Πέδρο Μάρτινς …..
«Ήμασταν τρία παιδιά. Όλα αγόρια. Είμαι ο μικρότερος. Οι γονείς μου ήθελαν κορίτσι (γέλια). Ο ένας από τους αδερφούς μου έχει πεθάνει. Από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Πριν από 14 χρόνια [το 2006] πέθανε ο πατέρας μου και έναν χρόνο αργότερα ο αδερφός μου. Και οι δύο από καρδιακά προβλήματα.
Ναι [έχω προβλήματα καρδιάς]. Παίρνω χάπια χοληστερόλης και περιστασιακά παίρνω ασπιρίνη για να αραιώνει το αίμα μου. Τα ελέγχω συνεχώς (…).
Πολύ πιο δύσκολο [να είσαι προπονητής]. Μεγαλύτερη η ευθύνη [από το να είσαι παίκτης]. Πρέπει να είσαι στην κορυφή, πρέπει να είσαι ενημερωμένος, πρέπει να ζητάς όλο και περισσότερα, να ψάχνεις πληροφορίες…
Προσπαθώ να μάθω ελληνικά και να βελτιώσω τα αγγλικά μου, πρέπει να μιλώ γαλλικά. Ως προπονητής, εργάζομαι 24 ώρες την ημέρα. Στα κοινωνικά δίκτυα, είμαι εκτός… Δεν συμμετέχω, δεν διαβάζω, επειδή δεν μου λένε τίποτα. Είναι το είδος της κριτικής, που είναι πιο πολύ αρνητική από ότι θετική. Δεν βλέπω τα κοινωνικά μου δίκτυα. Οι άνθρωποί μου τα διαχειρίζονται και αρνούμαι να τα δω. Μερικές φορές τα παιδιά μου θέλουν να μιλάνε για αυτά στο τραπέζι και δεν το επιτρέπω (…).
Δεν ακούω [την κριτική]. Μόνο από τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου. Δεν διαβάζω εφημερίδες και οι ελληνικές είναι περίπλοκες…
