Στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρό, το τρίτο «ημίχρονο» των διοικήσεων και των παραγόντων αποτελεί πλέον συνήθεια: προπηλακισμοί, οπαδική βία έναντι των αθλητών και κατηγορίες, δηλώσεις περί διαιτησίας και καταγγελίες προς πάσα κατεύθυνση.

Το εγχώριο προϊόν μας είτε το θέλουμε είτε όχι αντιπροσωπεύει κατά πολύ μεγάλη μερίδα οπαδών τον επικοινωνιακό πόλεμο μεταξύ προέδρων και τα δριμύ κατηγορώ τους. Φτάνουμε πλέον σε σημείο, να προσπερνούμε την καθ’ εαυτού αγωνιστική εικόνα και να επικεντρωνόμαστε στην ισχύ κάθε παράγοντα εκτός γηπέδου. Επιπλέον, όντας αποχαυνωμένοι, στεκόμαστε μπροστά σε αθλητικές εκπομπές και διαλόγους εντυπωσιασμού μεταξύ των πρώτων για το ποιος είναι ο προάγγελος του καλού και ποιος ο ένοχος.

Αλήθεια, αναλογίστηκε άραγε κανείς υπεύθυνος του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟΚ ποιες είναι οι αιτίες για την προβληματική κατάσταση των ομάδων τους; Αμφιβάλλω, εάν εστίασαν χθες στα αγωνιστικά ζητήματα, που αφορούν τους οργανισμούς τους. Οι δύο ισχυροί σύλλογοι της λίγκας με φανερές αδυναμίες και έλλειψη ποιότητας σε καίριες θέσεις. Σκέφτηκε μήπως ο πρόεδρος του Ολυμπιακού πώς και η γραμμή επίθεσης απέτυχε ξανά σε αποτελεσματικότητα; Από την άλλη, η διοίκηση του ΠΑΟΚ αναρωτήθηκε τι συνέβη με την κάθετη πτώση της ομάδας στο β’ ημίχρονο;

Τα προ αναφερόμενα θέματα είναι φυσικά ψιλά γράμματα για τα αφεντικά: ο στόχος να επιτευχθεί κι ας είναι με κάθε κόστος. Για αυτό και η εμμονή του εγχώριου τίτλου θα αποδειχθεί σταδιακά το τελειωτικό μας χτύπημα. Δριμύτατες επιπτώσεις σε Ευρώπη, που ήδη οι σύλλογοι έρχονται αντιμέτωποι και θα αναγκάζονται μετέπειτα να συμμετάσχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις τρίτης διαλογής. Σε ένα ντέρμπι, που χρίζεται άξιο συζητήσεως, αναλωθήκαμε και πάλι στο τρίτο «παιχνίδι» μπροστά στις κάμερες και τις δηλώσεις.

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, οι επιθετικοί του Ολυμπιακού παρουσιάζονται ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος του σκοραρίσματος. Ο Ολυμπιακός είναι άλλης πάστας ομάδα και σε αυτή την θέση, χρειάζεται ποδοσφαιριστή με υψηλές προδιαγραφές. Το κέντρο έχει ανάγκες από ανάσες, ενώ η απουσία του Βαλμπουενά θα γιγαντώσει το δημιουργικό ζήτημα. Ήρθε λοιπόν η στιγμή ο Μάρτινς να αναθεωρήσει την εμμονή σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Το συνειδητοποιεί πλέον, αλλά είναι κάπως αργά.

Όσον αφορά τον ΠΑΟΚ, η εικόνα στο β΄ μέρος επισκίασε την προσπάθεια στο πρώτο. Η τριάδα των χαφ στηρίζεται αποκλειστικά στις εκλάμψεις του Μίσιτς, ενώ ο Ντάγκλας αποδεικνύεται λίγος. Μπίσεσβαρ και Καντουρί ανήμποροι να συνεισφέρουν στο δημιουργικό κομμάτι. Η διαρκής εμπιστοσύνη στους δύο παραπάνω, καθιστά τον ΠΑΟΚ χωρίς ένα κατ’ εξοχήν εξτρέμ στη σύνθεση.

Όμως, στο ελληνικό πρωτάθλημα των προέδρων δεν χωρούν δεύτερες σκέψεις στην αγωνιστική βελτίωση και περαιτέρω εξέλιξη των συνόλων τους. Ο κόσμος έχει ανάγκη από αλλαγή. Έμαθε στην φωνή με το παραμικρό σε αποφάσεις διαιτητή και να τίθεται υπέρ σε διοικητικά στρατόπεδα. Αψηφώντας την μπάλα, η οποία όλο και διαβρώνεται, ρίχνεται σε έναν ανούσιο πόλεμο. Σε διαμάχες, στις οποίες δε πρωταγωνιστεί το αγαπημένο μας άθλημα, αλλά τα καπρίτσια των «μεγάλων».