“Πατεράδες” για… υιοθέτηση | El Comandante
Θυμάμαι τον πατέρα μου, να με παίρνει στο γήπεδο… «για να αγαπήσω το άθλημα».
Όχι το ποδόσφαιρο, ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ πρώτα και μετά το ποδόσφαιρο. Πρώτα το σπορ και μετά την ομάδα.
Γιατί στην τελική, την ομάδα την επιλέγεις. Το άθλημα ΣΕ επιλέγει. Γιατί στην πορεία, παίζει και να αλλάξεις ομάδα. Το σπορ όμως, δεν το αλλάζεις ποτέ και με τίποτε.
Δεν τον είδα να ασχημονεί, δεν τον είδα να βρίζει τον αντίπαλο, δεν τον είδα να ανοίγει το κεφάλι κανενός (αν και πολύ θα ήθελε κάποιες φορές που τον προκάλεσαν κάποιοι… «πολιτισμένοι»). Βλέπετε, είχε ένα παιδί μαζί του και σε αυτές τις περιπτώσεις, είχε επιλέξει να είναι το πρότυπο και όχι το παράδειγμα πρός αποφυγή…
Έγινα έφηβος κάποια στιγμή και πάνω στο κόχλασμα της ηλικίας, κάποια από τα διδάγματα ξεχάστηκαν.
Όμως ο πατέρας δεν είναι επάγγελμα που το κάνεις 9 με 5 και μετά… σχολάς. Δεν είναι ρόλος δανεικός. Όταν είναι υπεύθυνος ο γονιός, είναι εκεί 25 ώρες το 24ωρο, να κατευθύνει, να γαλουχεί, να πλάθει χαρακτήρες.
Γυρνώντας σπίτι λοιπόν μετά από ένα ματς, με περίμενε και αφού είπαμε τα σχετικά με το παιχνίδι, ξαφνικά από το πουθενά έπεσε ο κεραυνός:
– Για την καρέκλα που έσπασες, έχεις να μου πεις τίποτα, νεαρέ… επαναστάτη;
κι εκεί κατάλαβα ότι με είχε τραβήξει η τηλεοπτική κάμερα σε ένα από τα ξεσπάσματα… πολιτισμού μου. Η σιωπή που ακολούθησε, έκανε ακόμα πιο δύσκολη τη θέση μου και πιο βασανιστικό το μαστίγωμα του φιλότιμού μου…
– Να σου πω λοιπόν εγώ, αλητάμπουρα! Αυτό το κάθισμα το έχω πληρώσει εγώ, με τους φόρους μου, που θαλασσοδέρνομαι για να πηγαίνεις εσύ, να σπας περιουσία ξένη, που την έχω χρυσοπληρώσει μαζί με τόσους άλλους φορολογούμενους, όταν εσύ μέχρι σήμερα, δεν έχεις βγάλει ούτε μισή δραχμή. Κι αύριο, που θα τα σκας κι εσύ στην εφορία, εάν θα συνεχίζεις να πηγαίνεις να τα σπας, θα είναι σαν να χέζεις τον κόπο σου, σαν να πετάς στα σκουπίδια τον ιδρώτα σου. Όταν θα πας να ζήσεις σε δικό σου σπίτι, τότε κάνε τον μάγκα όσο θες. Όσο θα μένεις στο δικό μου, θα σε βλέπει η Παναγία και θα ντρέπεται που δεν σου έμοιασε ο Χριστός, τ’ ακούς ρε;»
Εκείνη τη νύχτα θα προτιμούσα να με είχε περιλάβει στις γρήγορες, να με είχε κάνει μπάνικο στο ξύλο, παρά να ακούσω τα όσα -δικαίως- μου έσυρε. Γιατί, μέχρι σήμερα, όταν πηγαίνω γήπεδο, τα λόγια του ακόμα με δέρνουν… Μόνο που τα χαστούκια και οι μπάτσοι, αντηχούν εκωφαντικά στα μάγουλα πατεράδων σαν ετούτ-Ο εδώ της φωτογραφίας, σαν και όλους αυτούς που εχτές έσπασαν το ΟΡΑΡ Arena, γιατί δεν είχαν έναν πατέρα με αυτοσεβασμό και καταναλώνονται στο να διδάσκουν τα παιδιά τους, πώς να γίνουν χειρότεροι απ’ αυτούς…
El Comandante
