…και όχι μόνο εσύ. Ολόκληρος ο οργανισμός του Ολυμπιακού στο χθεσινό κατόρθωμα έναντι της Άρσεναλ. Ο ορθολογισμός, το κάθετο ποδόσφαιρο, το μακροχρόνιο και πετυχημένο πλάνο και η τακτική του Πορτογάλου ανταμείφθηκαν με το παραπάνω.

Ο Ολυμπιακός έφερε μία από τις μεγαλύτερες προκρίσεις, αποκόμισε λίγη «χρυσόσκονη» από το ευρωπαϊκό όραμα και συνεχίζει με καλά δείγματα γραφής στο επόμενο στάδιο της διοργάνωσης. Ωστόσο, ας εστιάσουμε στις τακτικές «πινελιές» του Μαρτίνς και στο μελετημένο στήσιμο των Πειραιωτών στο Λονδίνο.

Αρχικά, η αμυντική τετράδα της σύνθεσης παρουσιάστηκε ιδιαίτερα προσηλωμένη, διατηρώντας την ίδια εμφάνιση από την Τούμπα. Πολύ κοντά οι αποστάσεις των παικτών, όλοι τους ψύχραιμοι στις αλληλοκαλύψεις και στο κλέψιμο της μπάλας. Υπήρχε στο μυαλό τους κυρίως η ορθή μεταβίβαση στις μπροστινές γραμμές, με γνώμονα μία αντεπίθεση σε ανύποπτο χρόνο. Η εύστοχη πάσα επανήλθε σε υψηλό επίπεδο και πάλι χθες. Οι τριγωνικές συνεργασίες εξουδετέρωναν τους αντιπάλους, καθώς υπήρχε άμεση απαλλαγή με δύο-τρεις πάσες ανάμεσα τους.

Το κέντρο του Ολυμπιακού πραγματικά σε καμία περίπτωση δεν ένιωσε ιδιαίτερη πίεση από τους αντίστοιχους της Άρσεναλ. Εδώ που τα λέμε, οι Σεμπάγιος, Τσάκα ή Οζίλ δεν αποτελούν και κανείς του φόβητρο. Προβλέψιμοι στο μοίρασμα κατοχής, επιρρεπείς σε λάθη και συχνά ερχόντουσαν δεύτεροι στις μονομαχίες με τα χαφ του Ολυμπιακού. Ο Βαλμπουενά ήταν όαση από πλευράς τεχνικής, ο οποίος σύγκλινε στον άξονα για να αποκτήσει μέτρα και να βρει ιδέες στον επιθετικό τομέα.

Όσο κυλούσε το παιχνίδι – έπειτα από το γκολ του Σισέ – η δεξιά πτέρυγα της Άρσεναλ έγινε η κυριότερη απειλή στους ερυθρόλευκους. Ο Πέπε ήταν ό,τι πιο αξιόλογο διέθετε η χθεσινή αντίπαλος, καθώς ο νεαρός πήρε πρωτοβουλίες, διείσδυσε περιοχή και προβλημάτισε τον Τσιμίκα. Από τη στιγμή που κουράστηκε ο Βαλμπουενά, ο Μαρτίνς τοποθέτησε εσκεμμένα τον Μασούρα στο αριστερό άκρο. Θα αποτελούσε πρωτίστως μία βοήθεια στον Τσιμίκα, στο μαρκάρισμα του εκρηκτικού Πέπε, και έπειτα θα απέβλεπε σε δημιουργία φάσης. Παρόμοια τακτική εφάρμοσε και με την είσοδο του Γκασπάρ, θωρακίζοντας εξίσου την δεξιά πτέρυγα. Άλλωστε, η Άρσεναλ επιχειρούσε μόνο πλάγιες σέντρες για να διασπάσει την ερυθρόλευκη άμυνα. Πράγμα δύσκολο, με τους δύο ψηλούς να κυριαρχούν στον αέρα.

Σχετικά με την περίπτωση Ομπαμεγιάνκ, είναι ακατανόητο πως ο Αρτέτα του δίνει ρόλο αριστερού εξτρέμ, καθώς ο Γκαμπονέζος απέδειξε την εκτελεστική του δεινότητα όταν βρίσκεται στη περιοχή. Μακριά από τον χώρο δράσης, αδυνατεί να λειτουργήσει. Δεν διαθέτει την ευελιξία ή την ελαστικότητα του Πέπε. Ούτε σαφώς και τα τεχνικά του στοιχεία για μία αντίστοιχη θέση.

Επίσης, οι αλλαγές του Ισπανού δεν βοήθησαν στο να διαφοροποιήσουν την εικόνα των Λονδρέζων. Ο Τορέιρα παραλίγο να γίνει ο μοιραίος στο δοκάρι του Μασούρα, ενώ ο Παπασταθόπουλος ευθύνεται στο ανενόχλητο τελείωμα του Ελ Αραμπί λίγο πριν το τέλος. Η Άρσεναλ πάντοτε διακρινόταν για το γρήγορο ποδόσφαιρο και την φρεσκάδα, αλλά και για την ορισμένη αφέλεια των πιτσιρικάδων της ανά της ανά περιόδους. Η χθεσινή, όμως, εκδοχή της δεν σχετίζεται διόλου με την αγωνιστική της ταυτότητα. Αργή ομάδα, με παίκτες κορεσμένους, ανήμπορους να διαχειριστούν τις απαιτήσεις του συλλόγου και του κόσμου.

Σχετικά με τον Μαρτίνς, προχώρησε στην ύστατη λύση του Σισέ ως δεύτερο φορ στην αντίπαλη περιοχή. Έπραξε ορθά, καθώς οι Λονδρέζοι πονούσαν στα στημένα, σε κάθε γέμισμα στο «κουτί». Αποτέλεσε λύση ανάγκης σε μία ίσως τελευταία ευκαιρία.

Σε γενικές γραμμές, η εκτίμηση προς τον Πορτογάλο κόουτς είναι υψηλή. Μας παρουσιάζει έναν διαφορετικό Ολυμπιακό. Μία ομάδα άκρως ανταγωνιστική. Χωρίς να οφείλεται στις ατομικές αρετές του καθενός, αλλά επί το πλείστον στην έννοια ομάδας και συνόλου. Πιστός στο πλάνο του ο Πορτογάλος, βελτιώνοντας αντίστοιχα και το κοουτσάρισμά του.