Όταν ξύπνησε, ήταν αργά… | El Comandante
Μπήκες στο γήπεδο μετά το 65΄… Δεν μπορείς λοιπόν, να μιλάς για δικαίωμα στην πρόκριση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι Ολλανδοί έπαιζαν μόνοι τους. Δεν έχει να κάνει με αρνητική κριτική. Ούτε μπορούμε να λέμε ότι… το παλαίψαμε αλλά λυγίσαμε από ένα… αυστηρό πέναλτυ. Όχι! Όταν μπαίνεις στον αγώνα 25 λεπτά πρίν το τέλος και τότε μόνο, οι αντίπαλοί σου, άρχισαν να νιώθουν την πίεσή σου δεν αρκεί… Σε τέτοια ματς, το να ξυπνάς στο τέλος, ισοδυναμεί με αυτοκτονία.
– Απέναντι σε έναν αντίπαλο με τρομερή αυτοκυριαρχία, που “πατάει γερά” στο γήπεδο, που ξέρει πολύ καλά πώς να ξεδιπλώνεται και που δεν αφήνει καμία του πάσα να πηγαίνει χαμένη, με τον τρόπο που έπαιξες, πολύ δύσκολα μπορείς, να του πάρεις αποτέλεσμα…
– Όταν δε, προσπαθείς να τον αντιμετωπίσεις… συντονισμένα (δηλαδή στα μέτρα ΤΟΥ) και σου λείπει το flare, η όρεξη για το διαφορετικό, ο αυτοσχεδιασμός, η κίνηση στον χώρο, η δημιουργία κενών, το στιγμαίο boost, όταν είσαι άνευρος και δείχνεις να παίζεις φοβούμενος την φανέλα του, δεν έχεις και πολλές ελπίδες για κάτι καλό… Κέρδισες το πρώτο σου κόρνερ, στο 73′! (χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω;).
– Μιά απλή ματιά στα ποσοστά κατοχής και ακρίβειας μεταβιβάσεων, αρκεί σε έναν αντικειμενικό παρατηρητή για να καταλάβει, πως το παιχνίδι δεν το κυνήγησες, δεν το έπιασες “απ’ τα μαλλιά”. Έπαιξες λες και προηγούσουν και ήθελες να διαφυλάξεις το πολύτιμο σκορ, ενώ μπορούσες τουλαχιστόν να προσπαθήσεις να διεκδικήσεις στα ίσια την πρόκριση σήμερα…
– Εύλογα κάποιος θα πει, ότι αυτοσχεδιασμοί, φαντασία, ρίσκο δεν χωράνε απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Και θα έχει δίκιο… Με μία διαφορά: δεν αντιμετωπίζεις απλώς την Ολλανδία. Παίζεις εναντίον της, την πρόκρισή σου. Και σε τέτοια παιχνίδια ΜΟΝΟ ρισκάροντας, μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα, από ομάδες που διαθέτουν ένα συμπαγές σύνολο, έχουν τεράστια αποθέματα διεθνούς εμπειρίας και μπαίνουν στο γήπεδο γνωρίζοντας ότι έχουν απέναντί τους έναν αντίπαλο αν όχι υποδεέστερο, τότε έστω κάποιον που πρέπει να υπερβεί εαυτόν, να δώσει το 150% των δυνατοτήτων του, ενώ αυτοί με ρυθμούς… ρελαντί πιστεύουν ότι “σε έχουν” (κάτι που φάνηκε στην άνεση με την οποία κτύπησε το πέναλτυ ο … Βεγκχορστ…)
– Δεν μπορείς επίσης να βγαίνεις στην αντεπίθεση και να αναζητάς το γκολ με σέντρες, απέναντι σε ένα σύνολο με ψηλούς ποδοσφαιριστές, που φημίζεται για τις γρήγορες επιστροφές του…
Ούτε και να του δίνεις τόσο χώρο, ώστε να κατεβάζει την μπάλα σχεδόν ανενόχλητος ή να κόβεις τη φάση, αλλά να μην έχεις τα ανάλογα, γρήγορα ανεβάσματα.
– Όταν παίζεις τα ρέστα σου, σε ένα παιχνίδι, πρέπει να μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και να γυαλίζει το μάτι σου. Να παίζεις λες και να θέλουν μετά τον αγώνα να παραπέμψουν 11 παίκτες για ντοπιγκ κοντρολ… Πικρή αλήθεια, αλλά πρέπει να ειπωθεί: στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, η Εθνική, ΤΟ ΦΟΒΗΘΗΚΕ το ματς. Έριξε βαρύτητα στο να κρατήσει πίσω το μηδέν και μετά… το κλασσικό στυλάκι που τελευταία μας χαρακτηρίζει ως χώρα “πάμε… κι όπου βγει”.
– Το πρώτο πέναλτυ σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Το γεγονός και μόνο ότι ο Διαιτητής, δεν συμβουλεύτηκε καν το VAR δείχνει πόσο ελλειπής είναι η νομοθεσία της F.I.F.A. σχετικά με το πότε θα πρέπει ο Διαιτητής να έχει ιδίαν άποψη και πότε να επαφίεται στην κρίση τρίτων. Στην τελική, ΑΥΤΟΣ είναι ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ άρχοντας του αγώνα. Μάλλον όμως έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε από τους Αμερικάνους που το εφηύραν…
– Δεν είναι και ό,τι το καλύτερο να βλέπεις σε κάθε φάση (καμία υπερβολή) τον Πογέτ να φωνάζει κάτι στους παίκτες του… Είναι κάτι που αγχώνει τον ποδοσφαιριστή και που δεν αφήνει πολύ χώρο για καθαρό μυαλό. Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει, ότι ηγείται Εθνικού συγκροτήματος κι όχι ομάδας γειτονιάς… Το έκανε ο Διαιτητής του αγώνα. Δεν αρκεί…
– Απογοητευτικοί οι Σιώπης και Van Dijk.
O πρώτος αποδείχτηκε ότι δεν έχει θέση σε τέτοια ματς.
Ο δεύτερος πολύ μικρός, με βάση τον τρόπο που πανηγύρισε απέναντι στην Ελληνική εξέδρα.
– Γιατί θα πρέπει ΜΟΝΟ σε ματς της Εθνικής να βλέπουμε ισχυρή παρουσία του γυναικείου φύλου, στα γήπεδα; (ρητορικό το ερώτημα…)
– Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη γελοία… μόδα των τελευταίων χρόνων, να σηκώνει το χέρι του, αυτός που πάει να εκτελέσει κάποιο ελεύθερο λάκτισμα… Δηλαδή δεν σε βλέπουνε ολόκληρο ντερέκι που παίρνεις φόρα, για να καταλάβουν ότι πας να το εκτελέσεις;
– Πότε επιτέλους, θα σταματήσει αυτή η γελοιότητα που δέρνει κάποιους με τη χρήση των laser κόντρα στους αντίπαλους ποδοσφαιριστές;
ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΠΟΙΟΙ, ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ;
El Comandante
