ανάγκη εύρεσης οράματος για να δοθεί συνέχεια στις διακρίσεις μετά και το πρωτάθλημα του 2017-18.

Σε ένα κρίσιμο βράδυ μετά από ένα βαρύ σκορ, ο πρώτος άνθρωπος που αναλαμβάνει τα λάθη είναι ο πρόεδρος. Με τη παρουσία του ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες, αντιμετωπίζοντας ευθύς εξ αρχής το ζήτημα που ομολογουμένως ταλανίζει εδώ και καιρό την Ένωση. Μέσα στην συνολική διαχείριση της κρίσης, κύριο μέλημα αποτελεί και η προστασία των παικτών. Από κάθε άποψη, οι ποδοσφαιριστές δεν αποτελούν παρά μόνο εισηγήσεις των συνεργατών του Μελισσανίδη, πάντα κιόλας με την συμφωνία της πλειοψηφίας των διοικούντων για την αγορά αυτών των παικτών.

Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να επωμιστούν αυτή τη θλιβερή κατάσταση οι παίκτες. Από τη στιγμή μάλιστα, που οι αποφάσεις της διοίκησης διαμορφώνουν ένα ρόστερ, προσλαμβάνουν αντίστοιχους συνεργάτες, αλλά και εμπιστεύονται κατάλληλους προπονητές και επιτελείο. Άλλωστε, η αξία των παικτών εξαρτάται από το διαθέσιμο μπάτζετ της ομάδας και το «πορτοφόλι» που καλείται να διαχειριστεί ένας τεχνικός διευθυντής. Όπως είχαμε τονίσει και πριν μήνες, ο Ίλια Ίβιτς με σεβαστό έργο σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό στο παρελθόν, κρίθηκε για τις καλοκαιρινές προσθήκες στην Ένωση, χωρίς να λάβουμε υπόψιν πιθανούς περιορισμούς του στην αναζήτηση κατάλληλων παικτών.

Η ακατανόητη στάση του προπονητή

Οι δηλώσεις του Χιμένεθ ασφαλώς και παρουσιάζουν αλήθειες γύρω από τα δρώμενα της ΑΕΚ. Κανείς δεν διαφωνεί πως οι παίκτες μοχθούν και προσπαθούν, αλλά τελικώς δεν μπορούν. Όμως, έπειτα από μία ήττα τέτοιου μεγέθους οι ευθύνες βαραίνουν τόσο το ρόστερ, όσο και τον εκάστοτε προπονητή. Διότι εάν ο κάθε Χιμένεθ γνώριζε εξ αρχής την αξία του συνόλου και τις παθογένειες του συλλόγου, γιατί λοιπόν, δέχθηκε να είναι στο πάγκο για άλλη μία φορά κάτω από αυτές τις αδιευκρίνιστες και ασαφείς συνθήκες.

Και στη περίπτωση του προπονητή, η διοίκηση έχει το πρώτο εξίσου λόγο ως προς την ορθή επιλογή κάποιου που θα καθοδηγήσει την ομάδα στο επόμενο βήμα. Βέβαια, για να δοθούν τα κλειδιά μίας ομάδας σε έναν καταρτισμένο – από μεθόδους – άνθρωπο, πρέπει αρχικά να τεθούν στέρεες βάσεις στο αγωνιστικό κομμάτι προτού παραστεί επισήμως το ρόστερ στον αγωνιστικό χώρο.

Συνεπώς στον οργανισμό της ΑΕΚ, οι επιλογές εδώ και μία τριετία αποδεικνύονται εφήμερες και σύντομης λήξης. Δίχως στόχο για ένα μακροχρόνιο πλάνο που θα προσφέρει μία ξεκάθαρη εικόνα ενόψει κιόλας του νεοσύστατου γηπέδου. Το πρόβλημα ασφαλώς και εντοπίζεται σε όλους τους τομείς. Αλλά το μείζον ζήτημα είναι ο ρόλος της διοίκησης. Οι σκέψεις για το μέλλον της ομάδας και για το αν υπάρχει διάθεση από πλευράς αφεντικού να ανατρέψει το όλο σκηνικό.