Όταν η ευρωπαϊκή βλέψη κρίνεται από ψεγάδια

Η εικόνα στο Βελοντρόμ απέδειξε για άλλη μια φορά πως ο Ολυμπιακός μπορεί μεν ως σύνολο να έχει αναβαθμιστεί στην Ευρώπη, αλλά τα μεμονωμένα ατομικά λάθη θα χαμηλώνουν διαρκώς τις βλέψεις του. Με αποτέλεσμα, η αδιανόητη ήττα έναντι της Μαρσέιγ να τον καθιστά σε έναν συνεχή, ατελείωτο αγώνα δρόμου για να προλάβει πάλι φέτος την τρίτη θέση του ομίλου.

Όσοι καλή ώρα ξαποστάσατε στη σκέψη του άρθρου και λαχταράτε αναφορές περί διαιτησίας, μάλλον κακώς θα συνεχίσετε την περαιτέρω ανάγνωση. Από την πλευρά μας, εστιάζουμε σε τακτικές, συμπεριφορές παικτών και σε επιδόσεις τους αντίστοιχα. Άλλωστε, εάν παρακολουθείτε Ισπανία, θα γνωρίζετε πως ο Μανθάνο είναι ένας απρόβλεπτος διαιτητής με αμφίρροπες αποφάσεις. Έως εκεί όμως. Οι ανοησίες των Σισέ, Ραφίνια ή πέρσι αντίστοιχα του Μεριά αποτελούν τα πραγματικά «εμπόδια» για να ορθοποδήσει ο σύλλογος στην Ευρώπη. Ίσως βέβαια, σε μεγαλύτερο βαθμό η επικρατούσα νοοτροπία του κλαμπ, στην οποία αναφερθήκαμε στην προηγούμενη πενιχρή εμφάνιση με την Σίτι.

Αντίθετα με τους Σίτιζενς, ο Ολυμπιακός στη Γαλλία επανήλθε σε γνωστά συνήθη στάνταρ. Φυσικά με ευνοϊκότερο αντίπαλο, όμως η ομάδα παρουσίασε πειστικά ποσοστά σε passing game και ώριμη αντιμετώπιση στο αμυντικό κομμάτι. Ο Εμβιλά στο α’ μέρος τοποθετήθηκε ελαφρώς ανάμεσα στα δύο σέντερ μπακ, Σεμέδο και Σισέ, διευκολύνοντας έτσι τον ίδιο να απαλλάσσει του συμπαίκτες του από την πρώτη πάσα υποδοχής. Από εκεί και πέρα, η συμβολή του Φορτούνη στην οργάνωση και ισορροπία του κέντρου απελευθέρωσε τον Καμαρά, ο οποίος πρέσαρε σε πιο αφιλόξενους χώρους και συνέκλινε κυρίως στην αριστερή πτέρυγα. Όλη η λειτουργία του Ολυμπιακού στο α’ μέρος τον επιβράβευσε με ένα εξαιρετικό γκολ του Καμαρά, σε ένα προσωπικό σόου του Αφρικανού χαφ.

Ωστόσο, η επανάληψη έφερε στην επιφάνεια τα γνώριμα «ψεγάδια» που δύνανται να αλλοιώσουν ό,τι ορθό και σοβαρό κτιζόταν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Η Μαρσέιγ – δίχως να «ξεκλειδώσει» επίσημα την άμυνα των Ερυθρόλευκων – βρήκε τη δίοδο μέσω των αδύναμων κρίκων: κάποιες συγκεκριμένες δηλαδή μονάδες, με θέληση μεν για συνεισφορά, αλλά με επιβεβαιωμένο ταβάνι προ πολλού. Το ακατανόητο λοιπόν, πέναλτι του Σισέ μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα ως μια ενέργεια που πάντα θα σε διατηρεί χαμηλό σε προοπτικές. Διότι κάθε χρόνο που αγωνιωδώς αποβλέπει κανείς στη διάκριση, υπάρχει ένας «Μεριά», «Σισέ» ή ένας «Κονστάντσο» που θα τον προσγειώνουν απότομα. Κι όσο ένα τρανό κλαμπ σαν τον Ολυμπιακό περιστρέφεται γύρω από υποτιθέμενες αλλοιώσεις, δεν θα του επιτρέψει ποτέ να λοξοκοιτάξει την αστραφτερή απέναντι πλευρά, αυτή των καταξιωμένων Ευρωπαίων.

Παράλληλα, όσο προσπαθεί κανείς να συνέλθει μετά την τρικλοποδιά του Σισέ στον Τοβέν, έρχεται και η χείρα βοηθείας του Ραφίνια. Στο συγκεκριμένο σημείο, δεν θα σχολιάσουμε εάν είναι ή όχι το συγκεκριμένο πέναλτι. Εστιάζουμε στην βλακώδη αντίδραση του Βραζιλιάνου δεξιού μπακ, η οποία αποκαθήλωσε τον Ολυμπιακό μία και καλή. Συνεπώς, η ακίνδυνη λοιπόν Μαρσέιγ κατόρθωσε να αλλάξει άρδην το σκηνικό με δύο πέναλτι – κωμωδία από πλευράς φιλοξενούμενων και να κερδίσει μάλιστα τις εντυπώσεις στο τέλος του αγώνα.

Τέλος, το χαρακτηριστικό στοιχείο που πρέπει να μας θλίβει ως φίλαθλοι Έλληνες είναι η εσκεμμένη αναβολή από πλευράς μας να αντικρίσουμε την εμφανέστατη πραγματικότητα. Κάθε αγωνιστική σε ευρωπαϊκό όμιλο μάθαμε να ανακαλούμε την αρχική μας πρόβλεψη. Σε κάθε λοιπόν, ατυχές αποτέλεσμα των ομάδων μας επιμένουμε στη δημιουργία ευφάνταστων σεναρίων, όπως «…δεν πειράζει, ο ΠΑΟΚ θα κερδίσει την Ομόνοια και μετά όλα για όλα με την Γρανάδα …», «… Άργησε, αλλά με την Πόρτο θα κλειδώσει το ΟΥΕΦΑ…», «κι ας έχασε από την Μπράγκα η ΑΕΚ, θα την έχει εύκολα την Ζόρια …». Όχι αγαπητοί μου φίλοι. Με αυτόν τον τρόπο σκέψης δηλώνοντας παράταση και άρνηση στα επερχόμενα γεγονότα, δεν θα επιφέρει καμία είδους εξέλιξη στους αμετανόητους συλλόγους. Αρνούμαστε να προ-εκτιμήσουμε την λυπηρή αλήθεια για τους Ευρωπαίους εκπροσώπους μας. Συνεπώς, είναι ευκολότερο για αυτούς να εξιλεωθούν με νίκες στο νήμα πριν τη λήξη στο πρωτάθλημα, σε διπλά στο Βικελίδης και αντίστοιχα στη Τρίπολη. Φυσικά, ο Παναθηναϊκός οικοδόμησε κάποτε ένα σταθερό και ευρωπαϊκό πρόσωπο για σημαντικό χρονικό διάστημα, αλλά και σε αυτή την περίπτωση με τον αντίχειρα του χεριού προσπαθούμε δυστυχώς να ξεσκονίσουμε το ξεφτισμένο του πλέον όνομα.

ΥΓ. Μία ολόκληρη Σαχτάρ από το ασύλληπτο κρύο της Ουκρανίας μας βάζει τα γυαλιά…